μια τρύπα στο μυαλό

Οχι, δεν θα το κάψεις αγαπημένη μου τιβούλα το μυαλό μου. Οπου και να το τοποθετείς, όποια εικόνα και να προβάλεις για τη πραγματικότητα, η δική μου πραγματικότητα βρίσκεται εκεί όπου τη θέλω και δεν αλλάζει θέση.


Στο κάτω κάτω, αν δυσκολεύεσαι να πάψεις να τσιρίζεις, μπορείς πάντα να καταπιείς το κεφάλι σου. Να το αφήσεις να βυθιστεί αργά αργά μέσα στο γιακά και να λιώσει μέσα στο στομάχι, να εντεροποιήσεις τις αρλούμπες, και τα καλώδια να κάνεις κοκορέτσι. Ετσι, έτσι.


Θα μείνει χαίνουσα μια πληγή μαύρη, τριγυρισμένη με το κόκκινο υπόλοιπο ενός γδαρμένου οισοφάγου, που θα κοάζει -κοάξ, κοάξ- χωρίς να έχει καταλάβει την απουσία του λαιμού, της στοματικής κοιλότητας και της γλώσσας. "Κάτι μου θυμίζει" θα λέν' οι ενορίτες των ιερών καναλιών και θα φτύνουν μέσα της -φτου! σκουληκομυρμηγκότρυπα.