το πιο κουτό παιδί

Μόλις τέλειωσα το Γυμνάσιο -τότε, στα 17 μου και κάτι, Γυμνάσιο το λέγαμε- πήγα καλοκαιρινό φροντιστήριο να μάθω πέντε πράγματα παραπάνω. Το φροντιστήριο ήταν γωνία Σόλωνος και Ιπποκράτους, εκεί που βρίσκεται σήμερα ένα υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας. Φοβεροί και τρομεροί οι φροντιστές, λες και είχαν ένα χωνί κι έσπρωχναν τα θέματα μέσα στη φαιά ουσία να τα χωνέψει. Χάρη σε αυτούς -και δε θυμάμαι ονόματα, να πάρει!- είχα δυο επιτυχίες, πέρασα σε δυο σχολές δλδ και πήγα βέβαια στη Θεσσαλονίκη. Ελευθερία κι έτσι, αλλά αυτό ανήκει σε άλλο κεφάλαιο.

Τώρα γράφω για το φροντιστήριο. Εκεί περα, είχαμε ένα παιδί σχετικά ψηλό και αδύνατο, με πολλά σπυριά στο πρόσωπο. Δυστυχώς για κείνο, δεν τού 'κοβε κιόλας. Πάτος που λένε σε όλα τα μαθήματα. Επειδή ήμουν από μικρή πονετικιά, τον βοηθούσα όσο μπορούσα, μονάχα που αρνήθηκα να τα "φτιάξουμε" -η πονετικότητα(!!) δεν έφτανε ίσαμε εκεί, άσε που υπήρχε και σπλάχνο.

Μια μέρα, ο άχαρος νέος ήρθε στο φροντιστήριο και τσακώθηκε με τους καθηγητές και το διευθυντή του φροντιστηρίου κι έφυγε τσαντισμένος. Σχόλαγε εκείνη την ώρα το τμήμα μου και τον ακολούθησα να μάθω τι είχε συμβεί -περιέργεια βλέπεις. Περπατώντας, τρέχοντας σχεδόν, στη Πανεπιστημίου, μου μιλούσε με τη τσευδή του γλώσσα και μου έλεγε κάτι σαν "θα τους δείξω εγώ".

Πράγματι, τους έδειξε, μας έδειξε δηλαδή ολωνών. Εμαθα ότι έφυγε να σπουδάσει κάτι νέα κόλπα στο εξωτερικό. Εμαθα ότι επέστρεψε. Μετά, μάθαινα από τις εφημερίδες τα νέα του, είχε και σπάνιο όνομα λέμε.