1963: μια διάλεξη για τον Picasso

Μετά το ερέθισμα της ενώπιον μητροπολιτών ομιλίας της νεαρής Προμηθέας στην πολιτεία της Μοντάνα των ΗΠΑ, θυμήθηκα την παρουσία μου σε μια ομιλία περί της ζωγραφικής του μοντέρνου (τότε, σήμερα είναι πλέον κλασσικός) ζωγράφου Picasso σε μια αίθουσα της Θεσσαλονίκης.

Νεαρή ήμουν και διψασμένη για γνώσεις περί την Τέχνη, οπότε, πήγα με ενθουσιασμό στη διάλεξη για τον Picasso. Πού να ήξερα ότι κύριος ομιλητής θα ήταν ένας στρατιωτικός, ότι το ακροατήριο θα ήταν ένα σωρό κυρίες με κότσους στυλ λάχανο τίγκα στη λακ, ότι η ομιλία θα περιστρεφόταν γύρω από το "πόσο βλαβερός είναι ο ζωγράφος για τη νεολαία" και ουδόλως θα ασχολείτο ο ομιλητής για το έργο και την προσωπικότητα του ζωγράφου!

Οι παρέα μου -μερικοί συμφοιτητές και συμφοιτήτριες- έφυγαν τσαντισμένοι, σχεδόν μόλις άρχισε να μιλά ο κ. ταγματάρχης -έτσι τον αποκαλούσαν. Παρέμεινα μέχρι το τέλος για να ακούσω και τις πιθανές ενστάσεις ή/και τα όποια ερωτήματα. Δεν ήμουν καθόλου αποφασισμένη να μιλήσω, μόνο περίεργη ήμουν για το ίσαμε πού θα το έφταναν το πράγμα.

Oταν τέλειωσε η διάλεξη, άρχισαν μερικές κυρίες να παίρνουν το λόγο, μια μάλιστα μίλησε επαινετικά για μένα, ως "σοβαρή νέα με ηθικές αρχές, η οποία παρέμεινε μέχρι τέλους με υπομονή" κλπ κλπ. Φυσικά, οι ερωτήσεις δεν ήταν ακριβώς ερωτήσεις αλλά δηλώσεις συμφωνίας με τα λεγόμενα του στρατιωτικού ομιλητή. Η αφεντιά μου, εξακολουθούσα να ακούω υπομονετικά και να κρατώ και σημειώσεις -τρομάρα μου!

Εδινα πράγματι την εντύπωση του "καλού παιδιού", οπότε, πώς να τη γλιτώσω; Μια κυρία έκανε την πρόταση "δεν μας λέει και η νεαρά δεσποινίς τη γνώμη της για όσα άκουσε;" είπε και μου πέταξε το μπαλάκι. Το έπιασα, φυσικά, αλλά το μόνο που μπόρεσα να πω -μη με πλακώσουν και στο ξύλο!- ήταν (στο περίπου): «Ξέρετε, ήρθα εδώ για να μάθω κάτι για τον ζωγράφο και το έργο του, να πλουτίσω τις γνώσεις μου, και το μόνο που άκουσα ήταν μια ανελέητη (αυτό το είπα!) κριτική. Τουλάχιστον, ας δείχνατε ένα πίνακα, κατι που να πείθει πως έχετε δίκιο για όλα όσα λέτε» και απεχώρησα υπερηφάνως, τινάζοντας τις πλάτες σαν το σαμουράι, που έπαιζε ο υπέροχος Τοσίρο Μιφούνε, στο Yozimbo του Κουροσάβα.


----------
Ο πίνακας είναι "Femme en pleurs" από εδώ:
http://pablo-picasso.paintings.name