επιστολή από Το Θάρρος Της Γνώμης Σας

Ελαβα μια επιστολή από κάποιο ξεχασμένο αλλά σημαντικό κοινό φίλο, που τον έχουμε εξοβελίσει οι περισσότεροι και ψάχνουμε τρόπους να τον φέρουμε κοντά μας ξανά, να μας βοηθήσει, γιατί η βοήθειά του είναι πολύτιμη, με την επιθυμία να την ανεβάσω στο μπλογκ, να τη διαβάσουν όλοι οι παλιοί και νέοι φίλοι του.

Αγαπημένοι μου φίλοι,

δεν σας ξεχνώ εδώ στην εξορία που συμβάλλατε να με στείλουν και μόλις βρήκα ένα πισι ελεύθερο σας στέλνω ένα γραμματάκι. Δεν είναι για να "ευθυμήσουμε λιγάκι", αλλά έτσι, χωρίς σκοπό, στέλνω μερικές σκέψεις που έκανα και θα ήθελα να μου πείτε τι σκέφτεστε κι εσείς:

Δεν υπάρχει απυρόβλητο στη βία. Ασκείται οπουδήποτε, επάνω σε οποιονδήποτε. Αφού το κράτος είναι ο πρώτος διδάξας, γιατί ο γονιός να μη βαράει το παιδί του; Γιατί ο άντρας να μη κακοποιεί τη γυναίκα του; Γιατί ο πολίτης να μη διεκδικεί βίαια τα δικαιώματά του;
Οταν η αστυνομία δέρνει μέσα στα δικαστήρια και οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης σηκώνουν τα χέρια ψηλά (για να μη τις φάνε κι αυτοί) τί μπορεί να περιμένουμε; Ξύλο μέσα στη Βουλή; Ξύλο στις δημόσιες υπηρεσίες; Ξύλο στα μέσα συγκοινωνίας; Ξύλο και βία παντού λοιπόν;

Υστερα, μιλάμε για ευγένεια, ανθρώπινα δικαιώματα, προστασία αδύναμων πολιτών με ειδικές ανάγκες, αβοήθητα ζωάκια, καμμένα δάση, κλπ κλπ.

Ας εξεταστεί από ψυχολόγους και ψυχιάτρους το θέμα. Μπορεί και η συμπεριφορά των οδηγών στους δρόμους να είναι μια μορφή εκτόνωσης για τη βία που δέχονται καθημερινά.

Με τιμή,

Το Θάρρος Της Γνώμης Σας