εδώ ήμουν μαμά

«Πού ήσουν παιδί μου όταν γινόντουσαν αυτά;» ρώτησα το μικρό, δείχνοντας αυτή τη φωτογραφία. «Εδώ ήμουν μαμά» απάντησε βάζοντας το δάχτυλο ακριβώς δίπλα στη φωτιά, προς τα δεξιά της εικόνας. «Δεν είπαμε να προσέχεις;» συνέχισα «Αφού εκεί βρέθηκε το πανό μας, να τους παρατήσω και να φύγω;» απάντησε με ερώτηση και'γώ δεν συνέχισα. Νιώθω μουδιασμένη αυτές τις μέρες. Εμένα, σκασίλα μου κι αν αλλάξει το άρθρο 16, το παιδί μου με ενδιαφέρει. Οταν μιλά με ενθουσιασμό για ένα καλύτερο αύριο, στέκομαι δίπλα του. Τι άλλο μπορώ να κάνω; Να το κλειδώσω μέσ' στο σπίτι; Ο,τι είχα να πω, το είπα. Για το ριπλέι, για το έργο που το έχω δει πολλές φορές ως τώρα, για το άσκοπο ορισμένων διεκδικήσεων, για τη πιθανή σκοπιμότητα δημιουργίας θορύβου και το "ποιος ξέρει τι ετοιμάζεται πίσω απ' αυτά", κλπ κλπ, αλλά όπως φαίνεται η ζωή επαναλαμβάνεται με διαφορετικούς πρωταγωνιστές κάθε φορά. Εκεί που επέμενα ήταν στον προβληματισμό να βρεθεί κάποιος άλλος τρόπος διεκδίκησης, μια και αυτός ο συγκεκριμένος έχει δώσει δείγματα αποτυχίας και δημιουργεί εχθρικά διακείμενους "απλούς ανθρώπους", ανεβάζει το ποσοστό της ακροδεξιάς, κλπ, και «αυτά συζητάμε τώρα» μου απάντησε.