ομαδική υστερία, ομαδικό παραλήρημα ή λαϊκό προσκύνημα;

Πρώτη φορά συμβαίνει να παρακολουθώ, να καταγράφω και να μετέχω κιόλας σε ένα γεγονός, όσο αυτό γεννιέται, όσο σχηματίζεται ώστε να αποτελέσει μια βάση για παραπέρα ενέργειες. Σαν να γεννιέται ένα αστέρι ή σαν να εκτοξεύεται ένας πύραυλος, και 'γώ να στέκω στη γωνιά και να βλέπω όλη τη διαδικασία, πώς στροβιλίζονται οι αέριες μάζες και πώς συμπυκνούνται για να στερεοποιηθούν να γίνουν άστρο, τι συμβαίνει μέσα στα εργαστήρια κατασκευής του πύραυλου, τι κάνουν οι επιστήμονες στην αίθουσα εκτόξευσης, πώς ακούγεται το "ZERO!" από κοντά.

Πηγαινοέρχομαι στο blog της Αμαλίας Καλυβίνου, της νεαρής γυναίκας που πέθανε, αφού άφησε παρακαταθήκη στο blog της, το malpractice, την επιθυμία της για ένα δικαιότερο και πιο αποτελεσματικό σύστημα υγείας, μαθαίνω ένα σωρό πράγματα -πέρα από καταγγελίες συγκεκριμένες. Συνειδητοποιώ πόσο απλή θα ήταν η αντιμετώπιση ενός ασθενή αν υπήρχε ΙΣΤΟΡΙΚΟ, κάτι που συνέτασσα η ίδια για προσφιλή μου πρόσωπα που ασθενούσαν. Πόσο απλό, όπως συνέβαινε στα παιδικά βιβλιάρια υγείας, πόσο απλό θα ήταν αν υπήρχε πρόνοια να συντάσσεται ένα πλήρες Ιστορικό Ασθενείας για κάθε πολίτη αυτής της χώρας και για κάθε άνθρωπο που έρχεται στη χώρα μας και εισάγεται ως ασθενής σε ένα νοσοκομείο.

Πόσο σημαντική θα ήταν η επικοινωνία και το έμπρακτο ενδιαφέρον της Πολιτείας για τους Πολίτες, αν μια εξέταση ή μια απλή επίσκεψη στο γιατρό δεν σταματούσε με την έξοδο από το ιατρείο ή το νοσοκομείο. Αν οι υπεύθυνοι για την Υγεία ενδιαφερόντουσαν παραπέρα, μετά την αποχώρηση του ασθενή, για την πορεία του, αν ακολουθεί την αγωγή, αν παίρνει τα φάρμακά του, αν μπορεί να τα αγοράζει, αν χρειάζεται νέες εξετάσεις. Μια υπενθύμιση για το καλό του ασθενή θα ήταν επίσης πολύ σημαντική. Ο άρρωστος άνθρωπος βρίσκεται σε αδυναμία και, συχνότατα, οι πλησίον δεν έχουν τον απαιτούμενο νου να φροντίσουν για όλα και αναλώνονται σε σπασμωδικές κινήσεις, μια και δεν είναι ειδικοί. Η φροντίδα ενός ασθενή είναι δύσκολη υπόθεση.

Την Παρασκευή εγχειρίζεται η κολλητή μου φίλη στο νεφρολογικό Κρατικού Νοσοκομείου. Η κατάστασή της θεωρήθηκε κρίσιμη. Φταίει και η ίδια που αμέλησε, ενώ το πρόβλημα της είχε ανακοινωθεί εδώ και εφτά μήνες. Ο τρόπος ανακοίνωσης όμως δεν της χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου. Χαλαρά, της είπε η ακτινολόγος ότι έχει έναν όγκο στο νεφρό, χωρίς να τονίσει τη σημασία της άμεσης επέμβασης ή, έστω, την ανάγκη να επισκεφτεί αμέσως έναν ειδικό γιατρό. Η φίλη μου πήρε την εξέταση και την έβαλε σε ένα συρτάρι και τώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο. Η αλήθεια είναι ότι ζει μόνη της, δεν έχει πολλούς ανθρώπους στο κοντινό της περιβάλλον, ο νους της απασχολείται με διάφορα θέματα εκτός από τον εαυτό της, ποτέ δεν υπήρξε εγωΐστρια, έτσι δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία, τη στιγμή μάλιστα που δεν της δόθηκε το σήμα του επείγοντος.

Η φίλη μου δούλεψε περί τα 40 χρόνια πριν πάρει τη σύνταξή της, σε υπεύθυνες θέσεις εργασίας και με ικανή παραγωγικότητα. Είναι κρίμα να μένει έξω από το ενδιαφέρον της Πολιτείας και να πετιέται σαν στιμένη λεμονόκουπα. Τί πλήρωνε τόσα χρόνια; Για ποιο λόγο γινόντουσαν οι κρατήσεις; Γιατί εξακολουθεί να πληρώνει φόρους ως συνταξιούχος; Το παράδειγμα της φίλης μου αφορά, φυσικά, και πολλούς άλλους ακόμα. Καθένας θα έχει, νομίζω, όλο και κάποιο μέλος της οικογένειάς του σε αντίστοιχη ηλικία με παρόμοια προβλήματα. Ολοι μας πληρώνουμε και ξαναπληρώνουμε και ξαναματαπληρώνουμε, λογαριασμούς, κρατήσεις, φόρους. Τουλάχιστον να είχαμε μια ανταπόδοση ανάλογη με όλα αυτά τα χρήματα που έχουμε πληρώσει!

Ούτε ομαδική υστερία, ούτε ομαδικό παραλήρημα, ούτε λαϊκό προσκύνημα είναι αυτό που συμβαίνει στο blog της Αμαλίας Καλυβίνου ή, τουλάχιστον, όχι μόνο αυτά. Αυτό που συμβαίνει είναι ένα ξεστράβωμα, όπως ακριβώς ο Τυφλός ανέβλεψε στη σχετική Παραβολή. ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ, Η ΑΜΑΛΙΑ ΕΔΕΙΞΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ, γι αυτό και ό,τι γίνεται εκεί πέρα είναι μια πράξη ευγνωμοσύνης, ένα μεγάλο Ευχαριστώ, έστω και κατόπιν εορτής, έστω και αργά.