η φίλη μου η Χαριτίνη ξαναχτυπά

Χτες το βράδυ, πέρασε η Χαριτίνη να αποχαιρετήσει τα παιδιά που ετοιμαζόντουσαν να φύγουν προς τους τόπους διαμονής τους. Είχε φέρει και δωράκια: βιβλιαράκια χριστιανικά από το μπαζάρ της ενορίας μας.

Οταν τα παιδιά ήταν μικρά και της Χαριτίνης οι σκέψεις δεν είχαν ξεφύγει ακόμα προς άγνωστη κατεύθυνση, κάθε της επίσκεψη στο σπίτι μας ήταν πηγή χαράς. Τώρα όμως, τα τελευταία 2-3 χρόνια για την ακρίβεια, ανατριχιάζουμε στην ιδέα και μόνο να μας επισκεφτεί. Οχι για τίποτε άλλο, αλλά για τη λογοδιάρροια που αναπτύσσει επιθυμώντας διακαώς να μας φέρει οικογενειακώς στον "ίσιο δρόμο".

Τα παιδιά τη γλίτωσαν -ετοίμαζαν βαλίτσες- και τη νύφη την πλήρωσε η αφεντιά μου. Ολο το σκηνικό στήθηκε στην εξώπορτα, μεταξύ ασσανσέρ και σκάλας, όπου μου διηγήθηκε έντρομη και με ψιθυριστή φωνή τί ετοιμάζουν οι εχθροί του γένους των ελλήνων:

«Καληνύχτα Χαριτινάκι μου, Χριστός Ανέστη», της είπα σεβόμενη τις πεποιθήσεις της κι εκείνη δεν άργησε να αδράξει την ευκαιρία. Φτου! να μην έσωνα να ευχηθώ.

«Αληθώς ο Κύριος», απάντησε η Χαριτίνη και ετοιμάστηκε να κατέβει από τις σκάλες αλλά το ξανασκέφτηκε και «άκου να σου πω», συνέχισε με συνωμοτικό ύφος, «έχεις μιλήσει στα παιδιά για τους κινδύνους που διατρέχουν;»

«Ποιούς κινδύνους ακριβώς; Είναι κοτζάμ άντρες, δεν είναι πλέον παιδιά πάνω από τα είκοσι!»

«Είναι η ηλικία που κινδυνεύουν πολύ, πρόσεχέ τα, όλοι συνωμοτούν εναντίον μας, έχεις ακούσει για σαϊεντολόγους, θα μας πάρουν τη θρησκεία μας, τη γλώσσα μας, τα ιερά και τα όσιά μας» είπε με μιαν ανάσα κοιτάζοντάς με με δακρυσμένα μάτια.

Τα δικά μου μάτια, δυστυχώς, θέλουν πολύ όχι μόνο να δακρύσουν αλλά να πλημμυρίσουν στα δάκρια και δεν το καταφέρνουν, έτσι, ζήλεψα προς στιγμή την ευκολία που έχουν τα μάτια της φίλης μου να υγραίνονται για ψύλλου πήδημα, και «διάβασες το βιβλίο που σου χάρισα;» τη ρώτησα.

«Ποιο; αυτό για τον αρχιεπίσκοπό μας; το διαβάζω»

«Ναι, πώς σου φαίνεται;»

«Εεεε... είναι πολύ εμπαθής ο συγγραφέας...»

«Ασε τους χαρακτηρισμούς και τα σχόλια του συγγραφέα, τα γεγονότα, αυτά που έκανε ο Χριστόδουλος, ψέμματα είναι; Ολα τα στοιχεία τα είδες;»

«Τα είδα... αλλά, να σου πω ένα μυστικό.. όλα αυτά χρειάζονται γιατί η εκκλησία μας βάλλεται από παντού.. από αμερικάνους, από σαϊεντολόγους, από σατανιστές, εδώ θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω οι δωδεκαθεϊστές.. δεν είδες τι έγινε με την Ακρόπολη... θα μας φέρουν το μεσαίωνα με τη παγκοσμιοποίηση...» ανακάτευε τουρλού τουρλού διάφορες λέξεις μιλώντας ακατάσχετα.

«Δεν πιστεύω λέξη! ποιος σου τα λέει αυτά βρε παιδί μου;» της απάντησα μήπως τη συνεφέρω.

«Ο πνευματικός μου! είναι πολύ ενημερωμένος, διαβάζει τα πάντα, μπαίνει και στο ιντερνέτ και βλέπει τι γίνεται...»

«Ε, τόσο καιρό δε σου έχω πει να έρθεις μια μέρα να δεις κι εσύ; κι άμα δεν θέλεις ίντερνετ, πάρε έναν υπολογιστή επιτέλους να γράφεις!»

«Απαπαπαπαπα! κι εσύ, να μη μπαίνεις εκεί πέρα! χαλάς το πνεύμα σου με όσα γράφονται και κυκλοφορούν» με κοίταξε έντρομη αυτή τη φορά, και κατάλαβα ότι δεν χωράει συζήτηση, η φίλη μου είναι χαμένη για χαμένη.

----------------
ΣΗΜ. Η ιστορία είναι αληθινή, μόνο που η φίλη μου έχει άλλο όνομα.