περπατώντας στην έρημο

Ζωγραφίζω με τα ίχνη των βημάτων μου πάνω στην άμμο, χωρίς να καταλαβαίνω τί μορφή δίνω στο σχέδιο -ή μήπως το νιώθω;- μπορεί και να το νιώθω, αλλά για να το δω και να βεβαιωθώ ότι είναι αυτό που νιώθω χρειάζεται να υψωθώ πάνω από την έρημο, μάλλον χρειάζομαι ένα αεροπλάνο, ένα ελικόπτερο, ένα αερόστατο, κάτι πετούμενο τελοσπάντων. Ακούω θόρυβο, ναι, είναι ένα ελικόπτερο απ' όπου σίγουρα θα βλέπει ο πιλότος το σχέδιό μου... Αχ, μακάρι να κατέβαινε να με πάρει να με σηκώσει να δω, έστω για μια στιγμή μονάχα, τι σχεδίαζα τόσο καιρό τώρα... αλλά δεν. Δεν κατεβαίνει, δεν τολμά να κατέβει ίσως επειδή σκέφτεται πώς θα ξανασηκωθεί, μήπως πιάσει κάνας ξαφνικός άνεμος της ερήμου, ένας Λίβας ή ένας Σιμούν, και σπάσει την έλικά του ή μήπως τρυπήσει το ντεπόζιτο με τα καύσιμα ή ακόμα μήπως μπερδευτώ στο δρομολόγιό του και θέλω να με πάρει μαζί, ποιος ξέρει τι να φοβάται ακριβώς...

Εχει δίκιο που δεν κατέβηκε! Μόλις τώρα δα αρχίζει να φυσά δαιμονισμένα, οι αμμόλοφοι αλλάζουν σχήματα και μεγέθη, τα χνάρια μου σβήστηκαν κιόλας και'γώ προσπαθώ να κρύψω το πρόσωπο, τ' αφτιά, τα μάτια -κυρίως τα μάτια- με το υφασμάτινο κομμάτι που χρησιμοποιώ για ρούχο, για σεντόνι, για κατάλυμμα. Ναι, η σκηνή που σκαρώνω κάθε βράδυ για να γείρω μέσα της και να κοιμηθώ λίγες ώρες, εκείνες τις ώρες τις παγωμένες της μαύρης γυαλιστερής νύχτας της ερήμου, γίνεται με αυτό το πανί. Το ίδιο πανί με προστατεύει τη μέρα από το φως του ήλιου που γδέρνει και ξεραίνει το πετσί, με το ίδιο πανί κουκουλώνομαι για ν' αποφεύγω το δάγκωμα του ανέμου, με το άπλωμά του πάνω στην άμμο σβήνω -κάποτε, κάποια- ίχνη και οριοθετώ τα μυστικά μου.

Συνεχίζω να περπατώ πάνω στην άμμο, σαν να γυρεύω θάλασσα να δροσιστώ, σαν να ζητώ μια όαση, αυτό μάλλον θα νομίζει ο παρατηρητής που βλέπει την ταλαιπωρία μου, αν έχει την υπομονή να με παρατηρεί, σαν ένα αδιάκοπο πέρα δώθε χωρίς νόημα -για κείνον. Για μένα, θάλασσες και οάσεις δεν έχουν τη βαρύτητα που άλλοι τους δίνουν, μόνο η έρημος η απέραντη έχει νόημα, η αδιάκοπη κινητικότητα πάνω της έχει νόημα, αυτό είναι το νόημα της ζωής μου, ο λόγος που υπάρχω. Κάπου κάπου εξηγώ -παλιότερα το εξηγούσα σε πρώτη ζήτηση- το γιατί το άσκοπο είναι σημαντικό, το γιατί το τυχαίο το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον, το γιατί ο παιδεμός να σιαχτεί ένα ορισμένο και μελετημένο σχέδιο δεν οδηγεί σίγουρα σε καλύτερα αποτελέσματα.

Τι θα κέρδιζα τάχα αν έμενα σταθερά βιδωμένη σε ένα τόπο; Μερικά πανιά παραπάνω; Μερικούς δούλους να με υπηρετούν; Ενα κοπάδι καμήλες; Ενα καραβάνι τίγκα στα εμπορεύματα; Τίποτε απ' όλ' αυτά δεν με νοιάζει. Το σημαντικό είναι σε περπατώ διαρκώς πάνω στην άμμο και να σχηματίζω ένα σχέδιο με τα χνάρια των βημάτων μου. Το δικό μου σχέδιο. Το τυχαίο σχέδιο, που θα σβηστεί τυχαία από έναν άνεμο περαστικό μια τυχαία στιγμή. Το μόνο που επιθυμώ είναι να βγάλω μια μέρα φτερά, να μπορέσω να δω μια γωνίτσα έστω από το σχέδιό μου. Αχ, πόσο θα ήθελα να πετάω!