Η αποτυχία της θρησκείας ως συνεπίκουρου της δημόσιας τάξης
Η θρησκεία -οποιαδήποτε θρησκεία- βασίζεται στη μεταφυσική ανάγκη του ανθρώπινου πλάσματος για συνέχεια της ζωής και μετά το θάνατό του. Δυσκολεύεται ο ανθρώπινος νους να δεχτεί πως όλα τελειώνουν όταν παύει πια να ζει, ο θάνατος του προκαλεί δέος, έτσι έφτιαξε ένα μεταθανάτιο περιβάλλον όπου οδηγούνται οι ψυχές και, ανάλογα με τη δράση τους στον "επάνω κόσμο", τιμωρούνται ή απολαμβάνουν ειδική μεταχείση στον "κάτω κόσμο".
Δεν αρκείται δηλαδή η κάθε θρησκεία στην απάλειψη του φόβου του θανάτου, με την υπόσχεση ενός μελλοντικού μεταθανάτιου τόπου χλοερού, αλλά υπερακοντίζει εξακολουθώντας να τρομάζει τον άνθρωπο με τα καζάνια της κόλασης, όπου, κάθε παρανομία -γνωστή ή κρυφή- η οποία συνέβη εν ζωή, θα τιμωρείται και μετά το θάνατο. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, η θρησκεία ταυτίζεται με την έννομη τάξη, βοηθώντας τη να επιβληθεί και δια της μεταφυσικής οδού.
Το οξύμωρο είναι ότι στις μέρες μας παρατηρείται το φαινόμενο ολοένα και περισσότεροι "καλοί άνθρωποι" να εγκληματούν. Καλοί και ήσυχοι και θρησκευόμενοι άνθρωποι να σκοτώνουν, να ληστεύουν, να παρανομούν, ξαφνιάζοντας με αυτό τον τρόπο τους γείτονές τους. Ενα σωρό απορημένοι γείτονες παρουσιάζονται σε τηλεοπτικά παράθυρα να διαλαλήσουν την έκπληξή τους για τον εγκληματία γείτονα και, συχνότατα, να... σταθούν στο πλευρό του!
Υποστηρίζουν τον εγκληματία ή το έγκλημα; Νομίζω ότι υποστηρίζουν την αποκλειστική διαχείριση των εγκοσμίων στη δύναμη του (κάθε) θεού, αν όχι την δική τους δυνατότητα να διαπράξουν κάτι παρεμφερές επαφιέμενοι στην "κρίση του Θεού" τους. Σ' Εκείνον αφήνουν το φορτίο της απόφασης να τιμωρεί ή να συγχωρεί και, δεδομένου ότι δέχονται πως ο αμαρτωλός μπορεί να συγχωρεθεί και μια στιγμή προ του θανάτου του, διατηρούν βάσιμες ελπίδες για την τελική είσοδό τους στον παράδεισο.
Αφού λοιπόν οι θρησκευόμενοι -και οι θρησκόληπτοι ακόμα περισσότερο- επαφίενται στην κρίση του (κάθε) θεού για τις πράξεις τους, δεν αναγνωρίζουν το ρόλο της δημόσιας έννομης τάξης, άρα είναι πιο εύκολο γι αυτούς να εγκληματούν. Οπότε, οι απορούντες γείτονες είναι εν δυνάμει μελλοντικοί εγκληματίες. Διαπιστώνεται ότι η θρησκεία δεν είναι πλέον συνεπίκουρος της δημόσιας έννομης τάξης, αλλά έχει κάνει στροφή 180 μοιρών, στηρίζοντας αποκλειστικά στο φόβο του θεού την ομαλή κοινωνική ζωή και λειτουργία.
Αυτό σημαίνει ότι οι πιστοί έχουν απογοητευτεί από το κράτος; Αντιμετωπίζουν προβλήματα τα οποία το κράτος αδυνατεί να λύσει και έχουν στραφεί προς τη θρησκεία ως αρωγό και παρηγορητή για τη μίζερη ζωή τους; Ισως να έχουν απογοητευτεί παράλληλα και από τους εκπροσώπους του (κάθε) θεού επί της γης, δεδομένου ότι η ενίσχυση την οποία ζητούν, συχνά είναι ανύπαρκτη. Οπότε, απομένει μόνον ο θεός, όπου και ακουμπούν τους φόβους και τις ελπίδες τους. Αρα, αυτοδικούν με γνώμονα την μελλοντική κρίση των πράξεών τους από τη θεία δίκη.
This is a FunEL
buzz
digme.gr
7 σχόλια:
rodia, άσχετο, αλλα ψάχνω να βρω το e-mail σου κ δεν το βρίσκω...
μπορεις να επικοινωνήσεις μαζί μου στο jim.hellas@gmail.com;
Θέλω να σε ρωτήσω κάτι private :)
Εχεις δίκιο! το e-mail μου βρίσκεται σε όλα τα άλλα blogs μου πάνω πάνω, κάτω απο το εικονίδιό μου, εκτός απο αυτό εδώ...
Χμμ.. θα το προσθέσω σύντομα:-)
Ενδιαφέρον θέμα.
Πολύ ωραία και πολύ σωστά τα του θέματος, αλλά και πολύ γενικευμένα.
Αυτο το φαινομενο της συμπαραστασης των γειτονων προς τον εγκληματια, παρατηρείται μόνο στην Ελλάδα και σε χώρες συγγενικής νοοτροπίας με την ελληνική.
Δηλαδή νοοτροπίες, στις οποίες η κοινωνία δίνει άγραφο συγχωροχάρτι για τα εγκλήματα τιμής (κυρίως).
[Αφού λοιπόν οι θρησκευόμενοι -και οι θρησκόληπτοι ακόμα περισσότερο- επαφίενται στην κρίση του (κάθε) θεού για τις πράξεις τους, δεν αναγνωρίζουν το ρόλο της δημόσιας έννομης τάξης, άρα είναι πιο εύκολο γι αυτούς να εγκληματούν.]
Πολυ σωστά.
Αλλά υπάρχει και το άλλο ενδεχόμενο. Αν αυτοί οι ίδιοι οι θρησκευόμενοι πεσουν θυματα εγκλήματος, τότε στρέφονται όσο τίποτα άλλο στην έννομη τάξη. Σε αυτή την περίπτωση δεν περνάει καν από τη σκέψη τους να επαναπαυτούν στην κρίση του θεού τους.
Άρα εδώ τον κύριο ρολό παίζει το συμφέρον του θρησκευόμενου.
Ως δράστης τον συμφέρει περισσότερο να επαναπαυτεί στην κρίση του θεού και ως θύμα αναζητά το συμφέρον του στους νόμους του Κράτους.
Τώρα σχετικά με τη σχέση της θρησκείας με την έννομη τάξη, εδώ χωράει πολύ μεγάλη συζήτηση.
Καταρχήν, ο ελληνικής νοοτροπίας πιστός ή μάλλον ο μέσος πιστός (λέω "μέσος" για να καλύψουμε ένα μεγαλύτερο φάσμα), αφ 'ης στιγμής έχει απογοητευτεί, θα επιθυμούσε σίγουρα ταύτιση των θρησκευτικών νόμων με τους νόμους του Κράτους?
~~SPY, ο συλλογισμός μου είναι ξεκάθαρα ακροβατικός. Πατάει στις παρατηρήσεις που εκφράζονται στα τηλεοπτικά παραθυρα, στα λεγόμενα διαφόρων ευσυγκίνητων ή/και ανάλγητων ανθρώπων, οι οποίοι πολύ εύκολα συγχωρούν ή/και δικαιολογούν τον εγκληματία, ενώ ταυτόχρονα καταδικάζουν το "σύστημα" -δικαιοσύνη, αρχές, κράτος, κλπ.- χωρίς να διακρίνουν καν το δικό τους μερίδιο ευθύνης σε αρκετές από αυτές τις περιπτώσεις.
Θα έπρεπε λοιπόν να περιοριστεί το σκεπτικό μου ακριβώς στη βάση όπου στηρίχτηκε και να μη γενικεύω -"κάθε θρησκεία", κλπ κλπ
Εδώ πρόκειται για την επίσημη θρησκεία του δικού μας κράτους, και για το πόσο και με ποιο τρόπο επιδρά στη σκέψη και στο θυμικό των πιστών.
Αλλες θρησκείες, σε άλλα κράτη, γεννούν πιθανούς ανατινάξιμους(!!)ανθρώπους με τη διαβεβαίωση της μετά θάνατο απόλαυσης πλάι στον Προφήτη. Αλλού, δημιουργούν αυτοπυρπολούμενους βουδιστές καλόγερους, ως πράξη αντίστασης εναντίον του πολέμου του Βιετ-Ναμ.
Δύο διαφορετικές θρησκευτικές αντιλήψεις, που οδηγούν σε αυτοκαταστροφικό αποτέλεσμα.
Η διαφορά στα καθημάς είναι ότι η θρησκευτική αντιληψη δκαιολογεί πράξεις καταστροφικές, εγκλήματα που έχουν ήδη τελεστεί και, απαξιώνοντας τη Δικαιοσύνη (και κατεπέκταση το κράτος και την έννομη τάξη), δείχνουν με τον τρόπο τους -τη συμπαράσταση δλδ- ότι μόνο τη θεία Δίκη αναγνωρίζουν.
..αυτή δεν είναι απάντηση στο σχόλιό σου, διευκρίνηση του ποστ είναι..
O μεγάλος Βρετανός βιολόγος κ. Ρίτσαρντ Ντόκινς ήταν οργισμένος την επομένη του τρομοκρατικού χτυπήματος στη Νέα Υόρκη. Όχι μόνο για τη φρικιαστική πράξη, αλλά και για το γεγονός ότι οι εξηγήσεις που δίνονται περιτριγυρίζουν το θέμα, αλλά δεν μπαίνουν στην ουσία του. Kαι η ουσία για τον μεγάλο βιολόγο δεν είναι ο θρησκευτικός φανατισμός που προκάλεσε το θάνατο 3.000 ατόμων, αλλά η ίδια η θρησκεία. Kάθε θρησκεία. «Yποσχεθείτε σε ένα νέο άνθρωπο ότι Θάνατος δεν σημαίνει Tέλος κι αυτός πρόθυμα θα σκοτωθεί και θα σκοτώσει», έγραψε.
http://roides.wordpress.com/2007/02/25/xrhsima10/
Thanks για τη διευκρίνηση Ροδιά. Ίσως κι εγώ να παραήμουν νυσταγμένος χθες και να το είδα όλο από τη σκοπιά του κοιμισμένου ..
(συνήθως όταν νυστάζω, εμβαθύνω στο έπακρο και χάνομαι.. :P )
«Υποσχεθείτε σε ένα νέο άνθρωπο ότι Θάνατος δεν σημαίνει Tέλος κι αυτός πρόθυμα θα σκοτωθεί και θα σκοτώσει»
Kαι η προθυμία είναι πολύ μεγαλύτερη, ειδικά αν αυτή η υπόσχεση προέρχεται από πολύ ψηλά και τάζει λαγούς με πετραχήλια.
Μεγάλο ρόλο παίζει βέβαια και το μορφωτικό επίπεδο του νέου, όπως και το πνεύμα του κοινωνικού συνόλου που τον περιβάλλει.
Να τονίσω ότι κατ' αρχήν συμφωνώ με τα θέματα που θέτεις. Ωστόσο επίτρεψέ μου μερικές παρατηρήσεις που έθεσε και στο δοκίμιό μου για τη θρησκεία. Η θρησκεία δεν είναι βιολογική μεταφυσική ανάγκη. Αποτελεί μία αίσθηση που κοινωνικά και παραδοσιακά μας κληροδοτήθηκε από την πρωτόγονη και την αρχαία εποχή.
Και να πω ότι έχεις απόλυτο δίκιο σχετικά με το Χριστιανισμό. Ωστόσο, έχω την εντύπωση ότι συγχέεις κάθε θρησκεία με αυτόν. Δεν είναι όλες όμως έτσι και δεν έχουν όλες τους αναφορές κόλασης κλπ. Προσθέτω μερικές σκέψεις ως άθεο που αγαπά να εξετάζει τις θρησκείες.
Δημοσίευση σχολίου