Η κατοχή της Απόλυτης Αλήθειας κυρίαρχη ιδεοληψία

«Η Αλήθεια είναι Μία και κάτοχός της ΕΓΩ»

Κάπως έτσι λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, απόλυτα και... εντελώς ανεγκέφαλα -για τους "άλλους", οι οποίοι αδυνατούν να καταλάβουν τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου του καθ+Ενός.

Οταν αυτό συμβαίνει στον καθ+Ενα σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους, γίνεται κατανοητό γιατί είναι τόσο δύσκολη η επικοινωνία και τόσο αναγκαίο να βρίσκονται ή/και να εφευρίσκονται κάθε τόσο νέες βάσεις -νέες σταθερές, νέες παραδοχές- ώστε η επικοινωνία να καθίσταται δυνατή με κάποιο τρόπο.

Παλιότερα, υπήρχαν οι σοφοί, των οποίων οι σκέψεις και τα τσιτάτα σπανίως ετίθεντο υπό αμφισβήτηση, επειδή η Γνώση είχε μέγεθος πεπερασμένο και ήταν δυνατό να αποθηκευτεί ολόκληρο το μέγεθός της σε ένα μονάχα ικανό ανθρώπινο εγκέφαλο, ο οποίος μπορούσε κιόλας να επεξεργαστεί το σύνολο της Γνώσης.

Σήμερα, εδώ και 50 χρόνια περίπου, η αμφιβολία έχει κατακτήσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο, ακριβώς επειδή η γνώση έχει πολλαπλασιαστεί και (αναγκαστικά) κατακερματιστεί. Δεν είναι δυνατό να χωρέσει σε έναν εγκέφαλο μονάχα, χρειάζονται ομάδες ανθρώπινων εγκεφάλων, που να αποθηκεύουν και να επεξεργάζονται το σύνολο της Γνώσης, σε συνεργασία μάλιστα με ηλεκτρονικούς εγκεφάλους -ένα ανθρώπινο μυαλό, ακόμα και το ικανότερο, πέφτει μικρό για όλη αυτή τη δουλειά.

Η αλλαγή αυτή, που συντελείται στις μέρες μας, ξαφνιάζει και δύσκολα μπορεί να γίνει δεκτό ότι συμβαίνει, τη στιγμή μάλιστα που το στάδιο προσαρμογής του καθ+Ενα διαφέρει από το στάδιο της προσαρμογής των "άλλων". Κάθε εγκέφαλος θέλει το χρόνο του μέχρι να προσαρμοστεί στη πραγματικότητα που έχει ενσκήψει ως λαίλαψ και ως τυφών, μοιάζει σταλήθεια με φυσικό καταστροφικό φαινόμενο αυτή η σημαντική αλλαγή που συντελείται, έτσι, ο καθ+Ενας ανθρώπινος εγκέφαλος αποφασίζει -συχνά, ερήμην του κατόχου του- να αδρανεί.

Το φαινόμενο της αδράνειας είναι απολύτως φυσικό να συμβαίνει. Είναι η σωτήρια λέμβος μέχρι να επικρατήσει νηνεμία και να εγκλιματιστεί η Νόηση του ανθρώπου στα νέα δεδομένα. Δυστυχώς όμως, η Αδράνεια παίρνει συχνά το ρόλο της Στασιμότητας ή, τουλάχιστον, εκλαμβάνεται ως στασιμότητα από τον καθ+Ενα ή/και από διάφορα υποσύνολα ανθρώπινων εγκεφάλων, οι οποίοι τότε, εν αδρανεία τελούντες, αντιμάχονται όντας στάσιμοι την Πρόοδο ή δίνουν αυτή την εντύπωση -της διαμάχης και της αντίστασης- θεωρούντες εαυτούς προοδευτικούς.

Η Στασιμότητα συμβαίνει επειδή παρανοείται η σημασία του ρόλου της Αδράνειας, επειδή η Αδράνεια θεωρείται γενικώς "αδυναμία" μια και ο άνθρωπος θεωρεί ιδανικό το να βρίσκεται διαρκώς σε Δράση, και ως δράση νομίζεται η διαρκής κινητικότητα, δηλαδή, να κινείται και ας μη παράγει τίποτα, ακόμα και αν κινείται προς τα πίσω. Η Αδράνεια διατηρεί το αντικείμενο σε μια θέση, η Στασιμότητα μπορεί και να το κινήσει σε προηγούμενες θέσεις, τις οποίες όμως, εξαιτίας της κίνησης, μπορεί να θεωρήσει και ως νέες, και εδώ ακριβώς βρίσκεται το οξύμωρο: «κινούμαι, άρα επειδή κινούμαι προχωρώ», χωρίς ούτε καν να διέρχεται από το νου το ότι η κίνηση μπορεί να σημαίνει (και σημαίνει σε αυτή τη περίπτωση) οπισθοδρόμηση.

Αν ανατρέξουμε σε περιόδους ιστορικές και μελετήσουμε φάσεις της ανθρώπινης Προόδου, βλέπουμε καθαρά ότι η εικόνα που παρουσιάζει η πρόοδος μοιάζει με την εικόνα ενός κύματος, το οποίο πριν φτάσει να σκάσει στην ακτή φαίνεται να οπισθοχωρεί σαν για να πάρει περισσότερη φόρα. Οσο μεγαλύτερο το κύμα, τόσο μεγαλύτερη φαίνεται η καμπύλη οπισθοχώρησης.

Για τούτο παρηγοριέμαι που βλέπω να συμβαίνει τόσο μεγάλη αντίσταση στο Νέο σήμερα, δηλαδή να παρατηρούνται φαινόμενα οπισθοδρόμησης υστερικά "για τη διασφάλιση των αξιών", "για το θρησκευτικό συναίσθημα", κλπ κλπ, τρέχουμε σε "δοκιμασμένες" μεθόδους παραπληροφόρησης, σε μέντιουμ και αστρολόγους να "εξηγήσουν" τα (προς το παρόν) ανεξήγητα, κλπ κλπ, "ερευνούμε" πεισματικά αρχαία κιτάπια να "μάθουμε" την αρχαία δεισιδαιμονία που χρίζουμε "Γνώση", κλπ κλπ, επειδή η κατεύθυνση, η φορά της Προόδου είναι σταθερά προσδιορισμένη προς τα εμπρός και η φόρα(!), η ορμή, τεράστια, και η Νίκη με το μέρος της.