το "άλας της Γης"

Ειπώθηκε ότι ο άνθρωπος είναι το άλας της Γης -εμείς δηλαδή. Ισως επειδή είμαστε πολλοί και νόστιμοι και διαλυόμαστε σε μια κουταλιά νερό, ποιος ξέρει...

Η γνώμη μου είναι, μετά από σκέψη και συνειρμούς, ότι είμαστε ο καρκίνος της Γης και μάλιστα ένας πολύ επιθετικός καρκίνος. Εχετε σκεφτεί, αλήθεια, μήπως αυτό που εμείς θεωρούμε ως μόλυνση του περιβάλλοντος, να είναι ο τρόπος θεραπείας του πλανήτη; Ο τρόπος να απαλλαγεί από την ασθένειά του; Μια χημειοθεραπεία για τον καρκίνο του;

______________
ΣΗΜ.1. δεν το κρύβω -πώς μπορώ άλλωστε;- ότι η περίπτωση της ασθένειας του αρχιεπίσκοπου με έχει επιρρεάσει τα μάλα. Αυτή η καρκινολογία, δεν με αφήνει σε ησυχία. Οπου σταθώ κι όπου βρεθώ είναι το μέγα θέμα συζητήσεων, τις οποίες ακούω παρά τη θέλησή μου ή και με τη θέλησή μου -έχω μπερδευτεί πλέον για το τι θέλω και τι δεν.
ΣΗΜ.2. σε μια από τις συζητήσεις ειπώθηκαν πολλά: ότι ο αρχιεπίσκοπος δεν πρόσεξε τον εαυτό του ή ότι νόμιζε πως υπάρχει χρόνος για δράση εναντίον του καρκίνου ή ότι θα βάλει ο Θεός το χέρι του να τον γιατρέψει ή ότι αφέθηκε τελικά στο θέλημά Του. Το τι ακριβώς συνέβη, το γνωρίζει μόνον ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος, ο οποίος μάλιστα είχε πει φεύγοντας για Μαϊάμι πρός τους δημοσιογράφους να μη τον ξεχάσουν και να γράφουν γι αυτόν. Εκεί, νομίζω, βρίσκεται το κλειδί της ερμηνείας για όσα διεκτραγωδούνται αυτές τις μέρες.
ΣΗΜ.3. μάλλον θα ξαναγράψω για το θέμα, είναι ανεξάντλητο, εκτός και αν προκύψει κάτι σημαντικότερο από την αγωνία του θανάτου ενός σώματος παραιτημένου. Ενός σώματος, ο εγκέφαλος του οποίου πιστεύει ένθερμα ότι όλα είναι ιδέα και πνεύμα, αλλά, παρ' όλ' αυτά, βουτηγμένος εντελώς μέσα στο λουτρό της Πίστης, ανοίγει ένα τεράστιο παράθυρο προς την Υλη, ίσως νοιώθοντας ότι το σώμα έχει απαιτήσεις προκειμένου να υποστηρίξει το πνεύμα. Το "νους υγιής εν σώματι υγιεί" των αρχαίων μας είναι πάρα πολύ σημαντικό, καθώς φαίνεται.