Με αφορμή ένα βιβλίο ιστορίας για παιδιά

Γράφω που γράφω παραμυθάκια, θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο ιστορίας για παιδιά. Ενα βιβλίο ιστορίας που να μην είναι βαρετό, που να διαβάζεται "νεράκι" σαν το βιβλίο για τη μυθολογία (Ιστορία των αρχαίων χρόνων, λεγόταν) που είχα στην Γ' δημοτικού. Αυτό το βιβλίο δεν το μάθαινα με το κεφάλαιο, αλλά το ξεκοκκάλισα τις πρώτες μέρες. Το είχα στο κομοντίνο μου και με αυτό κοιμόμουν, με αυτό ξημερωνόμουν.

Ενα πράγμα, που δεν καταλαβαίνουν οι συγγραφείς (και κυρίως οι κριτές) των βιβλίων που απευθύνονται σε παιδιά, είναι αυτό ακριβώς: οτι απευθύνονται σε παιδιά. Παιδιά θα διαβάσουν τα βιβλία τους. Οπότε, χρειάζεται να προκαλούν το ενδιαφέρον, πέρα από την προσφερόμενη γνώση.

Γιατί πρέπει τάχα το σχολείο να είναι χώρος εξαναγκαστικής εκμάθησης; Δεν είναι μια μορφή βίας αυτό; Χίλιες φορές καλύτερα δεν είναι να μαθαίνει ό,τι μαθαίνει, ό,τι χρειάζεται να μάθει ο άνθρωπος, με χαρά;

Γιατί η κοινωνία έχει εξοστρακίσει τη χαρά από τη ζωή μας και θέλει να το επιβάλλει να συμβαίνει και στις μικρές ηλικίες;

Σιγά σιγά, έχουμε καταφέρει, ως κοινωνία, να στριμώχνουμε τα παιδιά και τους νέους ανθρώπους στα στενά γρανάζια του υπολογισμού. Με την εκμάθηση δήθεν απαραίτητων γνώσεων για την καλλιέργεια, τάχα, προσόντων "για το μέλλον" τους.

Η γνώμη μου είναι, μετά από διάφορα που έχω διαβάσει και έχω ζήσει, ότι ο εγκέφαλος του ανθρώπου απορροφά σαν σφουγγάρι τις πληροφορίες στα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής του. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε αυτή την ηλικία μπορεί να διδαχτεί συστηματικά ο,τιδήποτε, αλλά πως μπορεί να γνωρίσει τόπους, επαγγέλματα, μηχανήματα, κλπ κλπ, εικόνες που θα ερεθίσουν τη φαντασία του και θα βοηθήσουν στο να διαλέξει και να κατευθύνει το μέλλον του προς εκείνο το οποίο επιθυμεί.

Η εκμάθηση μιας -τουλαχιστον- γλώσσας ακόμα είναι κάτι τι το επιθυμητό, μια και έχουμε το προνόμιο να μιλάμε μια γλώσσα άγνωστη στους πολλούς. Η επίσκεψη π.χ. σε ένα εργοστάσιο ή/και σε ένα πατητήρι θα δώσουν τη γνώση μιας διαφορετικής άποψης για την εργασία, αν ο γονιός εργάζεται σε γραφείο. Η επίσκεψη στο χώρο εργασίας του γονιού του, θα το φέρει πιο κοντά σε αυτόν, θα καταλάβει τι κάνει όταν λείπει από το σπίτι. Η επαφή με διάφορα μηχανήματα και όργανα, π.χ. χωματουργικά μηχανήματα, εργαλεία, γραφομηχανές, μουσικά όργανα, κλπ, θα του κινήσει επίσης το ενδιαφέρον.

Ωραίος ο υπολογιστής, ωραίο το σούπερ μάρκετ, ωραίο το σινεμά, η ζωή όμως δεν περιορίζεται μονάχα σε αυτά. Εκτός από αυτούς τους κλειστούς χώρους, υπάρχουν και χώροι ανοιχτοί και μεγάλοι, όπως ένα οικόπεδο ή/και ένας ανοιχτός χώρος συναυλιών, ένα θέατρο υπαίθριο, ένα αγρόκτημα, ένα δάσος.

Ας (αποφασίσουμε να) δίνουμε χαρά στα παιδιά μας! Χαρά είναι το παιχνίδι και η γνώση μέσα από το παιχνίδι. Χαρά για ένα παιδί δεν είναι η χαρά όπως την αντιλαμβάνεται ένας ενήλικας. Μπορεί να είναι σωματική εκτόνωση ενέργειας το παιχνίδι, το παιδί λαβαίνει πολλή χαρά παίζοντας κινητικά παιχνίδια, η χαρά όμως αυτή δεν έχει καμία σχέση με την ηδονή, τη σωματική ευχαρίστηση του ενήλικα που εισπράττει με το σεξ. Επειτα, η χαρά που λαβαίνει με ένα παιχνίδι άσκησης του νου, είναι εξίσου σημαντική, επειδή και αυτό επίσης τονώνει την αυτοπεποίθησή του.

Είδατε μέχρι πού φτάνει ο νους ξεκινώντας από ένα βιβλίο ιστορίας για παιδιά; Ενα βιβλίο, όπου, ντε και καλά, θέλουν όλοι να χώσουν το μακρύ και το κοντό τους, τάχα μου ενδιαφερόμενοι ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ. Αμ δε! Για τη πάρτη τους ενδιαφέρονται και για το πόσα κουκιά ή/και πρόβατα θα στριμώξει μεθαύριο καθένας ενδιαφερόμενος στο μαντρί του!