13 Mαρτίου 1941, Β' στρατιωτικό νοσοκομείο (νυν ΝΙΜΤΣ)

Σαν σήμερα, πριν από 66 χρόνια, έγινε στο Β' στρατιωτικό νοσοκομείο η πρώτη επίδειξη πρόσθετων μελών (ποδιών για την ακρίβεια) από ένα νεαρό ανάπηρο. Ο νέος κόντευε να συμπληρώσει τότε τα 23 χρόνια του, ήταν έφεδρος ανθυπολοχαγός στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, επάγγελμα δάσκαλος. Εχοντας υπηρετήσει ως δάσκαλος λίγους μήνες στο Καϊμακτσαλάν, με την κήρυξη του πολέμου κλήθηκε να παρουσιαστεί στη Καλαμάτα. Εκεί, βρέθηκε με συναδέλφους του και περίμεναν πότε θα τους καλέσουν για το μέτωπο. Ενας από αυτούς, ονόματι Λάζαρος, ήταν παντρεμένος με ένα μικρό γιο -νομίζω Φώτη. Νεαροί άντρες όλοι, παίζαν με το 2,5χρονο περίπου μικρό πετώντας τον ψηλά στον αέρα. Ξενοιασιά και χαλάρωση λίγο πριν τον πόλεμο; Κάπως έτσι. Ηρθε το χαρτί και έγραφε να ετοιμαστεί ένας από όλους τους έφεδρους (ήταν 4-5 νομίζω) να φύγει για τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Συμφώνησαν να ρίξουν κλήρο κι έγραψαν τα ονόματά τους σε χαρτάκια. Ο νεαρός δάσκαλος τράβηξε τον κλήρο και είδε ότι ο κλήρος έγραφε "Λάζαρος", οπότε δεν το ανακοίνωσε, έσκισε τα χαρτάκια με τα ονόματα -κανείς δεν θα του ζήταγε το λόγο- είπε ότι ο κλήρος είχε πέσει σε κείνον κι έφυγε με το τρένο. Στα βουνά της Αλβανίας, μέτρα το χιόνι. Το τί τράβηξε εκεί είναι άλλη ιστορία. Το ζουμί είναι πως έφτασε -τον κουβάλησε στους ώμους ένας στρατιώτης του, όνομα Κώστας και επάγγελμα τσαγκάρης- στην Αθήνα, και ήταν ο πρώτος ανάπηρος πολέμου από κρυοπαγήματα. Ισως γλίτωνε μεγάλο τμήμα των ποδιών από το κόψιμο, που έγινε χωρίς αναισθητικό, αλλά ο γιατρός ήθελε να κάνει Χριστούγεννα κι έτσι χασομέρησε λίγες μέρες κι έδωσε την ευκαιρία στο σάπισμα να προχωρήσει παραπάνω. Τα πόδια κόπηκαν και ίσαμε τις 13 Μαρτίου του '41 ήταν έτοιμα τα κολοβώματα να μπούν σε πόδια τεχνητά. Η πρόταση που κυριαρχούσε τότε, ήταν ένα μοντελάκι από γύψινες "θήκες" που δεν είχαν αντοχή και ευελιξία, ούτε και ύψος -οι ανάπηροι θα μοιάζαν με νάνους αν τις φορούσαν. Υπήρχε όμως και μια πρόταση από έναν αγγλικό οίκο για τεχνητά μέλη, πολύ προωθημένο μοντέλο! Αυτά τα μέλη φόρεσαν στο νεαρό, που ήταν και πολύ όμορφος λέμε, να τα δοκιμάσει. Για την επίδειξη, όπου θα παρευρισκόντουσαν -μαζί με τους γιατρούς και τον αντιπρόσωπο του οίκου- και μέλη της τότε κυβέρνησης Μεταξά, είχε ετοιμαστεί ένας διάδρομος στο νοσοκομείο με μπάρες δεξιά και αριστερά, ώστε να κρατιέται ο ανάπηρος, μη φάει καμιά τούμπα και πάει το σχέδιο χαμένο -μαζί με την προμήθεια, υποθέτω. Εκεί λοιπόν, ανάμεσα στις μπάρες άρχισε να περπατά, κι ένιωσε τέτοια ελαφράδα και τόση χαρά που δεν θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή του καθηλωμένος σε αναπηρικό καρότσι, που άφησε τις μπάρες και, με τα χέρια σηκωμένα ψηλά και βήμα γοργό, έφτασε μέχρι το χώρο των "επισήμων" προσκεκλημένων. Εβλεπε, βέβαια, τους γιατρούς και τον αντιπρόσωπο του οίκου να έχουν δαγκωθεί και να φοβούνται μη πέσει κάτω και συμπαρασύρει ολόκληρο το σχέδιο εφοδιασμού των αναπήρων με αυτά τα τεχνητά μέλη, αλλά δεν μπορούσε να συγκρατηθεί από τη χαρά του. Αν έπεφτε τότε, γύρευε τι θα γινόταν. Ευτυχώς, έφτασε όρθιος, ο τότε υπουργός Μανιαδάκης (νομίζω) του πρότεινε διάφορα, τα οποία δεν δέχτηκε -φυσικά. Τότε, υπήρχε ένα νόημα ισχυρότερο από το χρήμα και τα περιουσιακά στοιχεία. Η αλληλεγγύη, η ζωή και τα νιάτα ίσως... Μαζί με το όραμα για ένα καλύτερο κόσμο μετά τον πόλεμο.

-----------------
ΣΗΜ. αυτή την ιστορία τη χρωστούσα να τη γράψω, αλλά η σκέψη «και ποιος νοιάζεται σήμερα...» με συγκρατούσε μέχρι τώρα