Σχόλια εδώ και κει, φέτος το Γενάρη

Από το πρόσφατο, στο παλιότερο σχόλιο:

1. στου Φιλαλήθη:

Στο χορό των κερδισμένων και η Κίνα λοιπόν! Ποιος να μου τό'λεγε ότι θα άκουγα με τα ίδια μου τ' αφτιά την υπουργίνα εξωτερικών να πλέκει το εγκώμιο της Κίνας σήμερα το μεσημέρι στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ... Τότε που οι "κινέζοι" σκοτωνόντουσαν -τρόπος του λέγειν- στα αμφιθέατρα ως εξτρεμιστές... Τότε που ο μοναδικός σύμμαχος της Κίνας στην Ευρώπη ήταν η (φτωχότατη και κακομοιριασμένη τότε) Αλβανία...
Ψώνιζα, θυμάμαι, κάτι παντοφλάκια ψάθινα, πολύ καλοφτιαγμένα και αισθητικά άψογα, κινέζικα μέσω Αλβανίας ερχόντουσαν.

Σήμερα η κοπέλα επιδεικνύει το χρόνο που κερδίζει. Ποιος όμως κερδίζει..? Θα μειωθεί το ωράριό της..? Θα αυξηθεί το μεροκάματό της..?

(και είχα πρωτοονομάσει το νέο μου blog "taparaponasas stiKINA" αλλά μου φάνηκε πολύ προωθημένο και το απέσυρα)

2. στης Ψιλικατζούς:

Βρε συ! όταν γράφεις "υπεργαμάτες"” θυμάμαι το “υπεργαμόντο” μιας γιαγιάς στη Μύκονο! τέτοιο γλυκό είχε προσφερθεί να μας κεράσει κάποτε.. επειδή προσέχαμε -όσο έλειπε στο μπακάλικο- το μικρό εγγονάκι της που έκανε.. ιπποδηλατάκι!:-))) χαχαχα
..σήμερα, αν ζούσε η γιαγιάκα αυτή, θα ήταν ξεφτέρι στα ψηφιακά.. ειδικά στο e-mail..

3. στου Βάτραχου:

Συγκεχυμένα σχόλια από ημιμαθείς, τολμώ να γράψω, επειδή έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία για τη μικρασιατική καταστροφή γραμμένα από όλες τις πλευρές -βενιζελικούς, βασιλικούς, στρατιωτικούς, πολιτικούς, κλπ- έχω συζητήσει με ανθρώπους που έζησαν το γεγονός -απλούς, αλλά και στρατιωτικούς και πολιτικούς της εποχής- έχω διαβάσει και σχετικές μυθιστορίες, και άκρη δεν έχω βγάλει για το ποιος ευθύνεται κυρίως -εμείς οι ΕΛ, οι σύμμαχοί μας, ο ΒενιζΕΛ, ο βασιλέψ, κλπ.

«Ο Κεμάλ δεν ήταν δυνατό να κάνει τίποτε άλλο από το να μας πετάξει στη θάλασσα. Εμείς, τι άλλο θα κάναμε στη θέση του;» μας έλεγε στην τάξη (γυμνάσιο) ο μικρασιάτης φιλόλογος, που ήρθε 4χρονος στην Ελλάδα με διαλυμένη την οικογένειά του -πατέρα, αδέρφια, συγγενείς, άλλους σφαγμένους από τούρκους και άλλους ριγμένους στη θάλασσα από τους "συμμάχους" ιταλούς- έφτασε στον Πειραιά με τη μάνα του μονάχα. Θέλω να πω ότι οι άνθρωποι που πληγώθηκαν άμεσα τότε, ήταν πολύ ανεκτικότεροι από όψιμους υποστηρικτές της διχόνοιας. Το να κάνει κάποιος το παληκάρι ΜΕΤΑ τη καταστροφή είναι γενναιότητα;

Ο Πόλεμος είναι μια στιγμή αποφράδα στη ροή του χρόνου της ανθρωπότητας και μακάρι κανείς να μη ξαναζήσει πολέμους, αυτό είναι το νόημα της απαλειφής από τα βιβλία της ιστορίας που απευθύνονται ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΙΚΡΑ. Οταν μεγαλώσουν, ας το ψάξουν. Οχι να στάζει ο εθνικισμός και το δηλητήριο στις παιδικές ψυχές.
Οταν ήμουν μικρή και διάβαζα τα γοητευτικά βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα, ήμουν σίγουρη ότι οι βούλγαροι είναι γουρουνομύτες. Η ιστορία μου δημιουργούσε την πεποίθηση πως οι τούρκοι περπατούν οπλισμένοι σαν αστακοί με γιαταγάνια κι άμα σε τρακάρουν στο δρόμο σου παίρνουν το κεφάλι. Αργησα πολύ να ξεστραβωθώ λέμε. Το σχολείο επιδρά περισσότερο από την οικογένεια, ιδίως σήμερα που οι γονείς είναι περισσότερο απασχολημένοι, οπότε χρειάζεται να προσέχουμε ΤΙ μαθαίνουν τα παιδιά και ΠΩΣ το μαθαίνουν.
Πιθανότατα για το λόγο αυτό έχουν λυσσάξει στα κανάλια οι διάφοροι ΛιακοΕΛ, επειδή οι νέοι αρχίζουν να χαλαρώνουν και να επιθυμούν να ζήσουν χωρίς τα ψυχοφθόρα μίση.

..και.. κάτι για την έναρξη της επανάστασης του '21: Αρχισε από μια διαμαρτυρία (διαδήλωση θα τη λέγαμε σήμερα) μιας συντεχνίας επαγγελματιών -τσαγκάρηδων νομίζω, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος, δεν θυμάμαι καλά- της οποίας αρχηγός ήταν κάποιος ονόματι Καρατζάς. Η διαμαρτυρία έγινε 2-3 μέρες νωρίτερα, όπου και η έναρξη, αλλά ο Παλαιών Πατρών Γερμανός τοποθέτησε την ημερομηνία στον εορτασμό του Ευαγγελισμού για να ταιριάξει καλύτερα. Φυσικά, εκβιάστηκε για να συμμετάσχει ο ίδιος και ο κλήρος στο κίνημα εναντίον των τούρκων.

Αυτά για την ώρα :-)

4. στης Πινγκουίνας:

Εχω στην καρδιά μου την εικόνα της μικρής και χαριτωμένης και γελαστής ΕΠΟΝίτισσας Ελενίτσας, την παραδομένη σε μένα από το Δάσκαλό μου. Πρώτα πέθανε ο Δάσκαλος, μετά, λίγο αργότερα, είδα την Ελενίτσα στην τιβι και τη θαύμασα για τη νεότητα που διατηρουσε στην εμφάνιση, στο σπινθηροβόλο βλέμμα, και στο λόγο της. Και η μια εικόνα ήρθε καπάκι να συμπληρώσει την άλλη και προσπαθούσα να τις συνδέσω, προσθέτοντας με τη φαντασία μου όλα τα ενδιάμεσα στάδια της ωρίμανσης μιας σημαντικής γυναίκας με ερευνητικό πνεύμα παιδιού. Μάθαινα από δημοσιεύματα ότι παραμένει απλή και δεκτική.

Πόσο ξαφνιάζομαι τώρα δεν λεγεται! Ωστε πάντα είναι δυνατό, δεν ξεφεύγει κανείς δλδ, να κολλήσει το μυαλό... να καβαληθεί το καλάμι... Αχ, κυρία Αρβελέρ, τι την έκανες την Ελενίτσα..?!

..γνωρίζω βέβαια, από προσωπική παρατήρηση, ότι η αντίσταση στη φθορά του πνεύματος απαιτεί καθημερινή άσκηση.. αντίσταση κάθε στιγμή και κάθε λεπτό..

α, ρε κυρία πινγκουΐνα μου, τι μ' έκανες σήμερα.. κομμάτια μ' έκανες λέμε!..

5. στου Ανήμερου Θεριού:

Θεωρητικά, θα μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις (και βάστα την όρεξή σου!) όταν πάρεις σύνταξη.
Ελα όμως που τότε... το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ (κυριολεκτικά και όχι μόνο μεταφορικά) ασθενής!

Για τουτο, λέω ότι το μοναδικό αίτημα το οποίο αξίζει να διεκδικήσει ο άνθρωπος απο την πολιτεία είναι: ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΤΑ ΕΝΤΕΚΑ

:-))

6. στου Οld Βoy:

6.1. μαζευτηκαμε πολλοι και αυτο φερνει ανταγωνισμο και φτιαχνει ομαδουλες

6.2. αν το μονιτορ δεν εμφανιζε ονοματεπωνυμο ιδιοκτητη και ηταν ανωνυμος κομβος, ισως θα ειχε ξεφυγει καμποσες ενοχλησεις (καπου διαβασα ενα πολυ καλο ποστ περι ανωνυμιας, αλλα δε θυμαμαι που και συγγνωμη)

6.3. το ευρημα των λινκμπλογκς ειναι ενα πολυ ενδιαφερον εργαλειο/παιχνιδι, αυτο νομιζω ειναι καθαρη πατεντα του Παναγιωτη καθως και η αλλαγη του μεγεθους των γραμματων και αυτο ακριβως μεταφραστηκε απο πολλους χρηστες σε "βαθμολογηση" των ποστ και ενισχυσε τον ανταγωνισμο και τη φαγωμαρα

6.4. κριμα που εκλεισε το μονιτορ, αλλα καποτε πρεπει να εγκλιματιστούμε στην ιδεα του εφημερου που ειναι η ουσια του διαδικτυου -και της ζωης

6.5. εχω να γραψω και αλλα, πρεπει να φυγω ομως


7. στου ΜΑΙΝ ΜΕΝU:

Διαφωνώ με το Walter, όταν γράφει «είμαι ένα ΤΙΠΟΤΑ»
Αυτό που τρομάζει την κάθε εξουσία είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ που αναδύεται από τα blogs. Αυτή η φωνή που έχουν αποκτήσει οι μοναδιαίες προσωπικότητες, οι παλιά ασήμαντες μονάδες που έπρεπε να ενωθούν ΓΙΑ ΝΑ κατέβουν στους δρόμους, ΓΙΑ ΝΑ φάνε τις σφαλιάρες τους, κλπ κλπ.. τώρα είναι πανεύκολο να ακουστούν.

Η δύναμη του blogger, του blogging, των blogs γενικά, είναι Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ.

..καλά να περνάς βρε :-))..


8. στου Old Boy:

Η σοβαροφάνεια τον πήρε και τον σήκωσε. Οπως ήταν σηκωμένος, αναστέναξε και κοίταξε χαμηλά πιο χαμηλά και είδε μια χαμήλα και ένα χαμηλανάφτη. Εγειρε λίγο παραπάνω, αλλά έφτασε πολύ ψηλά και τρύπησε το ταβάνι. Η οροφή του γραπτού έχασκε απροστάτευτη και η βρόχα έπεφτε ράϊτ θρού. Η σοβαροφάνεια έλιωσε τότε και έγινε αφανής. Ηρωας, που λένε.


9. στου PREZA-TV:

Τελικά, κάποτε θα πρέπει να αποφασίσουμε: θέλουμε να μορφωθούμε ή να πάρουμε ένα χαρτί;
..το χαρτί το εξασφαλίζουν τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ μας και μάλλον είναι χειρότερο απο κολόχαρτο επειδή δεν είναι και απαλό..

Ισως ήταν καλύτερα τα πράγματα πριν 50 χρόνια που οι εισαγωγικές εξετάσεις γινόντουσαν απευθείας στις παν/κές σχολές.. πόσοι αγώνες για να καταλήξουμε στην παπαγαλία, στο ροκάνισμα των ΑΕΙ απο τα ΤΕΙ.. και σήμερα που βλέπουμε πού έχουμε φτάσει, αντί να επιθυμούμε διέξοδο και κάποιου είδους εξέλιξη, επιμένουμε να εθελοτυφλούμε.

Προτεινω να ξανασκεφτείς το ζήτημα.

:-)) καλή χρονιά είπαμε;..

Βέβαια, το παράδειγμα της Νατάσας Παζαΐτη-Καραμανλή, η οποία από τη διετούς φοίτησης σχολή νηπιαγωγών της Πρίστινα μεταπήδησε στην Ιατρική του ΑΠΘ και εκείθεν στο Ταφτς της Βοστώνης, όπου, υπό την επίβλεψη του καθηγητή κ. Θεοχαρίδη στο διάστημα μεταξύ Αυγούστου/Δεκεμβρίου 1997 εκτέλεσε ένα μικρό πειραματικό κομμάτι της διδακτορικής της διατριβής, και όχι διδακτορική διατριβή όπως διαφημίστηκε, κατόπιν δε απέκτησε την ειδικότητα του χειρουργού, την οποία φτύνουν αίμα να αποκτήσουν φοιτητές σε λίστες αναμονής, είναι ένα απλό παράδειγμα των ικανοτήτων ενος έλληνα -και τί άλλο θα δούμε αν επιμείνουμε!

(πως τα καταπίνουμε αυτά τα χάπια για ελέφαντες, μου λες?)


10. στο Cinema:


Παρακολουθώ με ενδιαφέρον όσα ανεβάζεις και είναι όλα εκπληκτικά! Εμαθα ένα σωρό καινούργια πράγματα μέχρι τώρα και ευχαριστώ:-)

Η παρατήρηση του Ταρκόφσκι για το χρώμα με ξαφνιάζει. Δεν είχα σκεφτεί ότι το χρώμα μπορεί να αποδυναμώσει τη δράση σε μια ταινία.. δλδ πως ο θεατής εστιάζοντας στο χρώμα χάνει κάτι από τη δράση ή πως το ασπρόμαυρο αποδίδει τη δράση με περισσότερη δύναμη.
Πολλοί άνθρωποι λένε ότι βλέπουν ασπρόμαυρα όνειρα και μου είναι δύσκολο να το καταλάβω αυτό.
Αντιθέτως, η δική μου αντίληψη είναι ότι κάθε συναίσθημα έχει το δικό του χρώμα και αυτό προσπαθώ να αποδώσω με τη δουλειά μου: το χρώμα του συναισθήματος.. να κάνω το θεατή να νιώσει κάτι, κάποιο συναίσθημα, αυτό που θα του υποβληθεί από ένα χρώμα ή συνδυασμό χρωμάτων ή χρωματικών τόνων. Νιώθω το χρώμα σαν τη μουσική και, αν και ομολογώ ότι ένα μονότονο άκουσμα με βοηθά στην αυτοσυγκέντρωση που χρειάζομαι σε δημιουργικές φάσεις, δυσκολεύομαι να ανάγω τη μονοτονία σε κανόνα...


Καλή χρονιά εύχομαι από καρδιάς και καλή συνέχεια!:-))

--------------------------------

ΣΗΜ. Και όμως! ο ίδιος άνθρωπος τα έγραψε όλα αυτά. Νομίζω ότι μάλλον πρέπει να πάψω να σχολιάζω. Ηδη, έχω αραιώσει αρκετά... Αραγε έχουν να πουν κάτι οι κοινοτοπίες μου; Αναρωτιέμαι πόσες φορές έχω επαναλάβει τα ίδια και τα ίδια... Σάμπως αρχίζω να γερνώ, μου φαίνεται. Χρειάζομαι νέες παραστάσεις. Ιδωμεν!