το χρονικό ενός θανάτου

13:35 -τηλεφωνεί ο νεφροπαθής αδελφός μου, τον οποίο φροντίζω, και ζητά ταξί για να πάει στον τεχνητό νεφρό, επειδή νιώθει αδύναμος.
13:45 -έρχεται το ταξί, ντύνομαι πρόχειρα, τον συνοδεύω μέχρι το ταξί, δεν θέλει ούτε να στηριχτεί πάνω μου από περηφάνεια, μη καταλάβει κανείς ότι είναι σε αδυναμία, δεν δεχεται ούτε να τον συνοδέψω μέχρι τη κλινική, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, έχουν υπάρξει κι άλλες χειρότερες.
14:30 -μιλώ με τη κόρη μου στο MSN, όταν μου τηλεφωνούν από τη κλινική ότι "ξέρετε, ο αδελφός σας πέθανε". Γράφω ταυτόχρονα στο MSN την είδηση, λαβαίνω ψύχραιμη απάντηση "θαύμα ήταν μαμά που έζησε τόσα χρόνια", ρωτώ τον γιατρό "τι πρέπει να κάνω τώρα" μου λέει να ειδοποιήσω γραφείο τελετών και εκείνοι θα αναλάβουν.
14:40 -τηλεφωνώ στο γραφείο τελετών, "θα σας καλέσει σε λίγο ο υπεύθυνος" μου απαντούν, ο υπεύθυνος καλεί σε δυο λεπτά και σε λίγο καταφθάνει στο σπίτι, διαλέγω τα ρούχα για τη κηδεία και φεύγουμε για τη κλινική.
15:10 -στη κλινική, ο γιατρός δεν δίνει πιστοποιητικό θανάτου, επειδή απεβίωσε πριν μπει στον τεχνητό νεφρό και "έτσι είναι ο κανονισμός" λέει. Ζητώ τα ρούχα που φορούσε, μου τα δίνουν μαζί με το πορτοφόλι του, τα παπούτσια, τα γυαλιά του και δυο μαρκαδόρους. Ο γιατρός ετοιμάζει ένα χαρτί για παραπομπή σε νεκροτομή. Παλεύω το θέμα "νεκροτομείο" όσο γίνεται, ο γιατρός που τον κουράριζε λείπει, του τηλεφωνώ, μου λέι ότι "πράγματι, έτσι είναι ο κανονισμός και δε μπορώ να κάνω τίποτα". Φεύγουμε με τον τελετάρχη, ψωνίζω ένα μπουκαλάκι νερό, έχω στεγνώξει μέσα έξω.
16:00 -στο αστυνομικό τμήμα όπου υπάγεται η κλινική, ο αστυνομικός υπηρεσίας ψάχνει για το κατάλληλο χαρτί που πρέπει να συμπληρωθεί, βάζει και άλλους να ψάχνουν, χαρτί αργεί να βρεθεί, πίνω νερό, ανάβω τσιγάρο, έρχονται κάποιοι άσχετοι και ρωτούν διάφορα, η ώρα περνάει, φτάνουμε στον τόπο κατοικίας του νεκρού και "α, πρέπει να πάτε στο οικείο αστυνομικό τμήμα" μας λέει, του λέει ο τελετάρχης ότι το τμήμα όπου υπάγεται η κλινική είναι το αρμόδιο και να τηλεφωνήσει στο τμήμα όπου μας στέλνει μη τυχόν μας γυρίσουν πίσω, τηλεφωνεί πράγματι και εκεί πρέπει να πάμε μια και δεν έχει περάσει 24ωρο από την ώρα θανάτου, φεύγουμε.
17:50 -μπαίνουμε στο αμάξι -λευκό και χωρίς διακριτικά- και παρακαλώ τον τελετάρχη να πάω δέκα λεπτά να το πω στη μάνα μου που μένει εκεί κοντά, συμφωνεί και πάμε. Ανοίγω με το κλειδί μου, η μάνα είναι στο κήπο και φροντίζει τα φυτά της στηριζόμενη στο νέο της απόκτημα, ένα ωραίο καροτσάκι, της λέω "έλα να καθήσεις να σου πω κάτι" μου απαντά "κατι τρέχει με τον αδελφό σου, τρακάρισε;" της απαντώ "όχι, έλα να καθήσεις να σου πω" και της λέω "ο αδελφός μου τελείωσε", πετιέται πάνω ουρλιάζοντας, φεύγουν τα τζάμια από τα γυαλιά της "δυο λεβέντες είχα και τους έχασα και τους δυο" κραυγές απελπισίας "κι έλεγα να πάω στο νεκροταφείο μεθαύριο που είναι τα γενέθλια του μεγάλου" και "θα έρθεις έτσι κι αλλιώς" της λέω και "όχι δεν ξαναπατάω εκεί πέρα" σκηνές παράνοιας, φεύγω.
18:10 -στο αστυνομικό τμήμα όπου υπάγεται η κατοικία του νεκρού, ευγενέστατος ο αξιωματικός υπηρεσίας, καλεί να μου φέρουν νερό, ζητώ τουαλέτα, μου δίνει χαρτί τουαλέτας γιατί μέσα δεν έχει, βρίσκει αμέσως το παραπεμπτικό χαρτί για την εισαγγελία, γράφει, βγάζει έξω τον τελετάρχη που περιμένει για να με γυρίσει σπίτι μου, ώστε να δώσω ένορκη κατάθεση "τυπικά είναι αυτά" λέει, γράφει αυτά που του λέω, τέλος, φεύγουμε.
18:55 -γυρνώ σπίτι εξουθενωμένη, αλλα δεν το καταλαβαίνω, αρχίζω να τηλεφωνώ σε φίλους, να στέλνω μηνύματα, βάζω μια μπίρα, δεν έχω όρεξη για φαγητό, μια φίλη μου λέει να με πάρει να φάμε κάπου έξω και ούτε να τ' ακούσω, φοράω γάντια, βγάζω τα ρούχα του στο μπαλκόνι, αύριο θα τα πάω στο καθαριστήριο.