ΦΩΤΙΕΣ, ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ, ΠΑΡΑΝΑΛΩΜΑΤΑ - 1

Εγκαινιάζω μια μικρή σειρά με προσωπικές αναμνήσεις από φωτιές σε δάση.

Πρώτη έρχεται στο νου μου η μεγάλη πυρκαγιά στη θέση "Πεύκος" στη Σκύρο. Ο Πεύκος ήταν μια φοβερή τοποθεσία, κατάφυτη με -τι άλλο;- πεύκα, ένα βουναλάκι καταπράσινο με βλάστηση που κατέβαινε ίσαμε τη θάλασσα.

Το 1968, αν θυμάμαι καλά, παρουσιάστηκε στο νησί ένας μεσίτης -όνομα κ. Σταμάτης και επίθετο δεν θυμάμαι. Εστησε ένα γραφειάκι κοντά στη κεντρική πλατεία της Χώρας και πηγαινόφερνε με το τζιπ του διάφορους τουρίστες σε οικόπεδα για πούλημα. Αργήσαμε λίγο να πάρουμε μυρουδιά σε ποια οικόπεδα τους πήγαινε, αλλά και όταν το καταλάβαμε η στάση του ήταν πειστικότατη: «τους δείχνω τον Πεύκο για να δουν την ομορφιά του νησιού και να αγοράσουν κάπου αλλού» έλεγε σε μας, τα φοιτητάκια αρχιτεκτονάκια, που ανησυχούσαμε -τότε.

Κυκλοφόρησε και μια φήμη ότι ο κ. Σταμάτης "ανήκει στην κατάσταση", ο στρατηγός Περίδης βρισκόταν εξόριστος στο νησί κι έτρωγε μόνος στη ταβέρνα και κανείς δεν τον πλησίαζε, τελειώσαμε τις μελέτες μας για τα τζάκια τις καμινάδες και τα κοτέτσια και φύγαμε.

Μετά από πέντε χρόνια ξαναπήγα στη Σκύρο κι έμαθα από το φίλο μου τον ξυλογλύπτη τα περί κ. Σταμάτη, ότι εξαπάτησε κόσμο και κοσμάκη δλδ, ότι έβαλε φωτιά στον Πεύκο αφού συρματόπλεξε(!!!) και "πούλησε" μπόλικα κομμάτια δάσους, ότι έγινε άφαντος -φυσικά.

Πήγα στον Πεύκο, με πήγαν δηλαδή. Και είδα. Πουθενά δάσος. Δεν αναγνώρισα το τοπίο. Μια άσπρη αμμουδιά είχε γίνει ο κατάφυτος λόφος. Μόνο τα δέντρα κοντά στη θάλασσα είχαν απομείνει. Φυτεμένα μαύρα ξύλα στο αμμουδερό έδαφος θύμιζαν πως υπήρχε κάποτε δάσος εκεί πέρα. Θλίψη. Η Φύση είχε παραιτηθεί από το ρόλο της να ανανεώσει το δάσος. Πάει ο Πεύκος και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει. Ξαναπήγα στο νησί το 1986. Επιβεβαίωσα την κατάσταση: Τα ίδια χάλια και χειρότερα.