σαν παραμυθι...

Μια φορα, ειχα καπου εκατον εικοσι νοματους στη δουλεψη μου, να κανουν ο,τι διαταζα -ο,τι λεγαν τα σχεδια δηλαδη. Σε αυτους δε λογαριαζω τους συναδελφους μηχανικους κι εργοδηγους, ουτε το λογιστη και τη γραμματεα, ουτε και τους αυτονομους υπεργολαβους -υδραυλικο, ηλεκτρολογο, συνεργειο οξυγονοκολλητων και σιδεραδες. Μονο εργατες λογαριαζω, με τον αρχιεργατη που τον βρηκα ορισμενο και τον διατηρησα -καλο παιδι εδειχνε. Ετρεχε για το εργο, εδινε ρεστα, που λενε, και παντα προθυμος και χαμογελαστος. Πολυ ικανος, τον αβανταρισα, του αυξησα τις αρμοδιοτητες και το μεροκαματο -το αξιζε αναμφιβολως.

Με την "επιβλεψη" τα γνωστα: καθε τσαπατσουλια, τη παρουσιαζα ως βελτιωση και ολα καλα και ξεκαθαρα, μερικα τσιπουρακια και αμπελοφιλοσοφιες και ζουσαν αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα.

Ειχα βαρεσει χερι σε τραπεζι να παρω αυτη τη δουλεια και τη πηρα και τη χαρηκα, αλλα προς στο τελος με γαμησε: η ατιμη, ενω πηγαινε ρολοι, καποια στιγμη ραταρισε και δεν ελεγε να τελειωσει. Πανω σε πραγματα τελειωμενα "παρουσιαζοντουσαν" ζημιες. Να μια πορτα σπασμενη -μιλαμε ακριβη πορτα μεταλλικη, του εκατομμυριου σχεδον, της οποιας η κατασκευη κοστιζε ακριβα σε χρημα αλλα και σε χρονο- να ενα δαπεδο σμπαραλια, κι αλλα πολλα "να!" και ολα γινοντουσαν μετα το σχολασμα, αργα το βραδυ μαλλον, μπορει και προς το ξημερωμα, αγνωστο. Εβαλα να παρακολουθουν τι συμβαινει. Στην αρχη, τον αρχιεργατη. Δεν βρεθηκε τιποτα. Ξαγρυπνησα να σκεφτομαι ποιος θα ειχε οφελος να καθυστερησει το εργο και εβαλα να παρακολουθειται ο αρχιεργατης -απο ενστικτο το επραξα. Καποτε, ωφελει το ενστικτο, γιατι -ω! του θαυματος!- αυτος εκανε τις ζημιες, "για να μη χασει τη καλη δουλεια" οπως ειπε στην "απολογια" του. Φυσικα, δεν τον εδωσα. Φτωχαδακι με οικογενεια, αναστεναζε στα χωραφια, αν και αρκετα μορφωμενος -ειχε βγαλει το Λυκειο με αριστα, αλλα δεν. Μονο που του εδωσα να καταλαβει οτι αν ηθελε να βρει ακομα μια παρομοια εργασια, επρεπε να ειναι συνεπης και να μη κανει μαλακιες. Παρακαλεσα κιολας την "επιβλεψη" να τον συστησει καπου, οπου μονιμοποιηθηκε. Ηταν ο επισημος υπονομευτης μου, αλλα θα επαιρνα ορκο πως ηταν ο μοναδικος σιγουρα αθωος, μεχρι που εβαλα το μυαλο μου να δουλεψει.