ο σκύλος που δεν έτρωγε πίτες και η αξιοπιστία των παροιμιών

Η παροιμία το λέει ξεκάθαρα, «και η πίτα σωστή και ο σκύλος χορτάτος», έλα όμως που δεν κόλλαγε στη περίπτωση επειδή εκείνος ο σκύλος δεν έτρωγε πίτες κι έτσι δεν κινδύνευε καμία πίτα να μείνει μισή από τα δόντια του, άσε που δεν είχε κιόλας δόντια γιατί του είχαν πέσει όλα από το σκορβούτο ένεκα τα υπερπόντια ταξίδια χωρίς σταματημό σε θάλασσες γαλάζιων ματιών και πορτοκαλιών οριζόντων γεμάτων ηλιοβασιλέματα σε παραλίες σπαρμένες σκουλαρίκια πίσω από αλυσίδες παλιών ρολογιών μήκους ενός μέτρου και βάλε.

Βάλε με το νου σου λοιπόν ότι αν μια συνηθισμένη παροιμία πέφτει τόσο πολύ έξω, τι μπορεί να συμβαίνει με τις υπόλοιπες παροιμίες. Εντελώς αναξιόπιστες.

Ο σκύλος που δεν έτρωγε πίτες θα μπορούσε βεβαίως να δικαιώσει τη γνωστή παροιμία, αν η παροιμία μιλούσε για ποτήρια με ποτά, επειδή ο συγκεκριμένος σκύλος έπινε και ως εκ τούτου είχε τη δυνατότητα να γίνεται συχνά πίτα. Αν η παροιμία π.χ. ήταν διατυπωμένη «και το ποτήρι σωστό και ο σκύλος πίτα», τότε, ε, οπωσδήποτε δεν θα ετίθετο θέμα για την αξιοπιστία των παροιμιών και εμείς θα κοιμόμασταν ήσυχοι.