Η ΔίΝΗ ΚΑΙ Ο ΛύΚΟς -01

Βρίσκομαι στη θέση του παρατηρητή συνήθως. Αυτή η θέση μου αρέσει, επειδή είναι πιο ξεκούραστη και ακονίζει το νου. Ετσι λοιπόν, στάθηκα στα ρηχά, όσο γινόταν μακριά από τη μέση του ποταμού όπου καιροφυλαχτούν οι δίνες και οι ρουφήχτρες, και παρατηρούσα πώς κυλούσαν τα γαλάζια του νερά. Στο βάθος μαύριζαν, αλλά η επιφάνεια ήταν καταγάλανη.



Εβλεπα διάφορα φυλλαράκια να τα παρασέρνει το νερό, έβλεπα βατραχάκια να κάθονται σε ξερά κλαδιά που είχαν σπάσει κι είχαν πέσει στο ποτάμι και κυλούσαν μαζί του, έβλεπα προβατάκια να βόσκουν στην απέναντι όχθη, έβλεπα και το τσοπάνη με τους πιστικούς του να κάθονται πάνω στα χορτάρια, κρυμένοι πίσω από τις φυλλωσιές.



Εκεί που όλα φαινόντουσαν ειδυλλιακά, ο ήλιος έλαμπε, τα πουλάκια κελαϊδούσαν, τα αρνάκια βελάζαν και οι κουδούνες των κριαριών καμπάνιζαν βραχνά, νάσου και πήρε το μάτι μου το λύκο να σέρνεται με τη κοιλιά και να παραμονεύει με άγριο βλέμμα. Σίγουρα σκέφτεται ποιο αρνάκι να προτιμήσει, είπα μέσα μου.



Δεν έκανα λάθος, γιατί.. ωπ! όρμησε κι άρπαξε ένα νεαρό αρνί με άσπροφουφουλιασμένη προβιά, το πάτησε χάμω, του έμπηξε τα δόντια στο λαιμό, του ρούφηξε το αίμα. Μετά, με μεγάλη προσοχή, έσκισε το δέρμα από το λαιμό ίσαμε κάτω, το ξεκόλλησε από το κρέας του ζώου, και το φόρεσε. Οπως φοράμε εμείς οι άνθρωποι τα παλτά μας το χειμώνα, έτσι το έριξε πάνω του και του 'ρχόταν ίσα ίσα.



Mόνο η ουρά του η γκρίζα φαινόταν καθαρά από το παρατήριό μου. Οπως το λιοντάρι φαίνεται από το νύχι του, έτσι και ο λύκος από την ουρά του. Το θέμα είναι τι ακριβώς θέλει ο κυρ λύκος και μασκαρεύτηκε έτσι.


(συνεχίζεται)