η κόντρα των καθηγητάδων καλά κρατεί

Μετά τον έντονο ανταγωνισμό με τους συναδέλφους του, ο καθηγητής της βυζαντινολογίας κ. Παμμαντζουριάδης έπρεπε να σκεφτεί τρόπο εξόντωσης των αντιπάλων του, καθηγητών και λεκτόρων, οι οποίοι κόντευαν να προσεταιριστούν όλο το φοιτητόκοσμο της πόλης. Κλείστηκε το λοιπόν στο ιδιαίτερο γραφείο του, αφού εξόρισε από εκεί γραμματείς και δολοπλόκους φαρισαίους, και προβάρισε μερικές φορές τη νέα του αττραξιόν. Δεδομένου όμως ότι ο χώρος αυτός ήταν πολύ περιορισμένος για τις δυνατότητες του ευρηματικού του κόλπου, βγήκε να κάνει και μια πρόβα στο προαύλιο του Ανωτάτου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος. Εντρομοι οι φοιτητές -και κυρίως οι φοιτήτριες- είδαν εκείνο το μεσημεράκι τον κ. καθηγητή να τρέχει από τη μιαν άκρη στην άλλη κρατώντας τα πόδια του με τα χέρια του, τα οποία είχεν αποκόψει εντελώς. Χωρίς χέρια και χωρίς πόδια, ένας ορθογωνικός ανθρώπινος κορμός μπορούσε να τρέχει και μάλιστα ταχύτατα, σβουρίζοντας στο προαύλιο. Αίμα δεν έτρεχε ουδαμού, μικρά ημιδιαφανή πλαστικά σωληνάκια, συνδεδεμένα με ένα πλαστικό σακκούλι ικανού μεγέθους κρεμασμένο από τον τράχηλον του ευφάνταστου καθηγητού, συνέλεγαν το υγρόν. Λίγο πριν ξεχειλίσει ο σάκκος, ο καθηγητής σταμάτησε την τρελλή του πορεία, έφερε το δεξί χέρι προσεκτικά προς τον ώμο και με ένα κλικ αριστερά τούτο βρέθηκε συγκεκολλημένο εκ νέου στην προτέρα του θέση. Το ίδιο έπραξε και με το αριστερό του χέρι, μόνο που τώρα είχε βοηθό το δεξί. Κατόπιν, κόλλησε τα ποδάρια στους γοφούς προσεκτικά μη κάνει λάθος, να είναι τα μεγάλα δάχτυλα προς την εσωτερική πλευρά. Τέλος, ξεκρέμασε το σακκούλι από το λαιμό του, το ανασήκωσε, έφερε στα χείλη ένα από τα πλαστικά ημιδιαφανή σωληνάκια και ρούφηξε λαίμαργα το αίμα του. «Είδατε πώς το πίνω το αίμα μου τσογλάνια;» απευθύνθηκε προς το φοιτητόκοσμο, να έχουν το νου τους μη και ξαναξεστομίσουν ποτέ αυτή την απειλή -"θα σου πιω το αίμα ρε μπαγάσα" δηλαδή. Αφού μπορούσε να το πίνει και μοναχός του.