περί ΝόΜΩΝ

Νόμοι υπάρχουν και μάλιστα πολλοί, ευάεροι, ευήλιοι με πολλά εξτρά, παράθυρα, μπαλκονόπορτες, ταράτσες, ασσανσέρ, κουρτίνες, σε διάφορα επίπεδα, χρώματα και ποιότητες, με στέγη διάτρητη που μπάζει άφθονο νερό βρέξει δε βρέξει, Νόμοι για κάθε γούστο και προτίμηση, και αυτό συμβαίνει στη χώρα μας περισσότερο ίσως από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο και για τούτο μπερδεύεται ο κοσμάκης και -θέλοντας να γλείψει κανα κοκκαλάκι- δυσκολεύεται να διαλέξει ποιος επαγγελματίας θα τον εξυπηρετήσει καλύτερα, από μηχανικός μέχρι δικηγόρος, φυσικά, που είναι και ειδικός, γιατί και οι δικηγόροι αρχίσαν να εξειδικεύονται, πού να τα προφτάσουν να τα μάθουν όλα τα παραθυράκια και τις ερμηνευτικές εγκυκλίους, τις παρεκκλίσεις, τις τροπολογίες, όλα αυτά που συνοδεύουν την ψήφιση ενός Νόμου και γίνονται η σκιά του για όσα χρόνια υπάρχει το ελληνικό κράτος.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η έλλειψη Νόμων, αλλά η επιθυμία καταστρατήγησής τους, με πρώτο διδάξαντα το ελληνικό κατεστημένο, που απαξιώνει τη Νομοθεσία και τα Διατάγματα παρακάμπτοντάς τα για χάρη -τίνος άραγε;- ίσως του παλιού σπαρτιατικού Νόμου που έλεγε ότι «κλέφτης είσαι αφού πιαστείς και όσο διαφεύγεις είσαι απλώς άξιος και έξυπνος», αλλά οι αρχαίοι Σπαρτιάτες είχαν το σθένος να χτίσουν ζωντανό ένα προδότη, όσο και αγαπητός και ξακουστός και να ήταν, οπότε, κι εδώ μισά τα εφαρμόζουμε ακολουθώντας μάλλον την παροιμία «και η πίτα σωστή και το σκυλί χορτάτο».

Μόλις ψηφιστεί ένας Νόμος, βγαίνουμε και πανηγυρίζουμε και ενθουσιαζόμαστε, όσοι είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό το Νόμο. Ελα όμως που υπάρχουν και οι δυσαρεστημένοι που το ρίχνουν στη μαύρη θλίψη και τρέχουν στους βουλευτές των περιφερειών τους να διορθώσουν τα πράγματα και να τα κάνουν όπως περίπου ήταν πριν την ψήφιση του Νόμου ή/και ακόμα χειρότερα κάποιες φορές. Οι βουλευτές προτιμούν στα θερινά τμήματα της Βουλής να χώνουν στα ψηφιζόμενα τότε Νομοσχέδια, άσχετες τροπολογίες για άσχετους με αυτά Νόμους, που είχαν ψηφιστεί νωρίτερα αλλά δεν ήταν αρεστοί και θέλαν ένα κάτι τι, μια τροπολογιούλα, λίγο μάκραιμα το στρίφωμα, λίγο κόντεμα το μπατζάκι, στο περίπου, να βολευτούν μερικά παιδιά από τα κατά κυβερνητική εποχή «δικά μας» ή κατά πώς βολεύει εκείνη τη στιγμή την «κατάσταση» και όλα καλά. Οποιος έχει αμφιβολίες, ας ψάξει τα καλοκαιρινά (κυρίως) ψηφίσματα προσέχοντας τις τροπολογίες και θα με θυμηθεί.

Η πλάκα είναι -δυστυχώς δεν είναι αστείο αυτό, σκληρή και απίστευτη πραγματικότητα είναι- οι κυβερνώντες και οι νομοθετούντες είναι οι πρώτοι που απαξιώνουν τους Νόμους που ψηφίζουν. Βγάζουν π.χ. μια Οικοδομική Αδεια για 100 τετραγωνικά και χτίζουν δέκα φορές πάνω, ενώ ούτε μισό τετραγωνικό παραπάνω δεν θα έπρεπε να καλύπτουν. Ξύρισαν με τον τρόπο αυτό τον υπέροχο λόφο της Εκάλης και τον τσιμεντάρισαν, πάει και η Πολιτεία σιγά σιγά, το ρέμα της εξαφανίζεται, πάνε και τόποι φυσικού κάλλους, πάνε και παραλίες που ιδιωτικοποιήθηκαν με μπράβους βρακοφόρους φύλακες και δεν μπορεί να πει κανείς κιχ μη τον βρει καμιά αδέσποτη. Θα γυρίσει βεβαίως να σου πει ο καταστρατηγών Νόμους, ότι «ναι μεν παρανόμησα αλλά πλήρωσα πρόστιμο» γιατί αυτό το φρούτο ευδοκιμεί στο ελληνικό κλίμα, εδώ φυτρώνει το δέντρο με τα ωραία πρόστιμα. Τρως ένα πρόστιμο και καθάρισες! και κάθεσαι πάνω στη παρανομία σου και την απολαμβάνεις λέμε μακαρίως.

Υπάρχουν και τομείς εκτός της ανοικοδόμησης, η οποία μπορεί να δικαιολογηθεί κάπως επειδή «το κεραμίδι» είναι το όνειρο κάθε αληθινού έλληνα, τομείς όπου πέφτουν οι παραμορφώσεις των Νόμων σαν το χαλάζι και ο βασανισμένος και αγανακτισμένος πολίτης αναστενάζει ενώ ο εργολάβος και ο χρηματιστής και ο επιχειρηματίας μένουν ικανοποιημένοι, όχι ποτέ εντελώς αλλά αρκούντως, επειδή είναι φαταούλες και θέλουν κι άλλα και όσα και να τους δώσει το κράτος -τα λεφτά των φορολογούμενων υπαλλήλων και συνταξιούχων και μικρομεγαλομεσαίων- δεν πρόκειται να φτάσουν ποτέ να γεμίσουν τη κοιλάρα τους και όλο θα κλαίγονται και θα εκβιάζουν «θα πάρω την επιχείρησή μου και θα φύγω» και δεν βρέθηκε ίσαμε τώρα ένας καλός έλληνας πατριώτης πολιτικός να απαντήσει «φύγε ρε! τι σε χρειαζόμαστε;» και σιγά το μαργαριτάρι που θα χάναμε δα, τη τράπεζα τη στημένη με το αίμα μας πάλι θα τη ξαναστήναμε, τα καράβια πάλι θα τα ξαναβάζαμε στη ρότα, τις δεξαμενές με τα πετρέλαια πάλι θα τις γεμίζαμε, και πάει λέγοντας, αλλά εμείς εκεί: Θέλουμε το γκιουλέκα να τον προσκυνάμε και τον βολεύουμε με Νόμους. Μήπως νομίζει κανείς ότι οι Νόμοι "φτιάχνονται" (παραποιούνται και "συμπληρώνονται" δλδ) για το καλό του πολίτη; Ο πολίτης πεινάει, κλέβει καρβέλι και πάει τρία χρόνια στη ψειρού, ο μεγάλος ευεργέτης επιχειρηματίας κλέβει χορτάτος (τι κλέβει δλδ, αρπάζει) του κόσμου τα καλά και τον καλούμε και σε τραπέζια να φάει κι άλλο και του χαρίζουμε φιλετάκια γης, χώρια τα θαλασσοδάνεια δανεικά κι αγύριστα. Ρωτείστε ντε να μάθετε πώς στήθηκαν τα μεγάλα μεταπολεμικά τζάκια και όλα τα τζάκια γενικώς δλδ μην αδικήσω κανένα.

Ολα όσα γράφω τα γνωρίζουμε όλοι, αλλά κανείς δεν μιλάει πια γι αυτά κι έτσι θεωρούνται «δεδομένα» σαν το ταίρι που παντρευτήκαμε και ξέρουμε τα χούγια του αλλά δεν χωρίζουμε «για το καλό των παιδιών», πράγμα που η ψυχολογία -τουλάχιστον- έχει καταρρίψει: Δεν κάνουν καλό στα παιδιά οι κακοί γονείς. ΑΜΑΝ ΠΙΑ!