το Ψάρι και η φυλή των Αντιπάλων

Οταν το Ψάρι έβγαλε φτερά κι έμαθε να πετάει, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να εξερευνήσει τα απροσπέλαστα τοπία των σκέψεων. Ετσι, περνώντας πάνω από την περιοχή των ασυνείδητων παγετώνων, ξάφρισε μια κατσαρόλα όπου οι παγετώνες έβραζαν κρέας αχνιστό -των Αντιπάλων. Νοστιμεύτηκε το Ψάρι όταν δοκίμασε τον αφρό του κρέατος αυτού και φώναξε κι άλλα Ψάρια, γίναν σύμμαχοι με τους παγετώνες και πάνε οι Αντίπαλοι -νά 'ταν κι άλλοι! Οι Αντίπαλοι ήταν μια φυλή που δεν υπάρχει πια, την ξέκαναν τα Ψάρια_ που_τραγουδούν_ακόμα, και τη φάγαν με ευχαρίστηση ολόκληρη: ούτε κοκκαλάκι για δείγμα δεν αφήσαν και σήμερα βλέπουμε τα αξιοθέατα σπίτια των Αντιπάλων να δεσπόζουν μέσα σε θαλασσινές σπηλιές ανάμεσα σε πιπεράτα φύκια και μεταξωτές προπέλες.

Το Ψάρι, μετά την εξολόθρευση των Αντιπάλων, μπήκε στο στομάχι του Ποιητή δια της φυσικής οδού, το κατάπιε ο Ποιητής μια μέρα μ' ένα στίχο, και δεν θα έβγαινε από εκεί -ήταν πάντα χορτάτος αυτός ο Ποιητής και το Ψάρι επωφελούνταν και πάχαινε, αν και σε κάπως στριμωχτό περιβάλλον- αν δεν συνέβαινε η φάση με τον Υμνο της Αναλαμπής. Μόλις άκουσε περί αναβίωσης του Υμνου, το Ψάρι δεν μπόρεσε να αντέξει άλλο και πέταξε εκτός στομαχικών ορίων αναζητώντας ξανά την παλιά του φωλιά στα τοπία των απροσπέλαστων σκέψεων ή κάπως έτσι. Οι παγετώνες είχαν λιώσει και κίνδυνος να ξαναμυρίσει τα κρέατα που μαγειρεύαν δεν υπήρχε, μόνο παρδαλά κατσίκια τρέχαν σε λιβάδια με ασπρόμαυρα όνειρα, όπου ένας τροβαδούρος έπαιζε τρυφερά το λαγούτο του και, μια και το Ψάρι δηλώνει πάντα κυνηγός γνώσεων, προσφέρθηκε από μόνος του να του διδάξει την πανάρχαια μουσική των πορδών κι έτσι γλίτωσε τον καταιγισμό από ριπές ψαρόκολλας, όπλο με το οποίο είχε κατατροπώσει το Ψάρι τη φυλή των Αντιπάλων πριν εικοσιοκτώ αιώνες ακριβώς.