αναμνήσεις... ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ

Γέρασα αρκετά φαίνεται για να θυμάμαι τόσο ζωηρά τα παιχνίδια που παίζαμε παιδιά, φταίει κι ο Πετεφρής όμως...

Αρχίζαμε πάντα με το "δαχτυλίδι":

Τα παιδιά καθόντουσαν στη σειρά με τις παλάμες ενωμένες μεταξύ τους κι ένα παιδί όρθιο έκανε τη "μάνα" και πήγαινε από χουφτίτσα σε χουφτίτσα και χάραζε με τα δικά του ενωμένα χεράκια τα χέρια των αλλων παιδιών τραγουδώντας:

Νάτο νάτο το δαχτυλίδι
Ψάξε ψάξε δε θα το βρεις
Δε θα το βρεις δε θα το βρεις
Το δαχτυλίδι που ζητείς

Στη χούφτα του είχε ένα πετραδάκι (πού να βρεθεί δαχτυλίδι τότε) και το άφηνε κάποια στιγμή στη χουφτίτσα ενός παιδιού και έπρεπε να γίνει μαντεψιά σε τίνος τη χουφτίτσα αφέθηκε το "δαχτυλίδι". Τα παιδιά έβαζαν το ένα χέρι πίσω στη πλάτη (φυσικά, το χέρι με το δαχτυλίδι βρισκόταν σε ένα από αυτά τα κρυμμένα χεράκια) και άπλωναν την άλλη παλάμη ανοιχτή:

Πέρναγε το παιδί που είχε δώσει το δαχτυλίδι και χτύπαγε (δυνατά!) μια μια τις παλάμες των παιδιών από την αρχή της σειράς ρωτώντας: «Ποιος τό' χει;» και το κάθε παιδί έδειχνε το επόμενο, λέγοντας «αυτός!» ή «αυτή!», οπότε η ερώτηση γινόταν στο επόμενο, μέχρι που έφτανε στο τελευταίο παιδί που απαντούσε «ο αέρας!» μια και δεν υπήρχε άλλο παιδί να δείξει. Μετά, σηκωνόταν το παιδί που είχε το δαχτυλίδι, έπαιρνε το ρόλο της "μάνας" και ξαναρχινούσε το παιχνίδι με το τραγούδι.

Μετά, σειρά είχε η Μπερλίνα!

_____________
ΣΗΜ. αν δεν ανοίγει ο σύνδεσμος, διαλέξτε:
http://petefris.blogspot.com/2007/10/blog-post_04.html