ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΣΤΟ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ

Το ασθενοφόρο ήρθε ταχύτατα, μέσα σε 12' περίπου. Κατέβηκα και μπήκα και ξάπλωσα. Προτίμησα δλδ να ξαπλώσω, επειδή χρειαζόμουν χώρο για να απλώνω τα πλεμονάκια μου. Μια κοπελίτσα κρατούσε ένα μπλοκάκι και ρωτούσε το ιστορικό μου. "Είστε γιατρός;" τη ρώτησα, "όχι, είμαι διασώστης", έτσι έμαθα για τη νέα ειδικότητα που έχουν οι συνοδοί των ασθενών στα ασθενοφόρα.

Με ρωτούσε πολλά και διάφορα και 'γώ απαντούσα όσο γίνεται πιο συγκεκριμένα και λεπτομερειακά. Μου έβαλε ένα κολπάκι στο αριστερό δάχτυλο και μετρούσε το οξυγόνο μου, "100% οξυγόνο, πολύ καλά" είπε, αλλά το μηχανηματάκι δεν το έβγαλε καθόλου στη διάρκεια της διαδρομής. Εβλεπα τα κτιρια από το παράθυρο και αναγνώριζα τις περιοχές από όπου περνούσαμε -μπρίκια κόλλαγα τόσα χρόνια;- οπότε, κατάλαβα τον τελικό προορισμό: Ιπποκράτειο.

Το νοσοκομείο αυτό δεν έτυχε να το γνωρίσω μέχρι τώρα, ε, καιρός ήταν! Μόλις φτάσαμε, με βάλαν σε μια πολυθρονίτσα με ρόδες και με πήγαν γραμμή στο Καρδιολογικό τμήμα. Εξέταση, πίεση, καρδιογράφημα, όλα καλά. Παραγγελία για εξετάσεις αίματος και ακτινογραφίες. Επρεπε να περάσω από το Ταμείο. Το ΤΣΜΕΔΕ, το ταμείο μου, δεν είναι συμβεβλημένο με αυτό το νοσοκομείο για εξετάσεις αλλά μόνο για νοσηλεία, και χρειαζόταν να πληρώσω πρώτα για τις εξετάσεις και μετά να εισπράξω από το ΤΣΜΕΔΕ, και 'γώ, εντελώς τυχαία, είχα 50€ πάνω μου, αλλά δεν έφταναν το κόστος των εξετάσεων, 52,70€ δηλαδή, και δε θα μού 'μενε φράγκο για το ταξί της επιστροφής. Εκεί, ψιλοκόλλησα, αλλά η ταμίας μου είπε να μην ανησυχώ και να της δώσω τη διεύθυνσή μου να μου στείλει το λογαριασμό. Ολα καλά λοιπόν.

Εβγαλα πλάκες, πήρα τις εξετάσεις αίματος, όλα πολύ καλά και πολύ καλύτερα των αναμενόμενων για την ηλικία μου. Ο γιατρός δεν πίστευε στα μάτια του λέμε! Ο πόνος είχε κοπάσει αρκετά, η ανάσα βελτιωνόταν, αλλά μου είπε να μην επαναπαυτώ και αν νιώσω το ίδιο αργότερα να ξαναπάω οπωσδήποτε, θα εφημερεύει ως το πρωΐ το νοσοκομείο. Με ρώτησε αν θέλω να μου δώσει τπτ ηρεμιστικά και αρνήθηκα. Τώρα θα αρχίσω να χαπακώνομαι που δεν πήρα ούτε ασπιρίνη στη ζωή μου; "Ενα φάρμακο να με κάνει να κλάψω, να ξεσπάσω όλο αυτό που με πνίγει, υπάρχει γιατρέ" τον ρώτησα και μου απάντησε "το καλύτερο φάρμακο πρέπει να το ξέρεις Μαρίνα μου (ε, γίναμε και πρώτα φιλαράκια, χρυσό παιδί ο γιατρός!) είναι ένας φίλος, να βγεις, να μιλήσεις, να ξεφύγεις" κι έτσι τον χαιρέτησα κι έφυγα και πήρα το δρόμο περπατώντας, ούτε ταξί ήθελα ούτε τίποτα.

Πέρασα από το γραφείο, ήταν ο σχεδιαστής μας, χρυσό παιδί, τον γνωρίζω πριν ακόμα γεννηθεί (αλήθεια!!!), ήρθε και ο φίλος και συνέταιρος και πιάσαμε τη κουβέντα για καμιά ωρίτσα, ήπια και τρία βίσκια απανωτά -ένα δάχτυλο ποτό και νερό ίσαμε τη μέση του ποτηριού. Τα κοπάνησα. Αυτό που χρειάζομαι είναι να επαναπροσδιορίσω τη θέση μου στη ζωή. Ισως φύγω για ένα ταξιδάκι, να αφήσω τα τυπικά που ακολουθούν ένα θάνατο για αργότερα, να μη πιεστώ, και να αποφασίσω με ηρεμία.

Μπορεί να μην έχουμε καλοσυντηρημένα κτίρια, το έμψυχο δυναμικό των νοσοκομείων μας όμως σκίζει! Το έχω διαπιστώσει 7 χρόνια που τρεχάλαγα με τον ασθενή μου, το διαπίστωσα και σήμερα. Το καλύτερο είναι, φυσικά, να μην έχουμε την ανάγκη τους, αλλά αν βρεθούμε σε δύσκολη θέση, οι γιατροί μας είναι οι καλύτεροι!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑΤΡΟΥΛΗ ΜΟΥ:-)

(μπορεί να έπεσα και στη περίπτωση, με τόσα που ακούγονται, τι να πω)

-------------
ΣΗΜ. δεν κατάλαβα αν σφύραγε η σειρήνα του ασθενοφόρου ή όχι, ώστε να ενημερώσω σχετικά.
ΣΗΜ. Update. Μόλις τώρα μίλησα με το γιατρό μου στο τηλ. και μου είπε να κάνω πρόσθετες εξετασεις: Υπερηχογράφημα ήπατος, χολής, παγκρέατος. Ανοίξαμε δουλειές μου φαίνεται, αλλά αφού το διατάζει ο γιατρός...