και τι με νοιάζει εμένα το debate

δεν με αφορούν τα κούφια πράγματα, κούφια λόγια από στόματα κουφάλες αχανείς, με κούφια δόντια, με φρονιμίτες που σάπισαν πιπιλίζοντας καραμέλες και λουκουμάκια πασπαλισμένα με ζάχαρη εξουσίας άχνη, δεν με αφορούν εικόνες κούφιες, με ωραία ρούχα σαν κρεμάστρες με γραβάτες και βάτες για να δείχνουν δυνατές πλάτες, οι εργάτες της εξουσίας άνευ ουσίας, έτοιμοι να λάβουν ανά χείρας τα μωρά της χήρας και να δείξουν τι εστί καλωσύνη και ευγνωμοσύνη με μια δαγκωματιά στο λαιμό των τίγρεων, της λαίλαπας και των ύβρεων, με σκισίματα χαμόγελα στα πορτοφόλια τα φθαρμένα, δεν αγγίζουν εμένα, άλλα με αφορούν, οι μετανάστες στην Ομόνοια ουρούν, μετά ξαπλώνουν σε στρωσίδια βρώμικα και κλάνουν, πέρδονται ασυστόλως και βρωμούν, η εξουσία βουλώνει τη μύτη, τους μαζεύει σε μπουντρούμια και τους καίει, τα ούρα τρέχουν στα ρείθρα των οδών και των οδόντων οι τριγμοί ενώνονται, ρυάκια πόνου και ασυνειδησίας μαστουρώνουν, πάνε κατά Πελοπόννησο μέσω Πάρνηθας Ηπείρου και Ευβοίας, ιππότες αφιερώματα της Βίας, ιππότες του Ποτέ και του Πότε πίνουν τα ούρα και αρχίζουν τη μουρμούρα, ήταν ξινά, ήταν λειψά, ήταν μαλαματένια, ο γέρος στενάζει μόνος, μια γριούλα στο παγκάκι απλώνει το χέρι να δώσει, όχι να πάρει, ένα παιδί μονάχο φεύγει από το σχολείο χωρίς βιβλίο, χωρίς τετράδιο και σάκκα, τι με νοιάζει, πέφτει χαλάζι, και μια γυναίκα ανασταίνεται τεράστια, κρύα, μουσκεμένη, είναι η μάνα, η αδερφή, η λιμασμένη, δώστε της ξύλο για να μάθει, μα ορθώνει ανάστημα, ρουφά ξαναρουφά, δέντρα, καπνούς, φωτιές, όλα τα τρώει, σεισμούς πλημμύρες παίζει κομπολόι, η εξουσία είναι γυμνή γιατί ζεσταίνεται, μένει γυμνή, δεν το φοβάται πλέον μη την αναγνωρίσει ο Κανείς κι ο Χαμαιλέων, δεν με αφορούν τα κούφια πράγματα, τα λόγια, τα ρολόγια, τα χαράγματα, δεν με αφορούν εικόνες και σπαράγματα αρχαίων κειμένων, δεν είμαι εδώ, δεν παραμένω, είμαι αλλού, ακούω κλάξον, ροκ, καντάδες, προτιμώ παιδιών φωνές από αλάνες με γαϊδάρους που βοσκούν, κοτούλες που γεννούν αυγά στα χόρτα, ελεύθερης βοσκής με μπόλικο ασβέστιο στα τσόφλια, εικόνες τόσο μακρινές, πενήντα χρόνων κιτρινίλα, σκόνη, έχουν πάνω τους, τι να το κάνω το ντιμπέιτ, σάμπως τρώγεται;

έφυγες νωρίς, πολύ νωρίς, η θλίψη ρέει γλυκά στη ραχοκοκκαλιά, δεν λέω "αντίο", έφυγες μόλις άρχισε η δροσιά, πήρες φωτιά και πας στο κρύο