γράφω για μια αστεία ιστορία

Ε, λοιπόν, θα το γράψω: σκέφτηκα μια πολύ αστεία ιστορία, μα πάάάρα πολύ αστεία λέμε. Τόσο πολύ αστεία, που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ τρείς νύχτες στη σειρά επειδή όταν τη σκεφτόμουν ξέσπαγα σε γέλια τρανταχτά. Τόσο τρανταχτά, που μαζί με μένα ξαγρύπνησε τρεις νύχτες στη σειρά όλο το οικοδομικό τετράγωνο. Ηρθε το εκατό να δει τι τρέχει, αλλά πιάσαν τα γέλια τους αστυνομικούς που φύγαν κακήν κακώς κουτρουβαληδόν από τις σκάλες -ήταν αδύνατο να βρουν το κουμπί του ασσανσέρ, χτυπιόντουσαν κανονικά. Ηταν αδύνατο να φάω, γιατί φοβόμουν μη πνιγώ από τα πολλά γέλια, ούτε να πιω νερό τολμούσα και κόντεψα να πάθω αφυδάτωση με τόση ζέστη, άσε πια το μαρτύριο της τουαλέτας -το ντους και το πλύσιμο προσώπου και χεριών στο νιπτήρα εννοώ, το "άλλο" αν ήμουν άνδρας θα ήταν τρισχειρότερο. Η ιστορία αυτή, ανέτρεψε τη ρουτίνα της ζωής μου για κάμποσες μέρες -και νύχτες. Να ξαπλώνω ήταν αδύνατο, το κάθισμα οδυνηρό, μόνο όρθια και πάλι ήμουν αναγκασμένη να κινούμαι γελώντας διαρκώς, να πιάνω τη κοιλιά μου μη κλατάρει από τα πολλά γέλια, να κόβεται η ανάσα μου και να εφευρίσκω τρόπους να την επαναφέρω, να τρέχουν δάκρυα ποτάμι, να έχουν τεντωθεί οι μύες του προσώπου σε σημείο απίστευτο, το σαγόνι να κοντεύει να ξεκολλήσει, να έχει αλλάξει χρώμα το δέρμα μου, η μούρη μου -με δυο λόγια- να έχει γίνει τέτοια που να εντείνει την παραγωγή γέλωτος. Δεν έφτανε η αστεία ιστορία δηλαδή, ήρθε και η εμφάνιση του γελοίου τέρατος που έγινα, για να δέσει η μαρμελάδα. Η λύση που δόθηκε από μόνη της, αυτό που με έσωσε, ήταν η συνήθεια. Συνήθισα την αστεία ιστορία μου τόσο πολύ, που δεν μου φαίνεται πλέον αστεία. Ούτε τόσο δα. Ούτε καν γελοία. Δεν βρίσκω άξιο λόγου πια να σπαταλήσω για χάρη της ούτε ένα χάχανο. Ούτε ένα σκέτο "χα". Για τούτο, προς τι να τη διηγηθώ; Εχω να σκεφτώ και τι θα ψηφίσω...