ΟΧΙ! Δεν θα ψηφίσω για...
...την ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ελαβα πριν από λίγο ένα e-mail με τίτλο:
«Προώθηση: Fw: ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΗΝ»
Διαφωνώ, τόσο με τα SPAM MAILS, όσο και με το περιεχόμενο του συγκεκριμένου. Αντε, κάθε τρεις και λίγο να βγάζει καθένας ένα ψήφισμα για να αποσυρθεί το ένα ή το άλλο που ενοχλεί μερικούς, ΧΩΡΙΣ καμιά αντιπρόταση, ΧΩΡΙΣ πρόταση -γενικά. Ετσι θα πάμε μπροστά;
Για το περιεχόμενο έχω γράψει και αρνούμαι να επαναλαμβάνω τα ίδια: Σε ΠΑΙΔΙΑ απευθύνεται το βιβλίο και τα παιδιά είναι σε ηλικία ευαίσθητη, στο σταυροδρόμι όπου η ανθρώπινη ψυχή (και ο εγκέφαλος) είναι εύφορο έδαφος για να σπείρουμε το μίσος. Αυτό θέλουμε;
Πότε πια θα τελειώνει αυτή η ιστορία με τους "κακούς" που μας αδικούν; ΕΛΕΟΣ..!!!
______________________________
ΣΗΜ.1. Εβλεπα πριν λίγες μέρες τη συνέντευξη της κυρίας Αρβελέρ, όπου συζητούσε πολύ γλαφυρά και κατανοητά για το Βυζάντιο. Ανάμεσα στα διάφορα που είπε, αναφέρθηκε σε μερικά ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, που «ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ» -κατά την έκφρασή της.
Ποια ήταν αυτά τα γεγονότα και τί αφορούσαν; Τις αλληλοσφαγές των βυζαντινών μεταξύ τους, καθώς επίσης και την εξόντωση των ελλήνων από τους βυζαντινούς. Στην περίπτωση μάλιστα της Φιλαδέλφειας, ο βυζαντινός αυτοκράτορας ΣΥΜΜΑΧΗΣΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ώστε να πετύχει τη πλήρη καταστροφή της ακμάζουσας αυτής περιοχής της Μικρασίας.
Και όμως κύριοι εξολοθρευτές βιβλίων: ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ.
..αν και είμαι ευχαριστημένη που τα έμαθα έστω και στη δική μου προχωρημένη ηλικία..
Μερσί Ελενίτσα μου!:-)))
ΣΗΜ.2. Βρήκα στο Google (αναζητώντας "φιλαδελφεια μικρασια") το άρθρο του Σταθη Σταυρόπουλου με τίτλο "Πόσο Ευρωπαίοι είμαστε; «Καλύτερα στην Πόλη τούρκικο φακιόλι παρά παπική τιάρα»" στα ΝΕΑ Online, Σάββατο 17 Ιουνίου 2000
Στο άρθρο του ο Σ.Σ. αναφέρει ότι οι οθωμανοί "ανάγκασαν Βυζαντινούς να πολεμήσουν εναντίον Βυζαντινών κατά την κατάληψη της Φιλαδέλφειας, τελευταίας βυζαντινής κτήσης στη Μικρασία", απενοχοποιώντας (??) τους βυζαντινούς. Αρα, το "διαίρει και βασίλευε" δεν είναι εφεύρημα των εγγλέζων αλλά των οθωμανών, αν πιστέψουμε την αναφορά του Σ.Σ. στο γεγονός. Εμπιστεύομαι όμως περισσότερο τους εξειδικευμένους ιστορικούς επιστήμονες, άρα, η κυρία Αρβελέρ έχει δίκιο -είναι η δουλειά της άλλωστε.
ΣΗΜ.3. Το να αναφερθώ σε υποβολιμαίες ερωτήσεις της Α. Παναγιωταρέα, με τις οποίες προσπαθούσε -ματαίως- να αποσπάσει απαντήσεις που (θα) τη βόλευαν στην εθνικιστική της τοποθέτηση, είναι αντικείμενο ανάρτησης άλλου ποστ -και ΑΝ.
Update ~~ Στα σχόλια αναφέρθηκαν οι σύνδεσμοι:
1. Παρέμβαση για το βιβλίο ιστορίας - Βιβλίο ιστορίας ή βιβλίο υστερίας;
2. Eνα άρθρο που προσυπογράφω ανεπιφύλακτα
This is a FunEL
buzz
digme.gr
6 σχόλια:
Γεια σου Ροδια!
Για το θεμα του βιβλιου δεν ειχα σαφη αποψη γιατι ειμαι μακρια και δεν εχω ιδεα τι ακριβως γραφει.Σε καθε περιπτωση παντα πιστευα οτι οι εθνικηστικες μπουρδολογιες για την ανωτεροτητα της ελληνικης φυλης δηλητηριαζουν το μυαλο των παιδιων.
Κανω clopy-paste το παρα πολυ ενδιαφερον αρθρο που διαβασα στο μπλογκ http://thelonapo.blogspot.com/ το οποιο προσυπογραφω.
Είναι το άρθρο του Αναπλ.Καθηγητή του ΑΠΘ Αλέξανδρου Γεωργόπουλου, Προέδρου της Οικολογικής Κίνησης Θεσσαλονίκης.
Η διαμάχη που ξέσπασε γύρω από το βιβλίο της ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού δεν είναι καινούργια. Έχει ξαναεμφανιστεί στο παρελθόν, με αφορμή τη συγγραφή άλλων διδακτικών βιβλίων, που κρίθηκαν «αντεθνικά» ή ακόμη και αντιχριστιανικά (ανέφεραν τη δαρβινική θεωρία).
Οφείλουμε να δηλώσουμε εξαρχής ότι το τωρινό βιβλίο συνιστά ένα ουσιαστικό και αναγκαίο βήμα για τη συγγραφή μιας πιο ορθολογικής και εκσυγχρονισμένης εκδοχής της επίσημης εθνικής (πάλι) ιστορίας. Κατά συνέπεια, όλος αυτός ο ορυμαγδός των τελευταίων μηνών μπορεί να μην έχει αντικείμενο άλλο από τον τρόμο για τον πιθανό αφελληνισμό μας (για να γίνουμε τι; Αυτό δεν διευκρινίζεται).
Οι πρωταγωνιστές
Η διαφορά ίσως της τωρινής διαμάχης έγκειται στο ότι ενώ για τα προηγούμενα βιβλία η διαχωριστική γραμμή των αντιπάλων απόψεων ήταν η ίδια που χώριζε δεξιά από αριστερά, τώρα, στο μέτωπο των πολέμιων του βιβλίου αυτού συνωθούνται (για πολλοστή φορά μετά το ζήτημα για το όνομα της FYROM, την κρίση στα Ίμια, την επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Σερβία κ.α.) ακροδεξιοί με αριστερούς, αμφότεροι υπεραμυνόμενοι της εθνικής ιστορικής μνήμης.
Η λειψή δημοκρατική κουλτούρα μας
Η αξιοπρεπής διαχείριση μιας διχογνωμίας είναι δείκτης ποιότητας της πολιτικής ζωής ενός τόπου. Όμως οι ανοιχτές απειλές («κρεμάστε τους!») οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί και τα ειρωνικά σχόλια («συνοικιακοί επιστήμονες»), που συνόδευσαν αυτή την πολιτική αντιπαράθεση (και μάλιστα πολλές φορές από ακαδημαϊκούς), δείχνουν πως, αντί να αποδεχόμαστε την ετερότητα βάσει του dictum του Βολταίρου «διαφωνώ με όσα λες αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμά σου να τα λες έως θανάτου», εμφορούμαστε από το μισαλλόδοξο «διαφωνώ με όσα λες (…) έως θανάτου (σου)». Επί πλέον, αυτή η ένταση αποσπά την προσοχή από την ουσία του θέματος.
Οι ειδικοί και το ευρύ κοινό
Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε πως για το βιβλίο μπορούν να εκφέρουν γνώμη μόνον οι ειδικοί. Πιθανότατα να ισχύει αυτό για ένα βιβλίο μαθηματικών αλλά εδώ δεν έχουμε μόνο ένα γνωστικό ζήτημα αλλά και τις αξεδιάλυτα συνυφασμένες με αυτό αξίες (ταυτότητα κλπ) οπότε η εμπλοκή του κοινού είναι αναπόφευκτη. Και αυτό δεν είναι αναγκαστικά κατακριτέο. Με τον ίδιο τρόπο που η ειρήνη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στα χέρια των πολιτικών και των στρατηγών έτσι και η ιστορία ως γνώση (αλλά και οι εγγεγραμμένες αξίες μέσα της) δεν μπορεί να μείνει αποκλειστικά στα χέρια των πανεπιστημιακών και του υπουργείου. Ατυχώς, το αξίωμα αυτό προϋποθέτει μια κουλτούρα πολιτικής ωριμότητας (αυτοπεποίθηση, δυνατότητα διάκρισης μύθων και πραγματικότητας, βούληση για αυτοκριτική) που κατά πάσα πιθανότητα λείπει σήμερα από την ελληνική κοινωνία.
Πολιτική και ιστορία
Δεν είναι δυνατόν να εκπλήσσονται και να αγανακτούν οι πολέμιοι του βιβλίου για τις πολιτικές επιλογές και σκεπτικό που καθοδηγεί την συγγραφή του. Μήπως αυτό δεν γινόταν μέχρι σήμερα; Και όμως όλα τα προηγούμενα -αντίρροπα- βιβλία ιστορίας δεν προκάλεσαν τέτοια μήνι κατευθυνόμενη ενάντια στις πολιτικές σκοπιμότητες που (απέκρυπταν αλλά) εξυπηρετούσαν. Η αλλαγή της πολιτικής συγκυρίας απαιτεί και διαφορετικό τρόπο διαχείρισης του παρελθόντος. Η ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης με τους γείτονες αλλά και οι νεότερες παιδαγωγικές απόψεις (καλλιέργεια της αυτενέργειας, ανάπτυξη της κριτικής σκέψης) απαιτούν αναθεώρηση των σκοπών και μέσων της διδασκαλίας της ιστορίας. Και κριτική σκέψη δεν μπορεί να συνυπάρξει με απόλυτα καλά ή απόλυτα κακά γεγονότα ή «γκραν-γκινιόλ» αφηγήσεις αλλά απαιτεί νηφαλιότητα και αποστασιοποίηση.
Τι είναι η ιστορία;
Γιατί άραγε κατηγορείται το βιβλίο πως αφιερώνει μια ολόκληρη σελίδα π.χ. στα αθηναϊκά καφενεία, στο θέατρο του μεσοπολέμου ή στη διώρυγα της Κορίνθου κλπ; Λάθος! Είναι και αυτά εξαιρετικά σημαντικά γεγονότα και δικαιούνται επαξίως να έχουν μια θέση στην ιστορία του τόπου. Ναι, αντικείμενο της ιστορίας είναι επιπλέον και τα αισθήματα, οι σκέψεις και οι καθημερινές συνήθειες των ανθρώπων. Κανείς δεν θα ήθελε να ξαναγυρίσουμε στην εποχή που τα βιβλία της ιστορίας ήταν γεμάτα από ονόματα βασιλιάδων, χρονολογίες και πολέμους.
Οι σωτήρες της εθνικής μνήμης
Το επιχείρημα πως το βιβλίο καταστρέφει την ιστορική μνήμη, έτσι ώστε να γίνει ο ελληνικός λαός βολικός υπήκοος της αμερικανικής «αυτοκρατορίας», είναι απλουστευτικό και επί πλέον μας αδικεί, θεωρώντας πως η ελληνική κοινωνία ως αμνήμων Κοκκινοσκουφίτσα άγεται και φέρεται, για να φαγωθεί στο τέλος από τον λύκο/λήθη της παγκοσμιοποίησης. Και πως, επιπλέον, για να γίνει αυτό, πρέπει το βιβλίο της ιστορίας της να μην αναφέρεται με το πάθος (και με το μέγεθος των εικόνων) που θα έπρεπε στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη! Τελικά το πρόβλημα της διάσωσης της ιστορικής μνήμης ανάγεται στην εύρεση του σωστού καθοδηγητή για να μην πάρουμε τον «λάθος» δρόμο, μόνοι μας δεν έχουμε καμιά ελπίδα. Σάμπως χρόνια τώρα (που είχαμε τα «σωστά» βιβλία ιστορίας) τα γκάλοπ δεν αποδείκνυαν κάθε τόσο πως αρκετός κόσμος έχει ξεχάσει τι ακριβώς γιορτάζεται στις εθνικές επετείους; Αυτού του είδους η εθνική καταστροφολογία έχει υπερχρησιμοποιηθεί και ξεθωριάσει (σαν τη γνωστό επίκληση του βοσκού που φώναζε «λύκος στα πρόβατα»). Δεν μπορεί πια να προκαλεί φόβο για τον ενδεχόμενο θάνατο του έθνους. Αρνούμενοι την αυτόνομη κοινωνική δράση που σπρώχνει προς την ειρήνευση Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους, λευκούς και μαύρους της Ν. Αφρικής, καθολικούς και προτεστάντες της βόρειας. Ιρλανδίας, Έλληνες και Τούρκους κλπ και θεωρώντας την ως παραπροϊόν της Νέας Τάξης, υιοθετούμε την συνωμοτική άποψη για την ιστορία, που θέλει να βλέπει τις ΗΠΑ και τον Σόρος πίσω από κάθε προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας, γραμμένης έτσι ώστε να τονίζεται η ειρηνική συνύπαρξη και να δίνεται αξία στο βλέμμα του «Άλλου» (είναι εσχάτη προδοσία να ομολογήσουμε ότι ο Κεμάλ ήταν ηγέτης του απελευθερωτικού αγώνα των Τούρκων;) Η τάση όμως αυτή για προσέγγιση και συμφιλίωση υπήρχε και πριν από τον Σόρος και διορατικοί ηγέτες (Αραφάτ-Ράμπιν) κατηγορούνταν πάντα ως εθνικοί μειοδότες από τους εκάστοτε φανατικούς εθνικο-θρησκευτικούς κύκλους των κοινωνιών τους.
Η φαντασιακή κοινότητα του έθνους
Πίσω από τις συμπεριφορές αυτές βρίσκεται το διαβόητο εθνικιστικό όνειρο με την ακαταπόνητη απαίτησή του για ιστορική συνέχεια, η οποία να αρχίζει από ένα ειδυλλιακό και μυθοποιημένο παρελθόν (Παράδεισος), να περνά στην τωρινή περίοδο «έκπτωσης» («τουρκοκρατία», μέχρι σήμερα) και να ατενίζει προς μια μελλοντική ουτοπία στην οποία πρέπει να φτάσουμε, μόνο όμως ξαναβρίσκοντας τις πρωταρχικές αρετές μας (γενναιότητα –ομοψυχία -φυλετική καθαρότητα -Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι! κλπ). Οι αναλογίες με τη θεολογική σκέψη είναι προφανείς. Η μεταφυσική του εθνικισμού έρχεται να καλύψει το κενό που δημιουργείται από την απαξίωση των θρησκειών, δίνοντας υπερβατικό νόημα αθανασίας μέσω της αιωνιότητας του έθνους (κανένα έθνος δεν φαντάζεται το θάνατό του) σε μια καθημερινή ζωή που γίνεται όλο και πιο εκκοσμικευμένη. Ατυχώς, δεν αισθάνονται όλοι απόγονοι του Περικλή –εγώ π.χ. έχω αποφασίσει ότι δεν θέλω να είμαι μόνο Έλληνας. Θέλω να είμαι και Τούρκος, όπως πολλοί άλλοι και άλλες θέλουν να είναι π.χ. Άγγλοι/Αγγλίδες! Με παρεμφερή τρόπο, κατά τη διάρκεια της συγκρότησης του ελληνικού έθνους (αυτό αρχίζει στο τέλος του 18ου αιώνα από Ρωμιούς, Αρβανίτες και Βλάχους), η ιδεολογική ηγεμονία του νεοελληνικού διαφωτισμού (Κοραής) και οι έμποροι, λόγιοι και οπλαρχηγοί αποφάσισαν να αυτοθεσμίσουν την εθνική τους ταυτότητα (ελληνική), στη συνέχεια «κατασκευάζουν» την προγονική σχέση της με τους αρχαίους Έλληνες (Παπαρηγόπουλος) και κατά τη διάρκεια του επόμενου αιώνα «πείθουν» και τους υπόλοιπους. Αν αυτή η απόφαση δεν είναι αποτέλεσμα της συλλογικής υποκειμενικής βούλησης, τι μπορεί να είναι; Αντικειμενική απόφαση του Θεού, της ιστορίας, των γονιδίων μας ή ποιου άλλου παράγοντα;
Η αμνησία του εθνικισμού
Ατυχώς ο εθνικισμός απαιτεί επιλεκτική μνήμη. Η ντόπια φαντασιακή εθνική κοινότητα δεν θέλει πιθανώς ούτε να ακούσει για τη δουλεία στην αρχαία Ελλάδα, για την ομοφυλοφιλία της, για την καταστροφή των αρχαίων μνημείων, για τη δυσφορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας απέναντι στην επανάσταση του ‘21, για την καταδίκη του Ρήγα και για τις επιστολές του αποστόλου Παύλου που μιλούν για ισότητα Εβραίων και Ελλήνων, ανδρών και γυναικών, ελεύθερων και δούλων ή για τη σύνοδο της Ορθόδοξης εκκλησίας του 1872, που καταδίκασε τον εθνικισμό. Κάποιοι ισχυρίζονται πως η ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία και όχι ο χριστιανισμός είναι το συστατικό του ελληνικού εθνικισμού.
Η εθνικιστική σχιζοφρένεια
Αντιαμερικανισμός αλλά το παιδί μας στο αμερικάνικο κολέγιο. Το ένα χέρι δείχνει την Κωνσταντινούπολη και το άλλο κλέβει την εφορία. Η Μακεδονία είναι ελληνική αλλά καίμε τα δάση της για να τα κάνουμε οικόπεδα Το Αιγαίο είναι επίσης αδιαπραγμάτευτο αλλά το ρυπαίνουμε ασύστολα. Η παράδοση υπεράνω όλων αλλά οι παραδοσιακοί οικισμοί να δοθούν αντιπαροχή και «τσιμέντο να γίνουν». Αντιμετωπίζουμε τον οποιοδήποτε με το κυνικό σκεπτικό «πόσα παίρνει και από ποιόν τα παίρνει» αλλά θεωρούμε πως τα ελατήρια που ωθούσαν τους κλέφτες της «τουρκοκρατίας» ήταν η ελληνική τους συνείδηση. Είμαστε χριστιανικό έθνος (αναφέρεται στο Σύνταγμα) αλλά επιφανείς ποιμενάρχες καλούσαν τους μετανάστες Αλβανούς «να πάνε από κει που ήρθαν» και το 20% των συμπατριωτών μας ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Επί πλέον, δεν είναι καθόλου χριστιανικό χαρακτηριστικό να μη γίνεται εξομολόγηση των εθνικών μας «παραστρατημάτων» και να μην ζητείται συγχώρεση από τις ομάδες που βλάφτηκαν (ή τους απογόνους τους).
Οι εθνικές μας «πομπές»
Δεν μπορούν να κατηγορούν το βιβλίο για παρασιωπήσεις αν τυχόν δεν συμφωνούν να αναφερθούν και οι «δικές μας» ασχήμιες κατά τους διάφορους πολέμους (σφαγή Τριπολιτσάς, ωμότητες στη Μικρασία, συμμετοχή στη σφαγή των άμαχων μουσουλμάνων της Σρεμπρένιτσα κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία κλπ) αλλά και σε καιρό ειρήνης (καταπίεση και εκμετάλλευση προσφύγων-μεταναστών). Πουθενά όμως δεν γράφτηκαν αυτά. Οι εθνικές μας ενοχές έχουν ενταφιάσει τέτοια γεγονότα που μπορεί να λειτουργήσουν καταλυτικά, κάνοντας την αγιοποιημένη αυτοεικόνα μας να καταρρεύσει με πάταγο και αφήνοντάς μας να είμαστε «ίδιοι με τους άλλους» λαούς. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε πως είμαστε ο περιούσιος λαός, αλάθητος, άψογος, ωραίος και το μοναδικό ίσως από τα αρχαία έθνη που κατάφεραν να επιζήσουν ως σήμερα. Αντίθετα είναι επικίνδυνο για τη συλλογική μας ψυχική υγεία.
Εθνικισμός και φεμινισμός
Ιδιαίτερο εκνευρισμό έδειξαν επίσης οι επικριτές του βιβλίου επειδή η Μαντώ Μαυρογένους προβάλλεται περισσότερο (μέτρησαν τις λέξεις πια;) από τον Γεώργιο Καραϊσκάκη. Αυτό είναι ένα ζήτημα το οποίο οι φεμινιστικοί κύκλοι του τόπου μας θα έπρεπε να σχολιάσουν εκτενώς. Υπάρχει κάποιου είδους εκλεκτική συγγένεια της εθνικιστικής στάσης με την «πρέπουσα» θέση -και δημόσια εικόνα- της γυναίκας, που πάντως δεν φαίνεται να είναι ίση με του άντρα; Εδώ που τα λέμε, γνωρίζετε κανένα εθνικιστή, που να είναι ταυτόχρονα φεμινιστής;
Οι εθνικοί μύθοι
Δεν υπάρχει περίπτωση ανάπτυξης θετικών συναισθημάτων από ανθρώπους από τους οποίους έχει αποκρυβεί η αλήθεια. Ποτέ δεν θα τους συγχωρήσω που με άφησαν να φτάσω 35 χρόνων για να μάθω ότι ο Μάρκο Μπότσαρι (και όχι μόνο αυτός) μιλούσε μόνο αλβανικά. Είναι καιρός να καταρρίψουμε μέσα μας τους μύθους (είτε ανακρίβειες είτε μισές αλήθειες) με τους οποίους μας παραγέμισαν (κρυφό σχολειό, Αγία Λαύρα, η ελληνικότητα των Σουλιωτών, η 25η Μαρτίου κλπ) χωρίς να φοβόμαστε πως θα κινδυνεύσει η αυτοεικόνα μας λόγω της μετεξέλιξής μας προς μια «μεταεθνική “διαπολιτισμική” συλλογικότητα». Αν ο αλβανόφωνος Οδυσσέας Ανδρούτσος αποτελεί μέρος της εθνικής μας ιστορίας, γιατί ο ελληνόφωνος Οδυσσέας Τσενάϊ να μη δικαιούται να σηκώσει την ελληνική σημαία;
Μιλάμε για τις αγριότητες όλων (όχι μόνο των «άλλων»)!
Παιδαγωγικά, η πιο σωστή στάση είναι να διαπραγματευόμαστε οτιδήποτε βλέπουν ακούν ή αντιλαμβάνονται τα παιδιά. Με τον τρόπο αυτό φαίνεται να μπορούμε να διαχειριστούμε το αποτέλεσμα οποιουδήποτε ακούσματος ή θεάματος εισπράττουν τα παιδιά είτε από την τηλεόραση είτε από βιβλία. Επομένως, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με την άποψη που θέλει την απαλοιφή των τραυματικών ιστορικών στιγμών. Έτσι και αλλιώς, τα παιδιά εκτίθενται σε μια πλημμυρίδα αίματος απλώς παρακολουθώντας τηλεόραση καθημερινά. Δεν τα μεγαλώνουμε (ούτε θάπρεπε) σε θερμοκήπιο. Αντίθετα, η αναφορά απάνθρωπων γεγονότων μπορεί να είναι η αφορμή για να συζητηθεί το πόσο λίγη από την ανθρώπινη αλληλεγγύη απομένει σε καιρούς βίας και πολέμου.
Ο πλουραλισμός των αιτίων
Με την ίδια λογική, δεν είναι σκόπιμη η παρασιώπηση εμφύλιων τριβών και ταξικών διακρίσεων. Μπορούν να είναι πρώτης τάξεως υλικό για προβληματισμό, σύγκριση με τη σημερινή εποχή, εξερεύνηση συναισθημάτων και προτάσεις για την αντιμετώπισή τους από μεριάς των παιδιών. Αρκεί ο/η δάσκαλος/α να μην παίζει το ρόλο προπαγανδιστή αλλά εμψυχωτή στο δρόμο του παιδιού προς τη μάθηση. Από τις εξερευνήσεις των παιδιών δεν είναι σκόπιμο να λείπει η αιτιολόγηση διαφόρων σημαντικών γεγονότων (είναι μάλιστα απαράδεκτο, αν λείπει). Αλλά -πάλι εν ονόματι της κριτικής σκέψης- καθόλου αυτό δεν σημαίνει πως προσφέρουμε μόνο τη μία «σωστή» εξήγηση. Ας αναφερθούν τα αίτια που προκρίνει κάθε μια ιστορική σχολή και ας αφήσουμε τα παιδιά να αποφασίσουν για τις «σωστότερες». Εννοείται πως ο/η διδάσκων/ουσα δεν επιχειρεί να κρύψει την προσωπική του/της άποψη.
Η πατρίδα μας είναι ο πλανήτης Γη!
Οποιοδήποτε βιβλίο ιστορίας μοιραία θα έχει ελλείψεις. Το τι θα περιέχει είναι αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων. Μπορούμε να αποφασίσουμε πως η τωρινή μας πρωταρχική ανάγκη είναι να προστατεύσουμε τον πλανήτη, που είναι η βάση της ζωής μας και να καταπραΰνουμε τους φόβους μας, δείχνοντας αλληλεγγύη στον κάθε λογής «Άλλο» και διάθεση κατανόησης; Γιατί Γάλλοι και Γερμανοί ιστορικοί έγραψαν κοινό βιβλίο ιστορίας και εδώ ένα εξαιρετικά σημαντικό και ισορροπημένο παρόμοιο έργο, που αναφέρεται στην κοινή βαλκανική ιστορία (από μεριάς της Ελλάδας συμμετέχει η Κουλούρη) να συγκεντρώνει τους μύδρους της κριτικής; Ήρθε καιρός να ξανασκεφτούμε την ταυτότητά μας. Ας το επιχειρήσουμε με γόνιμο τρόπο. Και δεν θα τα καταφέρουμε αν δεν δούμε τον κόσμο με τα μάτια του «Άλλου».
Αναδημοσίευση απο το περιοδικό ΕΝ ΟΙΚΟ. Το διάβασα στο blog http://criticalpsygreece.blogspot.com/
για την απόσυρση του βιβλίου δεν είμαι συμφωνος. Είμαι υπέρ της εισαγωγής του στην εκπαίδευση.
Είμαι υπέρ του να απαλειφθεί η καλλίεργεια εχθρότητας στους γέιτονες του ελληνικού κράτους. Υπέρ του να μήν δημιουργείται εθνοκεντρική συνείδηση, αλλά να παράγεται ιστορική κριτική γνώση. Χωρίς απαλοιφές ή χωρίς παραποιήσεις της καταγεγραμμένης ιστορίας που θα "μαύριζαν" την εθνική υπερηφάνεια. Και όπου εμφανίζονται μύθοι οπως το κρυφό σχολειό να δείχνετια πόσο απέχει το μυθικό από το πραγματικό. Είμαι ακόμη εναντίον του ουλτραφονταμενταλισμου για την κλασσική ελλάδα.
Ο,τι παράχθηκε ιστορικά μέχρι σήμερα, ας είναι απ τη κριτική χρήση των νέων πολιτών που θα τα αναδυκνείονται ή που θα μένουν στην αφάνεια. Αντί να είναι διαφορα κονκλαβια να αποφασίζουν για την παραγωγή των συνειδήσεων, να είναι η κρίση των πολιτών μεσα στη κοινωνία τους, που θα κρίνουν για τη παραγωγή των ταυτοτήτων τους.
μ αυτά εννοώ, πως ακόμη και το νέο βιβλίο είναι πολυ πίσω απ αυτό που ήδη είναι δυνατόν να απαιτείται, απ τις σύγχρονες ιστορικές συγκυρίες.
Καλό θα είναι, μου φαίνεται, να σταματήσουμε κάποτε στο μέλλον να γελάμε για την "αγνότητα" = δόλια αφέλεια της ελληνικής παιδείας που πριν χρόνια [σήμερα] πήραμε.
~~ Τι μου κάνεις βρε nihardal!:-) Τώρα πρέπει να κάνω update το post για να προσθέσω τους συνδέσμους που έστειλες... Ενδιαφέροντες, δε λέω.. αλλά να στείλεις ολόκληρα κλόπυ σε σχόλιο!!! Διπλοσέντονο ή πάπλωμα λέγεται αυτό;
:-ΡΡΡ
~~ Δήμο, νομίζω ότι όλα αυτά είναι ουτοπικά, αλλά η Ουτοπία είναι το "αντίπαλον Δέος" στην εποχή της κονόμας...
..και, δεν το αρνούμαι, προτιμώ την ουτοπία από τη σιγουριά του πραγματισμού..
:-)
Τη χώρα τη ντροπιάζει ο Ψωμιάδης, όχι το βιβλίο...εκεί και να μήν έχεις ανθελληνικά αισθήματα σου δημιουργούνται αντανακλαστικά..
να πω πως δεν είναι ουτοπικά αιτήματα, ειναι πραγματιστικά, οσο πραγματιστικά λειτουργεί και ο σκοταδισμός. Και είναι πραγματιστικά γιατί πράγματι, αυτά τα αιτείται ήδη η κοινωνία μας, καθυστερήμενη οντας σε σύγκριση με άλλες δυτικές.
τώρα, να παραδεχθώ πως είναι ουτοπικά για τις κυρίαρχες ισχείς της ελληνικής κοινωνίας, όπου η κονόμα και τα κόμματα πασχίζουν με νύχια και με δόντια να μας διαμορφώνουν τη συνείδηση, οτι αυτοί μας είναι απαραίτητο να ηγούνται. Μονο που τώρα, μου φάινεται πως λόγω της κοινόχρηστης γνώσης των δικτύων, αρχίζουν να διαμορφώνονται αιτήματα ανεξέλεγκτα. Πέρα απο οσους κινουμαστε στα δίκτυα, μικρός αριθμός, τα κύμματα των αιτημάτων απ τα κάτω, ΄άμεσα απ το κόσμο, φτάνουν αρκετα μακρύτερα απ τα blog.
θέλω να πώ, πως, οι ουτοπίες δεν ξέρω αν έχουν πλέον θέση, ανάμεσα στις ζωντανές συζητήσεις που παράγονται απο την ανοιχτή οριζόντια κριτική. Περιόδους σκέψης, μπορώ να το δεχτώ, που η μία θα ξεπερνά την άλλη. Ενώ, ουτοπία σημαίνει και ιδέα ενός, η μιας μικρης ομαδας ελιτ, δίχως κοινωνικό τόπο εφαρμογής και κυρίως δίχως ιστορική εξέλιξη του αρχικού τρόπου σκέψης. Στην ιστορική πορεία, ο τρόπος σκέψης, η ιδεά ξεπέφτει, συνηθέστερα απο την εκμετάλευση της. Η δικτυακή ανοιχτή και κοινοχρηστη σκέψη, ακριβώς επειδη παράγεται απ τις διανθρώπινες διαδράσεις, δεν βλέπω αν πράγματι συνεχίζει την ιστορία των ουτοπιών.
Μπορούμε να αιτουμαστε, οι πολιτες να είμαστε μέρος της ατμομηχανής της κοινωνίας. Μικρα παραδέιγματα υλοποίησης αιτημάτων ήδη έχουμε και στο ελληνικο δίκτυο.
[κι εμένα μου ήρθε το σπαμ, φυσικά ούτε εγώ δεν θα ψηφίσω]
Δημοσίευση σχολίου