το βασανιστήριο του σηματοδοτείν στα τυφλά

Εχω ξαναδιατυπώσει την πεποίθησή μου, κρίνοντας εξιδίων φυσικά, ότι στα blogs έχουν περισσότερη σημασία εκείνα που δεν γράφονται παρά όσα γράφονται.

Με την ευκαιρία του blog Ελληνικό Metablogging , που άνοιξε ο Χαρτοπόντικας, γράφω κάτι που σκέφτομαι εδώ και λίγο καιρό. Ο,τι δηλαδή κάθε blogger έχει ενδόμυχα κάποιο σκοπό γράφοντας, πέρα από τον καθαρά επικοινωνιακό στόχο που καλύπτουν τα φόρουμς και τα τσατ ρουμς. Κάπου διακρίνω προθέσεις αυτοπροβολής, επιβολής ιδεών στους "άλλους", απροκάλυπτους ή κεκαλυμένους οικονομικούς στόχους, αναζήτηση για κοινωνική καταξίωση, μοίρασμα κοινών ιδεών και στόχων, κλπ κλπ.

Αναζητώντας μέσα μου αυτό το κάτι που με έσπρωξε στη συνήθεια αυτή, βρήκα αυτό που γνωρίζω εξαρχής αλλά δεν το κοινοποιώ ούτε σε μένα την ίδια, επειδή είναι κατά βάση ένας μεγάλος φόβος. Παράλληλα με αυτό το φόβο, ή καλύτερα μάλλον για να αντιμετωπίσω αυτό το φόβο, στοχεύω σε πλήρη αποκάλυψη του εαυτού μου κυρίως προς εμένα την ίδια. Να τον γυρίσω μέσα έξω, όπως γυρίζουμε μια κάλτσα ή ένα γάντι.

Περίμενα κάποιου είδους βοήθεια σε αυτό το εγχείρημα, την οποία σπάνια βρήκα σε πολύ λίγα σχόλια. Οι περισσότεροι σχολιαστές μου δίνουν κουράγιο για κάτι που δεν χρειάζομαι (η αυτοπεποίθησή μου σπάει κόκκαλα) μου φέρονται ευγενικά και με χαιρετούν (αλλά αυτό είναι κάτι που απεχθάνομαι επειδή το βρίσκω ανούσιο) συμφωνούν ή διαφωνούν με τα γραφόμενά μου (αυτό είναι ενδιαφέρον επειδή μου αρέσουν οι συζητήσεις) αλλά στο σκληρό πυρήνα δεν έχω φτάσει ακόμα, κανείς δεν με βοηθά να φτάσω.

Πιθανολογώ ότι αυτό δύσκολα μπορεί να συμβεί, επειδή μάλλον καθένας μας είναι απασχολημένος με τη δική του αναζήτηση (μέσα από την έκθεση) και σπάνια εμβαθύνει στα γραφόμενα των "άλλων", αυτό έχω διαπιστώσει ότι κάνω και η ίδια πολύ συχνά σχολιάζοντας. Γιατί σχολιάζω τότε; Ισως επειδή ελπίζω ακόμα πως μπορεί να βρεθεί κάπου το κλειδί που θα με ξεκλειδώσει και θα μου αποκαλύψει στα μάτια μου εμένα την ίδια.

Κάποτε, όταν νομίζω πως "με παίρνει" εκφράζομαι βίαια ή/και ενοχλητικά, νομίζοντας πως θα λάβω την απάντηση που θα με φανερώσει επιτέλους, αλλά ο κανόνας της λεπτής ισορροπίας στη διαδικτυακή επικοινωνία απαγορεύει τις εντάσεις, κι έτσι μένω ακάλυπτη ξανά και εκτεθειμένη (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια) ως αγενής ή εξυπνάκισσα.

Βρίσκω πως μοιάζω με ένα γυρολόγο που έχει απλώσει την πραμμάτεια του στο ύπαιθρο και δεν τον νοιάζει αν βρέξει και καταστραφούν όλα τα εκτεθειμένα υπάρχοντά του, επειδή γνωρίζει ότι κατέχει πολλαπλάσια στα κλειστά σεντούκια που βρίσκονται καλά προφυλαγμένα μέσα στον αραμπά του. Ο γυρολόγος έχει μεγάλη επιθυμία να πουλήσει ή/και να χαρίσει όλα τα εκτεθειμένα, αλλά μεγαλύτερη επιθυμία έχει να βρεθεί ενδιαφερόμενος που θα τον τσιγκλίσει να ανοίξει και να εκθέσει και τα μυστικά του θησαυρίσματα.

Θεωρώντας ως αντίστοιχους γυρολόγους αρκετούς συναδέλφους bloggers, συχνότατα ενοχλώ μήπως κάποια φορά μου επιστραφεί η ευεργετική ενόχληση. Δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα μέχρι τώρα. Παρ' όλ' αυτά, επιμένω. Ισαμε τη μέρα που θα εξαφανιστώ από αυτό το χώρο, έχοντας προσθέσει στα πράγματα που με βαραίνουν και την ανοησία που με δέρνει.

Είναι βασανιστικό στ' αλήθεια, να παίζεις τον ακταιωρό σε καράβια αποφασισμένα να πάνε να σακατευτούν στα βράχια, να είναι νύχτα με ομίχλη που κόβεται με το μαχαίρι, κι εσύ έρμε να κουνάς πέρα δώθε τα φωσφορίζοντα σήματα. Το χειρότερο είναι πως, ενώ νομίζεις πως πατάς στη στεριά και είσαι ακταιωρός, βρίσκεσαι καημενούλικο πάνω σε μια σχεδία, τα κύματα βουνά, ομίχλη γύρω σου, και πού να διακρίνεις τον πραγματικό ακταιωρό που στέλνει τα σήματά του και προς εσένα!