30 χρόνια ΓΙΟΡΤΗ του ΒΙΒΛΙΟΥ

Σε λίγες μέρες...

κλικ! πάνω στην εικόνα

περί Τέχνης

Η Τέχνη «όσο πιο πολύ κοστίζει,
τόσο πιο πολύ αξίζει»

-λέν' μερικοί, κυρίως για τη ζωγραφική.

...η γνώμη σας;

Του ΕΛληνος η γκλαμουριά Ζυγόν δεν υποφέρει

..και, από όσο ξέρω, ούτε Σκορπιόν, ούτε Τοξότην. Για Αιγόκερω δεν γνωρίζω. Τα λοιπά Ζώδια παίζονται.

Συνεχίζοντας το δελτίο μας, ενημερώνουμε ότι ο γνωστός Star Τσιτσιολίνης (Tsitsiolini) έδωσε μοναδικό και ανεπανάληπτο ρεσιτάλ ηθοποιΐας στο ανατρεπτικό έργο "Ενημέρωση από τον υπουργό Απασχόλησης για τη διαχείριση των αποθεματικών των Ααφαλιστικών Ταμείων" το οποίο μετεδόθη σε "Μαγνητοσκοπημένη Συνεδρίαση της 25-4-2007" από το Κανάλι Της Βουλής σήμερα το μεσημέρι, 29 Απριλίου 2007. Θα παρακαλούσαμε για επανάληψη του επεισοδίου, δεδομένου του υποκριτικού ταλέντου του γνωστού τηλεοπτικού Star. Συχνάκις είχεν εκφραστεί από το παρόν blog (αλλά και από τα συγγενικά "παράπονα ΟΗΕ και ΝΑΤΟ") η ευαρέσκειά μας προς το πρόσωπο αυτό και τα κατορθώματά του στη σκηνή και χαιρόμαστε που αναγνωρίστηκε επιτέλους η κριτική μας ικανότητα.

istories-1001 ~ Ελάτε να παίξουμε!

Ας υποθέσουμε πως βρίσκουμε ένα παλιό κουρελιασμένο βιβλίο, γραμμένο σε μια αλλόκοτη γλώσσα, μια γλώσσα που κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει.
Ας υποθέσουμε ότι το ανοίγουμε και ότι, κατά ένα μαγικό τρόπο, μπορούμε να καταλάβουμε τι γράφει.

η συνέχεια εδώ: istories-1001

Greek Bloggers Party ~ Μάης 2007 (update)

Greek Bloggers Party

update: click! on the pic

Δεν έχω καταλάβει ακόμη αν πρόκειται για πάρτυ όλων των μπλόγγερς ή μόνο των... μπλογγερισσών! Επίσης, σκέφτομαι ότι μπορεί να πρόκειται για νυφοπάζαρο μια και διακρίνω μονάχα χαρούμενες νύφες.. παρεκτός και αν οι γαμπροί κρύβονται.. ίσως πάλι να πρόκειται για αντιπροσωπευτικό δείγμα της ελληνικής μπλογγόσφαιρας και δε με σώζουν ούτε σαρανταπέντε μάσκες ομορφιάς -η μια πάνω στην άλλη λέμε!;-)))

Με δυο λόγια, για μας τους "παλιούς" (χαχαχα) δεν έχει τόση σημασία η αφίσα, αφού γνωρίζουμε πόσο υπέροχο ήταν το περσινό πάρτι και πόσο αξέχαστα περάσαμε. Για τους "φρέσκους" όμως, ίσως να είναι κάπως... παραπειστική! (τουλάχιστον) Αλλα να περιμένουν και άλλα να βρουν μπροστά τους δλδ.

Θα μου πείτε πάλι ίσως ότι γκρινιάζω και ότι το μέτρο της χαράς και της δροσιάς το δίνει η λαμπερή γυναικεία παρουσία... και θα έχετε απόλυτο δίκιο!!!!!

(το έσωσα, ε)

Περί Προστασίας το κεφάλαιον, πρόσχωμεν

Τι συμβαίνει ακριβώς παιδιά..? Σήμερα, "Παγκόσμια Ημέρα Διανοητικής Ιδιοκτησίας", κραυγάζει η magica και συμφωνώ μαζί της: Ας εξηγήσει κάποιος, ας τα δώσει αναλυτικά (ή και συνοπτικά τεσπα) τι γίνεται με αυτή τη προστασία επιβολής των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας


Να μάθει (και να καταλάβει και να διαμαρτυρηθεί) κάθε πικραμένος λέμε

(απ' όσο κατάλαβα, σήμερα κρίνεται η τύχη μας -ή, έστω, ένα μέρος της)

ΣΗΜ.1. -->> ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΓΛΙΤΩΣΕΙ..???

ΣΗΜ.2. -->> Τα προηγηθέντα posts του Oneiros και του Helix Nebulae

ΣΗΜ.3. -->> Καλά λέω ότι αυτά τα "ημερήσια" αφιερώματα δεν οδηγούν σε κάτι καλό. Μάλλον, σκέφτομαι, καθορίζονται για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα που αντιτίθενται στο σκοπό στον οποίο διατείνονται ότι είναι ταγμένες. Οπότε, για να γίνει κατανοητό, την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ μπορείτε άφοβα να βρίζετε και να βαράτε τη μάνα σας, την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ μπορείτε άφοβα, να τρώτε ΜΟΝΟ κρέας, να πνίγετε γατάκια, να πατάτε σαλιγκάρια, να βασανίζετε σκυλιά, την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΣΗ μπορείτε άφοβα να τα καίτε και να τα ξεπατώνετε, την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΝΑNΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ μπορείτε άφοβα να κηρύσσετε πόλεμο εναντίον όποιου σας καυλώσει, την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ μπορείτε άφοβα να καταδικάζετε αθώους, κλπ κλπ κλπ. ΓΚΕΓΚΕ..???

η ελληνίδα φαντάρος (απόψε κληρώνει!)

σου τό 'πα τρις
σε ζητά η πατρίς
για φασίνα

αν δεν φανείς
αρκετά ελληνίς
θα σου πάρει τη θέση η ψιψίνα

***

σου τό 'πα τρις
σε ζητά η πατρίς
για κουμπάρα

αν δεν φανείς
αρκετά ελληνίς
θα γλιτώσεις αυτή τη λαχτάρα!

***

σου τό 'πα τρις
σε ζητά η πατρίς
για μπουγάδα

αν δεν φανείς
αρκετά ελληνίς
ποιος θα πλύνει αυτή την Ελλάδα;

Διάσταση μεταξύ δυο πραγματικοτήτων

O kouk παρουσιάζει το θέμα στο e-rooster blog, με τίτλο: χρειαζόμαστε προστάτες ονομάτων; και, μεταξύ άλλων, γράφει τα εξής:

«Μια ομάδα ενδιαφερόμενων περί της φιλοσοφίας του Δημήτρη Λιαντίνη κατοχύρωσε το δικτυακό όνομα liantinis.gr με προφανή, από το περιεχόμενο της σελίδας, σκοπό την έκθεση απόψεων γύρω από το πρόσωπο αυτού του έλληνα φιλόσοφου. Η χήρα του, Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη, προσέφυγε στην Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), ώστε τελικά στις 6 Φεβρουαρίου 2007 αποφάσισε η τελευταία να καταργήσει το liantinis.gr - αν και αυτή την στιγμή δεν έχει υλοποιηθεί η απόφαση και ο τόπος είναι ακόμα προσβάσιμος.»

Πολύ θυμωμένη, επισκέπτομαι την υπό κατάργηση ιστοσελίδα και σχολιάζω στο άρθρο του kouk:
Τελικά, στην Ελλάδα κερδίζει η δικομανία. Μια με την υπόθεση Blogme.gr και τώρα με την υπόθεση liantinis.gr, είμαστε για τα πανηγύρια.
Να μην αγοράζει κανείς domain name στο gr, τελεία και παύλα.
Να δούμε μετά την "προώθηση της χώρας στις νέες τεχνολογίες". ΑΜΑΝ!
ΓΚΡΡΡΡΡΡ

..και.. δεν μπαίνω στην "ουσία", [τα "δικαιώματα της χήρας" και το "περιεχόμενου της σελίδας" με αφήνουν παγερά αδιάφορη] επειδή για μένα (γνώμη μου) η ουσία είναι τα (νομότυπα..?) εμπόδια που μπαίνουν σε δημιουργικές προσπάθειες..

Update: Πάνω που ετοιμαζόμουν να ανεβάσω αυτό το ποστ, αναφερόμενη στο άρθρο του kouk, επισκέφτηκα το liantinis.gr και βρήκα την εξής θετική εξέλιξη:

«ΠΑΓΩΝΕΙ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ LIANTINIS.GR
ενημερωθείτε σχετικά με την απόφαση της ΕΕΤΤ και το πάγωμα της διαδικασίας από το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών»

ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ ΣΤΗΝ... ΑΠΟΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗΣ ΖΩΗΣ.
ο Ε-Lawyer τι λέει..?

Ενα -κλικ!- για τη μέρα της Αμμοχώστου

Τον Ιούνιο του 1974, ήρθε ένας συνάδελφος κύπριος αρχιτέκτονας στο γραφείο με ευχάριστα νέα. Εφευγε χαρούμενος για Κύπρο, όπου είχε μόλις στήσει το καινούργιο του γραφείο στην Αμμόχωστο. Στη χώρα μας βρέθηκε για να ψωνίσει μερικά απαραίτητα σχεδιαστικά είδη για το γραφείο του, τα οποία δεν εύρισκε εκεί πέρα. Νιόπαντρος κιόλας, ετοίμαζε και το σπίτι του και μας έδειχνε φωτογραφίες από ένα παλατάκι μισοτελειωμένο ακόμα, στα προάστεια της Αμμοχώστου. «Με πρώτη ευκαιρία, ελάτε να δείτε κυπριακή φιλοξενία μόλις το τελειώσω!» έλεγε γελώντας.

Ηπιαμε (δε θυμάμαι τί) για να το γιορτάσουμε, του ευχηθήκαμε «καλή σταδιοδρομία» και «καλή αντάμωση στην Αμμόχωστο». «Τυχερέ!» είπαν μερικοί, εννοώντας ότι ξέφευγε πια από την παράλογη κατάσταση της Ελλάδας. Είχαμε δικτατορία και δεν ξέραμε τι θα μας ξημερώσει κιόλας. Οι δρόμοι μας φαινόταν ότι θα χώριζαν για κάμποσα χρόνια, μια και δοσμένοι όλοι στη δουλειά και πολύ νέοι τότε.

Αμ, δε! Σε λιγότερο από δυο μήνες ήταν πίσω. Καταταλαιπωρημένος, μισός σε βάρος και ηθικό, με πολλαπλό φορτίο να σηκώνει, τα μάτια σκοτεινά και το πρόσωπο μαυρισμένο και γεμάτο ζάρες, έψαχνε για δουλειά. Είχε ταχτοποιηθεί προσωρινά σε ένα φτηνό ξενοδοχείο ο ίδιος, η γυναίκα του με τους γονείς της σε συγγενείς, δεν χώραγαν όλοι μαζί. Χρήματα να περισσεύουν δεν υπήρχαν, ψάξαμε από γνωστούς και συγκεντρώσαμε ένα μικροποσό.

«Μέχρι και τα πλακάκια ξεκόλλαγαν από το μπάνιο και τη κουζίνα. Ως και τα παράθυρα τα βγάζαν με τις κάσες», μας διηγόταν, γιατί έβλεπε το σπίτι του να καταστρέφεται μπροστά στα μάτια του κυριολεκτικά, μια και βρισκόταν λίγο μακρύτερα ασφαλισμένος. Η εισβολείς στην Αμμόχωστο είχαν σταματησει ακριβώς στο σπίτι του. Για το γραφείο ούτε κουβέντα. Το στήσιμο μιας ζωής καλής, σίγουρης, τακτοποιημένης με ασφαλεια είχε πετάξει σαν άπιαστο όνειρο.

Αυτή την ιστορία θυμήθηκα όταν έλαβα την ειδοποίηση να συμμετάσχω στην αυριανή δράση για την επιστροφή της Αμμοχώστου. Ενα -κλικ!- δεν κοστίζει δα και τίποτα. Ο συνάδελφος βέβαια επέστρεψε στην Κύπρο, αλλά όχι στην πόλη του, όχι στο σπίτι του, όχι στο γραφείο που είχε ετοιμάσει με τόσο μεράκι. Για σένα, να το ξέρεις, θα το πατήσω το -κλικ!-

Global Campaign for the Return of Varosha/Famagusta



Πατείστε πάνω στο YouTube ή διαλέξτε το σύνδεσμο:
http://www.youtube.com/watch?v=putCsi3_ASc


Ειδοποιήθηκα για τη δράση από εδώ:
Famagusta Day - 25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2007 - με ένα κλικ -

ο ζωγράφος Γιάννης Καρυδάκης στο Δανέζικο Ινστιτούτο στην Πλάκα

Τετάρτη 18 Απριλίου 8 μ.μ.

Εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής "Ήχος και Ρυθμός" του Γιάννη Καρυδάκη

Η έκθεση θα είναι ανοιχτή 19 Απριλίου – 4 Μαϊου,

Δευτέρα – Κυριακή 11 π.μ. – 1 μ.μ. και Δευτέρα – Παρασκευή 6 – 9 μ.μ.

Κλειστά 23 – 24 και 30 Απριλίου και 1 Μαϊου

------------
Το βρήκα εδώ

Det Danske Institut i Athen / The Danish Institute At Athens
Herefondos 14, Platia Aghias Aikaterinis, Plaka, GR-105 58 Athen / Athens
Grækenland / Greece
Telefon: (+30) 210 32 44 644, Fax: (+30) 210 32 47 230, E-mail: info@diathens.com
Sidst opdateret: 04/04/07

ΑΝΑΒΑΛΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ

ΑΝΑΒΑΛΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΑΜΑΡΤΙΕΣ & ΜΕΓΑΛΑ ΛΑΘΗ ΠΟΣΤΑΡΙΣΜΕΝΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΦΥΣΗΞΕΙ Ο ΜΠΑΤΗΣ.

Ετσι παρουσιάζει το μπλογκ του ο Old Boy, όπου άφησα πριν λίγο ένα σχολιάκι:

"Κι έτσι, σε λίγα χρόνια, όταν κι ο τελευταίος κινηματογράφος καταλήξει να κλείσει, η γη θα γεμίσει από τηλεοράσεις και σαλονοθεατές. Οι τηλεοράσεις θα παίζουν τζάμπα στα σαλόνια και οι σαλονοθεατές θα είναι ευτυχείς που οικονομάνε περιουσίες -δεν θα ξοδεύουν για εισιτήρια και μετακινήσεις.
Όλοι ευτυχείς, οι δυστυχείς ιδιοκτήτες κινηματογραφων θα 'ναι πια νεκροί κι η σκλαβιά της υποχρεωτικής εξόδου για σινεμά δεν θα είναι παρά μακρινός εφιάλτης."

..κάτι τέτοια γραφόντουσαν παλιότερα..
(σήμερα βέβαια, το εισιτήριο στο σινεμά έχει ακριβύνει πολύ)

Το ποστ όμως που μου άρεσε σήμερα είναι το UNDO

Η εφόρμηση των κουμπάρων

Τι γίνεται παιδιά;
Βουλιάζει το καράβι και τρέχουν τα ποντίκια;
..αρπάζοντας ό,τι προλάβουν φυσικά..
(εκεί με οδηγούν τα πρόσφατα γεγονότα: Ομόλογα, cultureguide.gr, κλπ, κι ο κ. πρωθυπουργός -πέρα βρέχει- συνομιλεί για το μεσανατολικό)

Φοβερό το δίλλημμα πάντως: είμαστε βλάκες ή ανίκανοι;..

(ό,τι κι αν διαλέξω, χαμένη είμαι. Φτου!)

Μια Προφητεία που αλήθεψε !!!

Δεν ήταν και τόσο δύσκολο να προβλέψει κάποιος το ηλίου φαεινότερο βέβαια, αν και ο γκαουλάτορας του ΥΠΠΕ θεωρεί το "λαό" για μικρά χαζά πλασματίδια, που "δεν καταλαβαίνουν".

Πρόβλεψαν λοιπόν οι υπάλληλοι του ΥΠΠΕ και υπεύθυνοι του κόμβου cultureguide.gr -υπό μορφήν ερωτημάτων- τα εξής:

«...Ίσως τελικά όλα να γίνονται για το πάπλωμα; Μήπως σε λίγους μήνες δούμε το cultureguide σε ιδιωτικά χέρια κάποιου κουμπάρου; Για να δούμε...»

Πέρασαν λίγοι μήνες ..και.. είδαμε το φως το αληθινόν!!!
Πληροφορίες για το φως, στο μπλογκ του Αργου

..κομματάκι ακριβό αυτό το "φως" βέβαια, αλλά τόσο κοστίζουν τα φώτα -ιδίως όταν μας τα... αλλάζουν!

-------------------
Το παλιό μου ποστ στο ΝΑΤΟ
Το μπλογκ με τα μηνύματα διαμαρτυρίας που ΔΕΝ συγκίνησαν κανένα παχύδερμο κουμπάρο -έτσι είναι οι κουμπάροι σήμερα, γεμάτοι λίπος επειδή "τρώνε καλά" -για να ταιριάξουν με το μοντέλο των διαφημίσεων που λέγαμε -πιθανότατα...

ΤΟ ΑΠΑΤΗΛΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΩΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΩΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙ

Είδα τη σελίδα με το κάλεσμα για την πρωτομαγιά, όπου υπάρχει η παραπομπή στο ελληνικό μπλογκ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 007 αλλά και στην αγγλική φόρμα ανάρτησης THESSALONIKI MAYDAY 007

Οι συντελεστές (και στις δυο σελίδες) αυτοπαρουσιάζονται -μεταξύ άλλων:

Το μοντέλο του ανθρώπου που δουλεύει σταθερά, που ξέρει το εισόδημα του, τον ελεύθερο χρόνο του, τις σχέσεις του, δεν ισχύει για πολλούς από μας.

Διάβασα με προσοχή και το ποστ/κάλεσμα/μπροσούρα: ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 007 και απαντώ:

Το μοντέλο αυτό είναι ανύπαρκτο. Ζητείστε λοιπόν τα ρέστα από εκείνους που προβάλλουν αυτό το μοντέλο και σας εξαπατούν!

ή... ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΣΤΕ και ΚΕΡΔΙΣΤΕ αυτό το μοντέλο!

---------------
ΣΗΜ. Συγγνώμη, αλλά δεν αντέχω να βλέπω νέους με στάση ηττοπαθή απέναντι στη ΖΩΗ.

Συνταγή: η δική μου διαρκής πρωτομαγιά

Είδα τη σελίδα με το κάλεσμα για την πρωτομαγιά, όπου υπάρχει η παραπομπή στο ελληνικό μπλογκ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 007 αλλά και στην αγγλική φόρμα ανάρτησης THESSALONIKI MAYDAY 007

Οι συντελεστές (και στις δυο σελίδες) αυτοπαρουσιάζονται ως εξής:

Είμαστε προσωρινοί εργαζόμενοι, ελαστικοί, "μαύροι", είμαστε άνεργες, είμαστε νέοι, είμαστε γυναίκες. Είμαστε άνθρωποι "επισφαλείς", που δεν έχουμε καμιά βεβαιότητα για το πως θα μας ξημερώσει στο κοντινό μέλλον. Μιλάμε για τα απλά πράγματα που ρυθμίζουν τις ζωές μας: αν θα έχουμε κάποιο εισόδημα ή όχι, το που θα μένουμε του χρόνου, αν θα έχουμε ελεύθερο χρόνο, αν θα μπορούμε να αναπτύξουμε μια σχέση, μια φιλία, Το μοντέλο του ανθρώπου που δουλεύει σταθερά, που ξέρει το εισόδημα του, τον ελεύθερο χρόνο του, τις σχέσεις του, δεν ισχύει για πολλούς από μας. γι'αυτό λοιπόν... σκεφτόμαστε, οργανωνόμαστε, συνωμοτούμε, απεργούμε, διαδηλώνουμε την πρωτομαγιά του 2007

Διάβασα με προσοχή το ποστ/κάλεσμα/μπροσούρα: ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 007, και άρχισα να ετοιμάζω μια απάντηση-καταπέλτη, αλλά το μετάνοιωσα και προτιμώ να καταθέσω τη δική μου εμπειρία από τη δική μου νεότητα.

Πρώτα πρώτα, αν και η νεότητά μου συνέπεσε με εξαιρετικά αντίξοες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, ποτέ δεν διανοήθηκα ότι ανήκω σε μια γενιά που «θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη». Η επαγγελματική μου ζωή υπήρξε μια διαρκής πάλη, όχι τόσο (καθόλου μάλλον) για την απόκτηση υλικών αγαθών, αλλά γνώσης και προσπάθειας για βελτίωση του εαυτού μου. Το μισό μου εισόδημα -κάποτε και το 60% !- το διέθετα για βιβλία και περιοδικά επαγγελματικής μου ενημέρωσης, λογοτεχνικά, φιλοσοφικά, κλπ.

Απέφυγα το διορισμό μου σε δημόσιο φορέα, παρότι είχα συγγενείς σε σημαντικά πόστα μετά τη μεταπολίτευση και, παρά την πίεση της μάνας μου "να ταχτοποιηθώ επιτέλους". Προτίμησα συχνά να κάνω πολλές και διάφορες δουλειές για να τα βγάζω πέρα, παρά να "φιλήσω κατουρημένες ποδιές", και αυτό μου έδινε μεγάλη ικανοποίηση. Εχω ράψει καλύματα επίπλων σε σπίτια ως εσωτερική μοδίστρα, έχω δουλέψει σε περιοδικά κάνοντας σκίτσα ή/και απομαγνητοφωνήσεις, η δουλειά δεν είναι ντροπή, ούτε μια εργασία εκτός από αυτή που σπουδάζουμε είναι ντροπή -για εμάς που δουλεύουμε. Μπορεί να είναι ντροπή για εκείνους που μας εξωθούν να το πράττουμε αυτό.

Για μένα και, υποθέτω και για πολλούς άλλους ακόμα, οι νέοι αντιπροσωπεύουν την ελπίδα για κάτι τι καλύτερο -μονίμως. Υπήρξα νέα, αλλά ουδέποτε αυτοχαρακτηρίστηκα ως "πειραματόζωο". Ισως επειδή ουδέποτε με φόβισαν η αβεβαιότητα και το άγχος για την αυριανή μέρα. Ισα ίσα, αυτή η ένταση, το να βρίσκομαι αντιμέτωπη καθημερινά με το άγνωστο, έτρεφε τη διάθεσή μου να προσπαθώ και να αγωνίζομαι, να κρατώ το νου μου ξυπνητό και δημιουργικό. Το ποθούμενο δεν ήταν η μονιμότητα, το δημοσιοϋπαλληλίκι και η "ταχτοποίηση" μέσω αυτού. Ως γνήσια απόγονος του Ηράκλειτου, εμπέδωσα νωρίς -ευτυχώς για μένα!- το φοβερό πάνσοφο ρητό: ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ.

Εχω υποστηρίξει πολλές φορές το "ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΤΑ 11" με προφανή την ενίσχυση των νέων από ένα κοινωνικό κράτος πρόνοιας, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν το πλαίσιο της ζωής τους. Σήμερα, αυτό το αγαθό έχει αφεθεί στη διακριτική προσφορά των τραπεζών με όρους βαμπίρ: «σε δανείζω και σου πίνω το αίμα». Προτιμότερο βρίσκω να τυλίγει κάποιος νέος σουβλάκια ή να καθαρίζει σκάλες ή να δουλεύει σε γιαπί, παρά να δανείζεται από τράπεζες ή/και να γεμίζει πιστωτικές κάρτες.

Είναι καιρός -νομίζω- να αρνηθούν οι νέοι το πρότυπο που προβάλλεται από τα ΜΜΕ, του καλοζωϊσμένου επιχειρηματία με τη βίλα και το πανάκριβο τουτού. Σήμερα, με τη διάδοση του διαδικτύου, η νεολαία είναι τυχερή -έτσι νομίζω. Υπάρχουν πλήθος δυνατοτήτων και δρόμων που ανοίγονται μπροστά στους νέους. Ο κόσμος όλος τους ανήκει. Προσπαθώ ακόμα και'γώ να συνεχίζω να μαθαίνω πράγματα και να εμπλουτίζω το μυαλό μου με όλα αυτά τα καινούργια που κυκλοφορούν και να κατεβάζω και ιδέες! Τι εμποδίζει, ας πούμε, μια ομάδα νέων να σκαρώσουν ένα ελληνικό αντίσοιχο γουτιουμπ, ένα αντίστοιχο γκουγκλ; Τι εμποδίζει τη δημιουργική σκέψη; Τι εμποδίζει την έξοδο από τα στενά πλαίσια των χωρικών υδάτων, τη στιγμή που η πλεύση του καραβιού τους είναι δυνατή πλέον σε κάθε ωκεανό;

Μπορώ πιθανότατα να εξηγήσω την ατολμία των σημερινών νέων. Ισως να οφείλεται στην υπερπροστασία που δέχτηκαν από γονείς οι οποίοι γαλουχήθηκαν με στερεότυπα "ασφάλειας" και -ίσως ίσως- έδιναν μεγαλύτερη σημασία στο υλικό υπόβαθρο της ζωής. Η ζωή όμως ανήκει στους νέους και κανείς -ούτε οι γονείς, κυρίως οι γονείς- δεν πρέπει να τους αποθαρρύνει και να τους περιορίζει. Οπως τη γλίτωσα και δεν συναίνεσα στην απορρύθμισή μου από την ουσία του ανθρώπου, έτσι μπορεί -όποιος το επιθυμεί φυσικά- να πράξει με παρόμοιο τρόπο.

Ολα ήταν πάντοτε στον αέρα, στη σφαίρα της φαντασίας και των ιδεών. Το αν οι νέοι που αυτοπαρουσιάζονται ως "γενιά_των_αποτυχημένων" έχουν στερέψει από δημιουργικές ιδέες, δεν το πιστεύω καθόλου και, αν συμβαίνει κάπου κάπου, αποτελεί θέμα διαφορετικής συζήτησης.

Φυσικά και βρέθηκα πολλές φορές σε κατάσταση αδράνειας και ανησυχούσα, μέχρι που έμαθα ότι αυτή τη φάση την ακολουθεί μια φάση έντονης δημιουργικότητας κι έτσι έπαψα πια να ανησυχώ.

Φυσικά και ένιωσα μοναξιά και απελπισία και απόγνωση. Αυτό δεν με οδήγησε όμως σε "λύσεις" αυτοκαταστροφικές. Επεφτα με τα μούτρα στο διάβασμα, πήγαινα σινεμά, έβλεπα φίλους. Η φιλία είναι το πιο σημαντικό όπλο του ανθρώπου, έστω και αν προδίνεται μερικές φορές, έστω και αν οι φίλοι χάνονται κάποτε ή απομακρύνονται. Η φιλία είναι ένας φάρος και μια φωτιά που οδηγεί και ζεσταίνει την καρδιά. Η φιλία σπάει τις ανταγωνιστικές σχέσεις. Αντιστέκεται στη φθορά των συναισθημάτων.

Εσείς, νεαροί μου φίλοι, εσείς που φωνάζετε απεγνωσμένα, φτιάξτε ομάδες αντίστασης, φτιάξτε ομάδες φιλικές, ομάδες με κοινά συμφέροντα έστω, και αντισταθείτε στη φθορά δημιουργώντας! Αυτή είναι μια απλή λύση στο πρόβλημά σας. Μπορείτε να γίνεται εργοδότες του εαυτού σας. Με μια οποιαδήποτε εργασία να βγάζετε τα προς το ζειν χωρίς να εξαρτάστε από γονείς και οικογένεια. Με τις γνώσεις σας να αναπτύσσετε τη δημιουργικότητά σας. Με τη συντροφικότητα και τη φιλία να συνεργάζεστε και να μας κουφάνετε όλους!!!

ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ

----------------
ΣΗΜ. απεξαρτήθηκα πολύ νωρίς, φεύγοντας από το σπίτι πριν κλείσω τα 18 μου χρόνια. Ισως η τάση και η αγάπη μου προς την ανασφάλεια να με κάναν τελικά άνθρωπο -ΑΝ δλδ. Σήμερα, απλώς δεν εμποδίζω τα παιδιά μου να ανοίγουν τα φτερά τους όσο -και όπου και προς όποια κατεύθυνση- εκείνα θέλουν.

λε κατρ σεζόν ντε λ' ανέ σον: λε πρεντάν, λ' ετέ, λ' οτόν, ε λ' ιβέρ

Ζω ένα παρατεταμένο φθινόπωρο με ανοιξιάτικες πινελιές.
Ο χειμώνας δείχνει -κάπου κάπου- τα δόντια του.
Το καλοκαίρι απουσιάζει.

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ στον κ. Παπά, καθηγητή ΤΕΙ

Ψάχνοντας πληροφορίες για τον καθηγητή ΤΕΙ κ. Παναγιώτη Παπά, έναν ευφάνταστο άνθρωπο και, πιθανώς όχι τόσο ανώδυνο, έκανα μια βόλτα από το http://www.atlascom.gr/Storm_Glass/Storm_Glass.htm όπου παρουσιάζεται ένα "βαρόμετρο".
Από εκεί, προχώρησα στο http://www.papimi.gr/ που είναι η ιστοσελίδα του κ. Παπά, και μετά στο www.papimi.gr/test.htm, όπου βρήκα ένα "μηχάνημα" ενεργειακής φόρτισης.
Κατόπιν, βρήκα και τον τρόπο πρόγνωσης του καιρού στο www.papimi.gr/fitzroystormglass.htm.

Προχωρώντας το ψάξιμο, έφτασα στο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ της Πολιτιστικής - ερευνητικής εταιρείας "ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΟΝ", όπου διάβασα ότι στις 31-1-2004, ημέρα Σάββατο και ώρα 8:00 μ.μ. ήταν ομιλητής ο Δρ Παναγιώτης Παππάς, Φυσικός - Μαθηματικός, Καθηγητής ΤΕΙ.


Η μεγάλη έκπληξη ήρθε από το http://www.esoterica.gr/main.htm, όπου ο καθηγητής ΤΕΙ δρ κ. Παπάς παρουσιάζεται σε αρκετές περιπτώσεις ως ομιλητής και δίνει και μια αποκαλυπτική συνέντευξη:

Οι εξωγήινοι, η μεταφυσική και ο αιθέρας
Δρ. Παναγιώτης Παππάς. Συνέντευξη στον Μιχάλη Ναούμ
Μια αποκαλυπτική συνέντευξη από έναν πρωτοπόρο επιστήμονα και ερευνητή, που δε διστάζει να μιλήσει για πράγματα που συνταράζουν το επιστημονικό κατεστημένο.

Δεκέμβριος 2004

Το τεύχος Νο 195 του περιοδικού ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ για το μήνα Δεκέμβριο, το τελευταίο για το 2004! Διαβάστε παρακάτω τα περιεχόμενα για να πάρετε μία πληρέστερη εικόνα των εξαιρετικών θεμάτων και γι'αυτό το τεύχος. Εμείς σταχυολογούμε απλά τα εξής που μας δημιούργησαν εντύπωση ή προκάλεσαν περισσότερο το ενδιαφέρον μας: το άρθρο για την Αντι-Ύλη του Θ.Σιαφαρίκα, την έρευνα της Μ.Σαββίδου για τις "Ακραίες μορφές ζωής", την καταγραφή των Θρύλων για τη "Συμφωνία με το Διάβολο" των Π.Αθανασόπουλου και Κ.Καλογερόπουλου, το πολύ καλό άρθρο για μία από τις "μυστηριώδεις" καμπαλιστικές έννοιες, "Ντάαθ: η πύλη προς τη Γνώση ή... την Άβυσσο" της Ε.Λεονάρδου, την μελέτη της Ε.Αυλίδου για την "Μύηση στον Άδη", τη Συνέντευξη που παραχώρησε ο Π.Παππάς στον Μ.Ναούμ και στο περιοδικό, τις πραγματικά διεγερτικές για τον νου του "ερευνητή" απόψεις του Κ.Παχύδη στο "Τα παιδιά των άστρων". Το τεύχος βέβαια περιέχει πολλά περισσότερα...



Η πληθωρική προσωπικότητα του κ. Παπά μου έχει κεντρίσει συχνά το ενδιαφέρον με τις θεωρίες τις οποίες παρουσιάζει και υπεραμύνεται γι αυτές στα διάφορα τηλεοπτικά, εκδοτικά και άλλα μέσα, με ομιλίες, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις, διαπληκτισμούς, κλπ.

Οταν τον πρωτοείδα σε κάποια εκπομπή, πριν 3-4 χρόνια, σκέφτηκα πως πρόκειται για ένα παρεξηγημένο επιστήμονα με φαντασία και τον συμπάθησα. Το ύφος του δαρμένου όμως, το οποίο εμφάνιζε, και ο τρόπος του να αδυνατεί να συζητήσει παρά μόνο κραυγάζοντας, με απέτρεψαν από του να εξακολουθώ να του χαρίζω το ενδιαφέρον και την εμπιστοσύνη μου, ότι πρόκειται δηλαδή για παρεξηγημένο (από τον κύκλο του) επιστήμονα με φαντασία. Οποιος έχει επιχειρήματα, αρκεί να τα συζητά ώστε να πείθει. Οι φωνές δεν είναι επιχειρήματα.

Οταν άκουσα την προφητεία του για κακοκαιρία κατά την Ολυμπιάδα στην Αθήνα, την οποία δικαιολογούσε (κατά την έρευνά του) η αρνητική ψυχική διάθεση του πλήθους των κατοίκων της πρωτεύουσας, ψιλοκουφάθηκα, αλλά περίμενα να διαπιστώσω αν θα αληθέψει. Φυσικά, έπεσε έξω. Το πρόβλημα δεν είναι ότι έπεσε έξω στη πρόβλεψή του -τόσες λάθος προφητείες υπάρχουν!- αλλά το ότι δικαιολόγησε (εκ των υστέρων) με βάση διαφορετικά δεδομένα.

Η πρόβλεψη του καιρού και ένας τύπος εμπειρικού βαρόμετρου που προβάλει, δεν βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο, έτσι, μου είναι αδιάφορο αν μερικοί αφελείς δίνουν σημασία στα λεγόμενά του. Αυτό που με θυμώνει όμως, είναι η προβολή του "μηχανήματος" ενεργειακής φόρτισης, το PAP IMI.

Αυτό το PAP IMI το προβάλλει ως ένα τρόπο θεραπείας πάσης νόσου και πάσης μαλακίας, με έμφαση στη θεραπεία του καρκίνου. Είναι τουλάχιστον ανήθικο να προσφέρει φρούδες ελπίδες, αντί φαρμάκων και επιστημονικής αντιμετώπισης, σε πάσχοντες συνανθρώπους μας με δεδομένη την απελπισία και την απόγνωση όπου τους οδηγεί η μυθοποίηση της νόσου αυτής. Αντί ως επιστήμονας, που διατείνεται πως είναι, ο κ. Παπάς εντείνει τη μυθοποίηση μιας ιάσιμης πλέον νόσου, εφόσον διαγνωσθεί εγκαίρως, όπως είναι ο καρκίνος.

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ λοιπον, κ. Παπά. Αντί να κραυγάζετε, παρουσιάστε με επιστημονικό τρόπο, έρευνα και ΑΠΟΔΕΙΞΗ δηλαδή, το θαυματουργό μηχάνημά σας -αν μπορείτε. Διαφορετικά, το PAP IMI σας και δρόμο!

Μετά σαράντα έτη

Σκεφτόμουν να αναρτήσω ένα χιουμοριστικό ποστάκι με αποσπάσματα από "λόγους" των Παπ και Πατ, ώστε να μεταφέρω κάπως το κλίμα της εποχής, αλλά το μετάνιωσα. Ετσι, επειδή πρόλαβα και είδα κάποιες απόψεις για "το καλό που μας έκανε η χούντα", και περί της θετικής αποτίμησης του "έργου" της, αδυνατώ να το παίξω χαζοχαρούμενη σήμερα. Γράφω λοιπόν για τον όλεθρο που έφερε αυτό το συγκεκριμένο ολοκληρωτικό καθεστώς τύπου "λάτιν" στον τόπο μας, εξαιρώντας το πολύ γνωστό και μη αμφισβητήσιμο ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ γεγονός για το έθνος μας: το Κυπριακό.

Οπως σχολίασα ήδη στο blog "e-politeia", Οσον αφορά την Τέχνη, δεν γνωρίζω αν ποτέ φτάσουμε στο σημείο να πιάσουμε ξανά το νήμα από εκεί όπου το σταμάτησε η δικτατορία -και να συνεχίσουμε. Η Τέχνη δίνει το Μέτρο του πολιτισμού ενός λαού ξέρεις...

και

Οσον αφορά τα υπόλοιπα που γράφεις, η ολοκλήρωση της ένταξης της χώρας μας στην ΕΟΚ (τότε) θα ήταν αρκετή για να μας εκσυγχρονίσει. Με τίποτα δεν ήταν απαραίτητο το "χαστούκι" (επιεικώς, ε) ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, όπως μιας χούντας τύπου λάτιν.

Αναπτύσσοντας τη σκέψη μου μέσω των δικών μου αναμνήσεων, ώστε να γίνει κατανοητό και από όσους δεν έζησαν την εποχή εκείνη, νιώθω υποχρεωμένη να γράψω λίγα πραγματάκια ακόμα:

1. Η μικρή χρονικά περίοδος που προηγήθηκε της δικτατορίας ήταν μια περίοδος όπου η Τέχνη άνθιζε σε όλο της το μεγαλείο στη χώρα μας, με προπομπούς τη μουσική και το θέατρο. Η αίσθηση που είχα -έφηβη όντας- ήταν μια αίσθηση απελευθέρωσης από το μετεμφυλιακό κλίμα, μια αίσθηση ότι επιτέλους εμείς οι νέοι μπορούσαμε πια να ανοίξουμε τα φτερά μας ελεύθερα ατενίζοντας το μέλλον, που διαγραφόταν με τα ζωηρότερα χρώματα.

2. Η προοπτική της ολοκληρωτικής ένταξής μας στην ΕΟΚ, έδινε "άλλο αέρα" στη σκέψη μας και μπορούσαμε εύκολα να παραμερίζουμε το φόβο που προκαλούσαν οι "ενέργειες" των αντιδραστικών μειοψηφιών (βλ. τραμπούκων) στα πανεπιστήμια και αλλού. Εκείνοι δέρναν και πετροβολούσαν κι εμείς τραγουδούσαμε, πηγαίναμε θέατρο και σινεμά, διαβάζαμε βιβλία -αυτά ήταν τα όπλα μας.

3. Η κυβέρνηση ήταν σχεδόν απούσα, εκτός από τα χαρτάκια που σκόρπιζε στους δρόμους με το εκφοβιστικό σλόγκαν του Κανελλόπουλου "αυτή η δραχμή είναι δική σου" και "μην αφήσεις τον Παπανδρέου να στην πάρει". Πού να τό 'ξερα πόσο χρήσιμο αποδεικτικό στοιχείο θα ήταν για να φυλάξω έστω ένα από αυτά που πλημμύριζαν τους δρόμους στις γειτονιές. Υπήρχε μια "παραλυσία", τα (ιδιωτικά, τότε) λεωφορεία απεργούσαν κάθε τρεις και λίγο και τη συγκοινωνία ανελάμβανε ο στρατός με τα φορτηγά του, αυτός όμως δεν ήταν λόγος για επιβολη δικτατορίας -νομίζω.

4. Πλησιάζαν όμως οι εκλογές και 'γώ ετοιμαζόμουν να ψηφίσω για πρώτη φορά. Η ελπίδα για τις μέρες που θα ερχόντουσαν ήταν μεγάλη και ανακουφιστική. Ολα τα στραβά θα λαβαίναν τέλος, θα έπαυαν οι τραμπουκισμοί, η ισορροπία θα γινόταν πράξη. Επιτέλους, θα ανήκαμε στη μεγάλη ευρωπαϊκή αγκαλιά και θα γινόμασταν ένα με τις χώρες που θαυμάζαμε και μας φαίνονταν -πολιτιστικά και οικονομικά- απρόσιτες.

5. Οπωσδήποτε, υπήρχαν άνθρωποι που ένιωθαν δυσαρεστημένοι με την κυβερνητική απραξία, όπως η κυρία Ε. Βλάχου με το γνωστό ρητό της «δεν υπάρχει επιτέλους ένας λοχίας να βάλει τάξη;», καθώς και άλλοι που απαντούσαν ότι «αν γίνει δικτατορία, θα σηκωθούν και οι πέτρες!» Υποθέτω ότι αυτές οι φράσεις, αν και ήταν υπερβολικές, αντικατόπτριζαν απολύτως τις τάσεις της εποχής: Οι "βολεμένοι" αστοί (αν υπήρξε ποτέ αστική τάξη στην Ελλάδα, πράγμα το οποίο αμφισβητώ) ήθελαν τάξη εδώ και τώρα, ενώ οι απλοί άνθρωποι έκαναν την ελπίδα τους σημαία, φορώντας παρωπίδες για τον ορατό κίνδυνο. Η κυβερνητική απραξία θα λάβαινε τέλος μετά τις εκλογές που είχαν προκηρυχτεί για το Μάϊο και ο κόσμος προσέβλεπε εκεί, επειδή έτσι ήθελε. Ο φτωχός πάντα ελπίζει και ο πλούσιος πάντα φοβάται.

6. Η μέρα εκείνων των εκλογών δεν ήρθε ποτέ, ήρθαν όμως τα τανκς και τα πολυβολεία στις ταράτσες κάθε οικοδομικού τετραγώνου. Το πρωϊνό εκείνου του Σαββάτου άκουσα τις φωνές των φοιτητριών της Ιατρικής που επέστρεφαν στο οικοτροφείο των Ποντίων Κυριών όπου έμενα και ξύπνησα. Οι φοιτήτριες αυτές ξεκινούσαν πρώτες λόγω εργαστηρίων. Υπέθεσα ότι πάλι απεργούν τα λεωφορεία κι ετοιμάστηκα να γυρίσω πλευρό και να ψιλοκοιμηθώ καμιά ωρίτσα ακόμα, όταν άνοιξε η πόρτα μου και «έγινε δικτατορία! Ξύπνα!» μου φώναξε η θεια Παρθένα, η μαγείρισσα. Πετάχτηκα έξω από το δωματιάκι μου, που βρισκόταν στο ισόγειο του κτιρίου, και βρήκα μια ομάδα κοριτσιών να κλαίνε αγκαλιασμένα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι σήμαινε δικτατορία.

7. Το τηλέφωνο ήταν κατειλλημμένο, όλες ήθελαν να τηλεφωνήσουν στους δικούς τους, αλλά οι γραμμές δεν δούλευαν. Αργότερα, προς το απόγευμα, αποκαταστάθηκε η τηλεφωνική επικοινωνία. Βγήκα έξω από το κτίριο και είδα ατελείωτη ουρά στον απέναντι φούρνο. Πήγα στο περίπτερο και αγόρασα μπόλικες μπαταρίες για το τρανζιστοράκι μου. Κοίταξα στις απέναντι ταράτσες κι είδα τα στημένα πολυβόλα να σημαδεύουν προς τα κάτω.

8. Ηρθε μια συμφοιτήτρια μου, και μου είπε ότι άφησε το σπίτι της και ετοιμάζονται με το αγόρι της να φύγουν για Γαλλία. Το αγόρι την περίμενε στην παραλία, εκείνη είχε έρθει μήπως βρει λίγο φαγητό. Πήγαμε στη κουζίνα του οικοτροφείου, γέμισε η θεια Παρθένα ένα μεγάλο κεσέ με φακές και της το έδωσα. Ηθελα να τη συνοδέψω να δω και το νεαρό, αλλά δεν με άφησε. Τρόμος εκείνη, αφέλεια του λόγου μου. Εμαθα αργότερα ότι τα κατάφεραν και φύγαν. Την επομένη, έφυγα και 'γώ για το σπίτι μου με το τρένο. Πλησίαζε το Πάσχα κιόλας. Μαύρο Πάσχα. Με τόσα που συνέβαιναν γύρω μας. Κλείσιμο. Περιχαράκωμα. Δυσπιστία.

9. Αργότερα, μετά το πρώτο σοκ, ήρθε η αντίδραση. Δεν νιώθω έτοιμη να γράψω κάτι γι αυτό το θέμα. Υπήρξε αντίδραση πάντως, με όποιο τρόπο μπορούσε καθένας.

10. Μπήκαν χαφιέδες στις σχολές. Μερικοί από αυτούς, πήραν και πτυχία. Συνάντησα πολύ αργότερα μια κοπέλα, ανεψιά στρατιωτικού, να αρχιτεκτονίζει σε μια τεχνική εταιρεία. Εκανε ότι δεν με θυμόταν και 'γώ δεν επέμενα -από τακτ; μπα, ίσως από ντροπή για λογαριασμό της.

11. Νόμιζα τότε, ότι η δικτατορία θα περάσει, είχαμε κι άλλες δικτατορίες και πέρασαν, όπως μάθαινα από τους μεγάλους -τα βιβλία δεν ανέφεραν τίποτε σχετικό. Θα περάσει και θα συνεχίσουμε από το σημείο όπου σταμάτησε τότε η ζωή μας. Ετσι νόμιζα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι εκείνη η εποχή, η εποχή μιας πρώιμης αναγέννησης των Γραμμάτων και των Τεχνών, η εποχή προάγγελος της Ελευθερίας, θα έμενε ως ανάμνηση μονάχα. Ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι θα χρειαζόταν μια τόσο μεγάλη προδοσία και τόσο αίμα για την πτώση της.

12. Εκτοτε, ζω με το άπιαστο(??) όνειρο της αναβίωσης εκείνης της εποχής, εκείνων των 2-3 χρόνων που σφράγισαν ανεξίτηλα τη σκέψη και την ψυχή μου. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, προσπαθώ να ξαναπιάσω εκείνο το νήμα, αλλά δυσκολεύομαι να το βρω. Κάπου κάπου, βρίσκω μικρά ψήγματα ελεύθερης σκέψης και ελεύθερης δημιουργίας, αλλά δυστυχώς είναι πολύ μικρά και χάνονται κάτω από τους τόνους της υποκουλτούρας με την οποία ταϊζόμαστε καθημερινά και με συνέπεια. Ποιος φταίει; Ισως και πολλοί από τη γενιά μου, που δέχτηκαν να καταθέσουν τα όπλα τα πνευματικά και να βολευτούν. Ισως η μαζική παράδοση στα υλικά αγαθά. Ισως το μπούκωμα.

Σταματώ εδώ, γιατί ο εαυτός μου παρασύρεται εύκολα και δεν ξέρω τι μπορεί να γράψει παρακάτω...

Δήλωση Γ. Σεφέρη - 29/03/1969

Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω, αυτό δεν σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας.

Ετσι, από τα χρόνια εκείνα ως τώρα τελευταία, έπαψα κατά κανόνα να αγγίζω τέτοια θέματα. Εξ άλλου, τα όσα δημοσίευσα έως τις αρχές του 1967 έδειχναν, μου φαίνεται, αρκετά καθαρά τη σκέψη μου. Μ' όλα ταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα και πιο επιτακτικά, το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συντομία, να τί θα έλεγα:

Κλείνουν δυό χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας -και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας- στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά.

Δεν θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δεν λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο γι αυτόν τον κίνδυνο. Ολοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Οσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.

Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανέναν απολύτως πολιτικό δεσμό και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου το γκρεμό, όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή.

Τώρα, ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ


------------------
ΣΗΜ. Η δήλωση αυτή του ποιητή Γ. Σεφέρη μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και μεταδόθηκε από το B.B.C. και άλλους ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Αύριο Παρασκευή 20 Απρ. ~ Sigmatropic στο Μικρό Μουσικό Θέατρο

20 (Παρ) Sigmatropic Μικρό Μουσικό Θέατρο
-->> Περισσότερα

Ζωντανή εμφάνιση των Sigmatropic στο Μικρό Μουσικό Θέατρο την Παρασκευή 20/04/07
Ύστερα από μακρά απουσία οι Sigmatropic θα εμφανιστούν ζωντανά στο Μικρό Μουσικό Θέατρο (Βεϊκου 33, Κουκάκι) την Παρασκευή 20 Απριλίου.
Indietronica και ambient πινελιές αγκαλιά με ένα σφιχτό, σύγχρονο ροκ περίβλημα συνθέτουν το μουσικό ύφος του συγκροτήματος, που θα παρουσιάσει τμήμα της πολυαναμενόμενης δισκογραφικής δουλειάς του "Dark Outside" (θα κυκλοφορήσει τον επόμενο Σεπτέμβριο από τη Hitch Hyke), μαζί με παλιότερα κομμάτια από την εποχή του "Random Walk".

Η σημερινή σύνθεση των Sigmatropic είναι:
Άννα Καρακάλου: φωνή
Άκης Μπογιατζής: φωνή, μπάσο, ψηφιακά δείγματα
Χρήστος Κρασίδης: πιάνο, συνθεσάιζερ
Πάνος Σκούρτης: ηλεκτρική κιθάρα
Γιάννης Τρυφερούλης: τύμπανα

Τη συναυλία θα ανοίξουν οι Absent Without Leave, το γνωστότερο ίσως post rock σύνολο της χώρας μας.

Μικρό Μουσικό Θέατρο, Βεϊκου 33, 11741 Αθήνα
Τηλ. & φαξ: 210-9245644
Έναρξη 9:30 μ.μ.
Είσοδος 10€

--------------
Το νέο single των Sigmatropic, "Ours At Least"... Πατείστε, υπάρχει και κομμάτι για κατέβασμα.

Ο Ian Caple στη μίξη του καινούριου Sigmatropic

Ο Ian Caple είναι τελικά ο άνθρωπος που ανέλαβε την μίξη και, ολοκληρώνει τις στιγμές που μιλάμε, την τελική επεξεργασία του νέου άλμπουμ των Sigmatropic, στο στούντιο του στο Sussex της Βρετανίας. O φημισμένος παραγωγός, που έχει δουλέψει για ονόματα όπως οι Tindersticks, o Tricky, η Yoko Ono, οι Shriekback, οι Deus, o Yann Tiersen, o Ryan Adams, οι Suede, οι JJ72 και οι Faithless, είχε εκδηλώσει ήδη το θαυμασμό του για τη μουσική των Sigmatropic με αφορμή την κυκλοφορία του “Sixteen Haiku & Other Stories” και χωρίς πολλές περιστροφές βρέθηκε “on board” για το, αναμενόμενο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αρκετή περιέργεια, είναι αλήθεια, επόμενό τους.

Οι Sigmatropic τελειοποιούν το δικό τους απροσδόκητο χαρμάνι νέου rock και electronica, με post punk, ambient, brit-folk, art-rock, trip hop, americana, ακόμη και global πινελιές, τα δέκα τελευταία χρόνια έχοντας κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ. Το πιο πρόσφατο, η διεθνής εκδοχή του «Δεκαέξη Χαϊκού και άλλες ιστορίες», βασισμένου σε ποίηση του Γιώργου Σεφέρη, συγκέντρωσε ένα απίστευτο cast ερμηνευτών και έκανε τα ξένα μουσικά μέσα να παραμιλούν (ως "μία από τις γοητευτικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς" το θεώρησε το θρυλικό Rolling Stone) και να ψάχνονται προκειμένου να χαρακτηρίσουν τη μουσική εμπειρία που λέγεται Sigmatropic, πριν τους καταχωρήσουν τελικά κάπου ανάμεσα σε «εξώκοσμο dub, Morricone-rock και trip hop» (Godsend Online). Η επόμενη δουλειά τους, αυτή τη φορά χωρίς τους σπαρτιάτικους περιορισμούς των χαϊκού και λογικά πιο κοντά στις συμβατικές φόρμες του pop τραγουδιού, αλλά συγχρόνως και χωρίς τη «βοήθεια», ή το «πρόβλημα», των πολλών διαφορετικών ερμηνευτών, είναι μια πρόκληση για τους ίδιους τους Sigmatropic και για τις χιλιάδες των ακροατών που τους ανακάλυψαν σαν ένα πολύτιμο εξωτικό πετράδι μέσα από την κυκλοφορία του δίσκου σε πάνω από 20 χώρες σε όλο τον κόσμο.

--------------
www.avopolis.gr

-->> Όλες οι επερχόμενες συναυλίες! Υπάρχουν και συναυλίες των Χειμερινών Κολυμβητών, αλλά δεν έχω διάθεση... αναπαλαιωτική! Ασε που κρυώνω κιόλας.

Ο E-Lawyer χτυπά σε καίριο σημείο

Το άρθρο που πρέπει όλοι να διαβάσουμε, (και τα σχόλια φυσικά, ε) είναι το «Γιατί διαφωνώ με τη συλλογή υπογραφών για το blogme» από τον E-Lawyer

---------------
ΣΗΜ. έκανα το καθήκον μου και πάω για ύπνο:-)

ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΣΤΟ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ

Το ασθενοφόρο ήρθε ταχύτατα, μέσα σε 12' περίπου. Κατέβηκα και μπήκα και ξάπλωσα. Προτίμησα δλδ να ξαπλώσω, επειδή χρειαζόμουν χώρο για να απλώνω τα πλεμονάκια μου. Μια κοπελίτσα κρατούσε ένα μπλοκάκι και ρωτούσε το ιστορικό μου. "Είστε γιατρός;" τη ρώτησα, "όχι, είμαι διασώστης", έτσι έμαθα για τη νέα ειδικότητα που έχουν οι συνοδοί των ασθενών στα ασθενοφόρα.

Με ρωτούσε πολλά και διάφορα και 'γώ απαντούσα όσο γίνεται πιο συγκεκριμένα και λεπτομερειακά. Μου έβαλε ένα κολπάκι στο αριστερό δάχτυλο και μετρούσε το οξυγόνο μου, "100% οξυγόνο, πολύ καλά" είπε, αλλά το μηχανηματάκι δεν το έβγαλε καθόλου στη διάρκεια της διαδρομής. Εβλεπα τα κτιρια από το παράθυρο και αναγνώριζα τις περιοχές από όπου περνούσαμε -μπρίκια κόλλαγα τόσα χρόνια;- οπότε, κατάλαβα τον τελικό προορισμό: Ιπποκράτειο.

Το νοσοκομείο αυτό δεν έτυχε να το γνωρίσω μέχρι τώρα, ε, καιρός ήταν! Μόλις φτάσαμε, με βάλαν σε μια πολυθρονίτσα με ρόδες και με πήγαν γραμμή στο Καρδιολογικό τμήμα. Εξέταση, πίεση, καρδιογράφημα, όλα καλά. Παραγγελία για εξετάσεις αίματος και ακτινογραφίες. Επρεπε να περάσω από το Ταμείο. Το ΤΣΜΕΔΕ, το ταμείο μου, δεν είναι συμβεβλημένο με αυτό το νοσοκομείο για εξετάσεις αλλά μόνο για νοσηλεία, και χρειαζόταν να πληρώσω πρώτα για τις εξετάσεις και μετά να εισπράξω από το ΤΣΜΕΔΕ, και 'γώ, εντελώς τυχαία, είχα 50€ πάνω μου, αλλά δεν έφταναν το κόστος των εξετάσεων, 52,70€ δηλαδή, και δε θα μού 'μενε φράγκο για το ταξί της επιστροφής. Εκεί, ψιλοκόλλησα, αλλά η ταμίας μου είπε να μην ανησυχώ και να της δώσω τη διεύθυνσή μου να μου στείλει το λογαριασμό. Ολα καλά λοιπόν.

Εβγαλα πλάκες, πήρα τις εξετάσεις αίματος, όλα πολύ καλά και πολύ καλύτερα των αναμενόμενων για την ηλικία μου. Ο γιατρός δεν πίστευε στα μάτια του λέμε! Ο πόνος είχε κοπάσει αρκετά, η ανάσα βελτιωνόταν, αλλά μου είπε να μην επαναπαυτώ και αν νιώσω το ίδιο αργότερα να ξαναπάω οπωσδήποτε, θα εφημερεύει ως το πρωΐ το νοσοκομείο. Με ρώτησε αν θέλω να μου δώσει τπτ ηρεμιστικά και αρνήθηκα. Τώρα θα αρχίσω να χαπακώνομαι που δεν πήρα ούτε ασπιρίνη στη ζωή μου; "Ενα φάρμακο να με κάνει να κλάψω, να ξεσπάσω όλο αυτό που με πνίγει, υπάρχει γιατρέ" τον ρώτησα και μου απάντησε "το καλύτερο φάρμακο πρέπει να το ξέρεις Μαρίνα μου (ε, γίναμε και πρώτα φιλαράκια, χρυσό παιδί ο γιατρός!) είναι ένας φίλος, να βγεις, να μιλήσεις, να ξεφύγεις" κι έτσι τον χαιρέτησα κι έφυγα και πήρα το δρόμο περπατώντας, ούτε ταξί ήθελα ούτε τίποτα.

Πέρασα από το γραφείο, ήταν ο σχεδιαστής μας, χρυσό παιδί, τον γνωρίζω πριν ακόμα γεννηθεί (αλήθεια!!!), ήρθε και ο φίλος και συνέταιρος και πιάσαμε τη κουβέντα για καμιά ωρίτσα, ήπια και τρία βίσκια απανωτά -ένα δάχτυλο ποτό και νερό ίσαμε τη μέση του ποτηριού. Τα κοπάνησα. Αυτό που χρειάζομαι είναι να επαναπροσδιορίσω τη θέση μου στη ζωή. Ισως φύγω για ένα ταξιδάκι, να αφήσω τα τυπικά που ακολουθούν ένα θάνατο για αργότερα, να μη πιεστώ, και να αποφασίσω με ηρεμία.

Μπορεί να μην έχουμε καλοσυντηρημένα κτίρια, το έμψυχο δυναμικό των νοσοκομείων μας όμως σκίζει! Το έχω διαπιστώσει 7 χρόνια που τρεχάλαγα με τον ασθενή μου, το διαπίστωσα και σήμερα. Το καλύτερο είναι, φυσικά, να μην έχουμε την ανάγκη τους, αλλά αν βρεθούμε σε δύσκολη θέση, οι γιατροί μας είναι οι καλύτεροι!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑΤΡΟΥΛΗ ΜΟΥ:-)

(μπορεί να έπεσα και στη περίπτωση, με τόσα που ακούγονται, τι να πω)

-------------
ΣΗΜ. δεν κατάλαβα αν σφύραγε η σειρήνα του ασθενοφόρου ή όχι, ώστε να ενημερώσω σχετικά.
ΣΗΜ. Update. Μόλις τώρα μίλησα με το γιατρό μου στο τηλ. και μου είπε να κάνω πρόσθετες εξετασεις: Υπερηχογράφημα ήπατος, χολής, παγκρέατος. Ανοίξαμε δουλειές μου φαίνεται, αλλά αφού το διατάζει ο γιατρός...

εντολή ιατρού ~ το 166 ε-ε-ερχεται !

περιμενοντας το ασθενοφορο, γράφω δυο λόγια
ένιωσα πριν λιγη ώρα ένα πόνο οριζόντιο κάτω από το στήθος
το βάρος στο στέρνο και το σφίξιμο ξεκίνησαν εδώ και ένα μήνα περίπου και νόμιζα ότι οφειλόντουσαν στη στενοχώρια που έχω λάβει, σήμερα όμως ούτε ανάσα δεν μπορώ να ολοκληρώσω, κόβεται η αναπνοή και πληκτρολογώ όρθια για να μη πιεζομαι
τηλεφωνησα στο γιατρο μου τον καρδιολογο αλλα βρισκεται σε συνεδριο μεσω ιντερνετ, οπως μου είπε, και το βράδυ μπορει να με δει
οταν του ειπα τα συμπτωματα, μου ειπε να παρω το 166 και να παω στο εφημερεύον νοσοκομειο να μου κανουν ενα καρδιογραφημα
"αυστηρή εντολή ειναι αυτη" μου είπε
αυτό έκανα λοιπόν.
καλεσα το 166 και περιμενω να ερθει.
ρώτησα τι χρειαζεται να εχω μαζι μου και μου ειπαν "το βιβλιαριο υγείας"
Ιδωμεν!
..μπορει και να ειναι νευρικο.. λεω.. αλλα καλύτερα να σιγουρευτώ, έτσι δεν είναι;
άσε που εφαγα τον κοσμο να βρω το βιβλιάριο υγείας!!!

Μαχάτμα Γκάντι

Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα:

1. Ο πλουτισμός χωρίς εργασία
2. Η ψυχαγωγία χωρίς ευσυνειδησία και μέτρο
3. Η γνώση χωρίς χαρακτήρα
4. Η επιχειρηματική συνδιαλλαγή χωρίς ηθική
5. Η επιστήμη χωρίς ανθρωπιά
6. Η πίστη χωρίς θυσία
7. Η πολιτική χωρίς αρχές

ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ (1869 – 1948)


Τον "επτάλογο" αυτό του Γκάντι τον βρήκα σε σχόλιο του bioannis στο post Ευρωπαϊκός λύκος "Canis Lupus Lupus" της coolplatanos στο blog της: ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

----------------
ΣΗΜ. Το πλήρες όνομα του Γκάντι, που είναι Mohandas Karamchand Gandhi, καθώς και τη φωτογραφία του, τα βρήκα στη σελίδα wikipedia.org

τρία ηχητικά

1. Σκιές, φαντάσματα ποίημα (368 ΚΒ)
2. Η πλαγκών και το πλαγκτόν αστείο τραγουδάκι (1484 ΚΒ)
3. Η επαφή με τον τοίχο παράξενη ιστορία (1708 ΚΒ)

Αννα, καλό ταξίδι περήφανη πέρδικα

«Μαρινάκι μου, η Αννα...» έκλαιγε με λυγμούς ο Διονύσης πριν λίγο στο τηλέφωνο, και δε χρειάστηκε να συνεχίσει «πότε;» ρώτησα μετά από ένα παρατεταμένο «αααααααααα», «χτες το βράδυ» μου απάντησε.

Χτες, σκεφτόμουν να σου τηλεφωνήσω αλλά δεν τηλεφώνησα, είχα τα χάλια μου και δεν ήμουν καλή παρέα, έτσι νόμιζα. Τώρα, μετανοιώνω αλλά είναι αργά. Δεν θα ξαναϊδωθούμε, δεν θα ξανακούσω το γέλιο σου. Δεν θα ξαναλάβω τα απίστευτα μηνύματά σου. Μια πηγή χιούμορ, μια πηγή χαράς και αισιοδοξίας που έμοιαζε αστείρευτη, στόμωσε.

Σ'αγαπώ και θα σε κρατώ στο νου και στην καρδιά μου, Αννα μου γλυκειά.

εικόνα σε κορνίζα

ένα κοστούμι σκύλου
στην εγκοπή του ξύλου
κρεμασμένο

δυο φοινικιές στο βάθος
ορίζοντα διαπλάθουν
μαραμένο

στο ρεύμα η διανομή με τις κολόνες
καλώδια και λάμπες δολοφόνες

Η ιστορία ενός πιάτου

Σε κάποιο ταξίδι μου σε μια πόλη της Σουηδίας συνάντησα έναν άντρα που, όπως πιστεύω τουλάχιστον, όλες οι γυναίκες θά 'καναν δέκα κολοτούμπες ανάποδες για να τον κατακτήσουν. Είχα πάει για λόγους επαγγελματικούς για λίγες μέρες. Συναντήσεις, μελέτες, ομιλίες, και άλλα ξενερωτικά και ψυχοφθόρα. Είχα κλείσει δωμάτιο σε μια μικρή πανσιόν, καθαρή και βγαλμένη σαν απο παραμύθι -σπάνιο για Σουηδία. Οταν ταξιδεύω, μου αρέσει να μένω σε παρόμοια νοικοκυρεμένα μέρη, όπου υπάρχει μια σχετική ανθρώπινη ζεστασιά. Αποφεύγω γενικά τα ξενοδοχεία, ιδίως τα πολυτελή. Τέτοιες μικρές πανσιόν βρίσκονται κυρίως στην Αυστρία και τη Γερμανία, όταν όμως ξέρει κάποιος τι ακριβώς ζητά μπορεί να τύχει να το βρει και αλλού! Κάπως έτσι λοιπόν είχα ανακαλύψει το μικρό μου σουηδικό θησαυρό, κοντά στο κέντρο της πόλης. Το τελευταίο βράδυ πριν την αναχώρησή μου, ήμουνα θεοσκοτωμένη στην κούραση. Γύρισα στην πανσιόν, παρήγγειλα λίγο φαγητό να είναι έτοιμο μετά απο μισή ώρα περίπου που θα χρειαζόμουν για ένα μπάνιο, και αποσύρθηκα στα ενδότερα.

Εκανα το μπανάκι μου, λούστηκα, έβαλα και καναδυό ρολά στα μαλλιά μου για να είναι στρωμένα την επόμενη μέρα του ταξιδιού της επιστροφής -τα μαλλιά μου τότε ήταν μάλλον μακριά- φόρεσα ένα εντελώς άκομψο φαρδύ πουλόβερ που με έκανε να φαίνομαι διπλή, και κατέβηκα στην τραπεζαρία, όπου πίστευα πως θα συναντούσα τη Μάρθα, την ιδιοκτήτρια της πανσιόν. Η τραπεζαρία ήταν άδεια κι έτσι πέρασα δίπλα, στο μικρό σαλονάκι με τις πολυθρόνες με τα πράσινα καλύμματα. Βούλιαξα σε μια απο αυτές περιμένοντας το βραδινό μου. Οπως ήμουν ταλαιπωρημένη μισόκλεισα και τα μάτια, αν και ο φωτισμός δεν ήταν κουραστικός. Τα μάτια μου όμως έγερναν προς τη δύση κι αν το φαγητό δεν ερχόταν σε πέντε λεπτά ήμουν αποφασισμένη να πάω για ύπνο νηστική. Απέναντι απο την πολυθρόνα, όπου καθόμουν, υπήρχε ένας καθρέφτης μικρός πάνω απο ένα μικρό μπουφέ σερβιρίσματος. Κάποια στιγμή στύλωσα το βλέμμα μου προσεχτικά πάνω σε αυτό τον καθρέφτη και... καλύτερα να άνοιγε η γη να με καταπιεί εκείνην ακριβώς τη στιγμή!

Μέσα στον καθρέφτη αυτό είδα το πιο αρσενικό πρόσωπο που έχω δει στη ζωή μου, να με κοιτάζει εξεταστικά με τα δυο καρβουνάκια που είχε για μάτια. Φαίνεται πως θα βρισκόταν εκεί πριν απο μένα, επειδή δεν είχα ακούσει τον παραμικρό θόρυβο ούτε είχα αντιληφτεί κάποια σκιά να μπαίνει στο σαλονάκι. Τι στην ευχή; Ημουν και κουφή και στραβή; Οχι βέβαια! Η μόνη εξήγηση ήταν πως ο άντρας αυτός υπήρχε εκεί πριν απο μένα. Ενοιωσα πολύ άβολα με τα ρολά στο κεφάλι -απο τότε δεν ξανάβαλα ρολά, άσε που τις περισσότερες φορές κουρεύομαι σχεδόν σύρριζα- και την πουλοβερούκλα που κρεμόταν απάνω μου σα ράσο. Βούλιαξα ακόμα βαθύτερα στην πολυθρόνα μου θέλοντας να εξαφανιστώ. Για να πιάσω κουβέντα μαζί του, ούτε λόγος βέβαια. Το πρόσωπο όμως παρέμενε εκεί, αμετακίνητο, και με παρατηρούσε καλά καλά. Δεν ήθελα ούτε να σηκωθώ ούτε να συνεχίσω να κάθομαι, και ανησυχούσα μήπως έρθει το φαγητό και αναγκαστώ να πάω στην τραπεζαρία, όπου πιθανότατα θα ερχόταν κι εκείνος. Διαφορετικά, τι δουλειά είχε σε μια πανσιόν τέτοια ώρα, στο σαλονάκι μάλιστα δίπλα στην τραπεζαρία, εκτός ίσως απο το να φάει; Ενας τέτοιος άντρας τα βράδια κυκλοφορεί στα μπαρ ή στα θέατρα. Τη σκέψη αυτή την έκανα λίγο αργότερα, όταν, απηυδισμένος κι αυτός φαίνεται απο την αργοπορία του φαγητού κι απο τη μουγγαμάρα τη δική μου, αποφάσισε να σηκωθεί να φύγει. Ειχε ένα όμορφο κορμί γυμνασμένο και λεπτό, έτσι μου ήρθε στο νου η ιδέα του θεάτρου. Μόλις έφυγε ο μυστήριος, κατέφτασε η Μάρθα με το δείπνο. Με είδε στα χάλια μου και προσφέρθηκε να με σερβίρει στο δωμάτιο, κάτι που κάνει μονάχα ως εξαίρεση.

Ανεβήκαμε μαζί και τη ρώτησα ποιος ήταν αυτός ο κύριος του σαλονιού. «Α, είναι ένας καλός πελάτης απο Ουγγαρία, που εμπορεύεται πιατικά χειροποίητα» απάντησε με ευκολία και συνέχισε «φαίνεται πως ήταν πολύ κουρασμένος γιατί έκανε χίλια διακόσια χιλιόμετρα... απο χτες τη νύχτα ταξίδευε μέχρι νάρθει εδώ... θα πήγε για ύπνο...» Ρώτησα φυσικά αν τα χειροποίητα πιατικά τα φτιάχνει ο ίδιος και μου απάντησε η πρόθυμη Μάρθα πως «ναι, και κάνει και εκθέσεις συχνά στην πόλη μας» πριν με καληνυχτίσει και μου ευχηθεί «καλό ταξίδι» μια και θα έφευγα πολύ νωρίς το πρωΐ.

Ταχτοποίησα στα γρήγορα τη βαλίτσα μου, είμαι πολύ γρήγορη όσον αφορά το θέμα «ετοιμασία ταξιδιού», και έπεσα για ύπνο κάτω απο το κάτασπρο φουσκωτό παπλωματάκι. Ελα όμως που ύπνος δε μου κολλούσε πλέον! Ούτε η κούραση, ούτε η έγνοια για την επιτυχία των επαγγελματικών συναντήσεων ήταν το εμπόδιο για έναν ύπνο βαθύ και αποτοξινωτικό. Το εμπόδιο ήταν η διαρκής σκέψη, το κόλλημα μάλλον που έφαγε το μυαλό μου με αυτό το πλάσμα που δεν άργησα καθόλου να το μυθοποιήσω. Το επόμενο πρωΐ στο πόστο βρισκόταν ο άντρας της Μάρθας, ο Σβεν. Πλήρωσα, πήρα το πρωϊνό μου στο χαρούμενο σαλονάκι με τις κλάρες, και, φεύγοντας «έχετε ένα δεματάκι» μου είπε ο Σβεν. Ηταν ένα δεματάκι πλακέ, καλοτυλιγμένο σε μπόλικα χαρτιά απαλά, χρώματος γκρενά. Ρώτησα τι είχε μέσα και μου απάντησε «το άφησε ένας κύριος για σας, έφυγε πολύ νωρίς, να τον συγχωρείτε που δεν περίμενε να σας το δώσει ο ίδιος». Φαντάστηκα ποιος θα ήταν αυτός ο κύριος, που δεν έμαθα ποτέ μου το όνομά του -αν και θα ήταν τόσο εύκολο. Ακόμα και πριν μερικά χρόνια θα μπορούσα να το είχα μάθει, να είχα βρει έστω κάποιο στοιχείο για εκείνον, με κάποια δικαιολογία, τάχα να του στείλω ένα «ευχαριστώ» για το πιάτο... ναι, ένα πανέμορφο κεραμεικό πιάτο περιείχε το δεματάκι! Τώρα πια, η Μάρθα έχει πεθάνει και την πανσιόν τη δουλεύει ο ανεψιός του Σβεν, κι ο Σβεν έχει πάει στο Χεμάβαν** να γηροκομηθεί στο χωριό του, κοντά στους Λάπωνες.

Ακόμα και σήμερα, η εικόνα εκείνου του άντρα που είδα μέσα στον καθρέφτη του πράσινου σαλονιού, βρίσκεται μαστορικά χαραγμένη στην ψίχα της ψυχής μου. Το καφτό βλέμμα, η ματιά η κοφτερή, αυτό μάλλον εμπόδισε οποιαδήποτε συνέχεια. Ηταν τόσο έντονη η εικόνα αυτή, που με τίποτα δεν ήθελε η ίδια, αφ' εαυτής της, να χαλάσει, να σβήσει, να σβηστεί απο τη μνήμη μου. Ακόμα και σήμερα με δαγκώνει κάποια περιέργεια, την απορρίπτω όμως γοργά. Τη θεωρώ κάτι πολύ ταπεινό για τη μοναδική στιγμή που έζησα, τη στιγμή της εικόνας που μου προσφέρθηκε τότε, εκεί. Ισως να σκέφτεται κι εκείνος κάτι παρόμοιο, ίσως και να με λέει ακοινώνητη και γαϊδούρα που δεν έψαξα να τον ευχαριστήσω για το δώρο του, ίσως και να μην ήταν ξεκάθαρα δώρο αυτό το πιάτο, ίσως να περίμενε κάποια νέα παραγγελία απο μένα... Ο,τι και να συμβαίνει απο αυτά, ένα είναι το σίγουρο: Το πιάτο αυτό βρίσκεται κοντά μου, είναι ολόγερο, τόσες μετακομίσεις κι ούτε ένα τσιμπηματάκι! Και όταν επιθυμώ να νοιώσω όμορφα και δροσερά, όταν θέλω να ευχαριστήσω ή να ξεκουράσω την ψυχή μου, το χρησιμοποιώ όπως χρησιμοποιεί ο παπάς το δισκοπότηρο και... Αγία Κοινωνία φυσικά είναι η ανάμνηση...

** Χεμάβαν: μικρό τουριστικό χωριό στο σουηδικό βορρά

Λαβυρινστάν (La vir in stan) ~ μια σοβαρή μελέτη

Η λέξη "vir" σημαίνει άνδρας στα λατινικά, αλλά και στην τουρκική γλώσσα υπάρχει η λέξη "μπίρ" («έλα ορέ μπίρο'μ» ή/και «μπιρ παρά»). Επίσης, υπάρχει και η γαλλική λέξη "bureau" που σημαίνει "γραφείο" και ένας άνδρας συνηθέστατα βρίσκεται καθισμένος πίσω από ένα γραφείο, επειδή εκεί νιώθει περισσότερο ασφαλής. Η μπίρα επίσης θεωρείται κυρίως ανδρικόν ποτόν, εξ ού και "μπιροκοιλιά", ένα ακόμη ανδρικόν προνόμιον. Δεν υπάρχουν εισέτι γυναίκες με μπιροκοιλιάν. Συμπτωματικόν;

Το "La" είναι άρθρο θηλυκό στη γαλλική γλώσσα (και στην ιταλική νομίζω), αλλά είναι και νότα μουσική. Το "in" σημαίνει "μέσα" στην αγγλική γλώσσα, αλλά έχει καταλήξει να σημαίνει και "μέσα στα πράγματα" στην εποχή μας, «είμαι in» λέμε και ψηλώνουμε 10 πόντους. Η λέξη "stan" μπορεί και να μην υπάρχει, αλλά μπορεί και να υπάρχει -δεν είμαι γλωσσολόγος για να ξέρω. Μπορώ όμως να συνθέσω μια ιστορία μετά από την ανάλυση που προηγήθηκε. Συμπτωματικόν;

Από τη σύνθεση των ανωτέρω λέξεων, προκύπτει η λέξη "λαβύρινθος", γνωστή ως ελληνική λέξη από αρχαιοτάτων χρόνων. Οθεν, συνάγεται ότι η λέξη "λαβύρινθος" γέννησε όλες τις προαναφερθείσες λέξεις, άρθρα, νότες, κλπ κλπ, άρα, τίποτε δεν αποκλείει να γεννήσει και άλλες τόσες. Δεδομένης της φύσεως και της μορφολογίας ενός λαβυρίνθου, μπορούμε να εικάσουμε ότι πιθανότατα -πιθανότατα λέμε, προσέξτε το αυτό- όλες οι λέξεις να προέκυψαν από αυτή τη μαγική λέξη, τη λέξη "λαβύρινθος" δηλαδή. Τον ισχυρισμό αυτό ενισχύει και η έτερη σημασία της λέξης "λαβύρινθος", η οποία αφορά περιοχήν του ωτός, του αφτιού μας ούτως ειπείν. Διότι, με το αφτί μας ακούμε τις λέξεις. Συμπτωματικόν;

Αν λάβουμε υπόψη και το ότι ο λαβύρινθος του αφτιού παίζει μεγάλο ρόλο στην αίσθηση της ισορροπίας, μπορούμε να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι όσο λιγότερες λέξεις γνωρίζουμε, τόσο ισχυρότερη είναι η ισορροπία μας, επειδή δεν υπερφορτώνεται ο λαβύρινθος. Αυτό διαπιστώνουμε να συμβαίνει και στους σκληρούς δίσκους των ηλεκτρονικών υπολογιστών, που, όταν υπερφορτώνονται κλατάρουν, καθώς και στους διαφόρους σέρβερς, οι οποίοι κρασσάρουν κατόπιν υπερφορτώσεως. Αλλωστε, και οι φορτισμένες ατμόσφαιρες δεν προμηνύουν τίποτε καλόν. Συμπτωματικόν;

Και τώρα που μάθατε για την υπερλέξη "λαβύρινθος", μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι, ανέφελοι, αναίμακτοι, ανασφάλιστοι, να κοιμάστε ακόμα και όρθιοι, μια και θα είστε απολύτως ισορροπημένοι! Συμπτωματικόν;

---------------------
ΣΗΜ.1. το ότι η λέξη "λαβΥρινθος" γράφεται με Υψιλον, είναι αμελητέον, διότι κάλλιστα θα μπορούσε να γράφεται και με Ιώτα. Αυτό, η ορθογραφία της λέξης αυτής δηλαδή, είναι κάτι τι συμπτωματικόν -πράγματι. Εκτός και αν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, πριν απο 40.000 χρόνια προφέρανε το Υ με κλειστά χείλη, όπως το σύγχρονο γαλλικό "u" (φτου κακά!) στη λέξη "bureau".

ΣΗΜ.2. Το ότι το γράμμα Υ προσομοιάζει με αντεστραμμένο Λ, θα εξεταστεί σε επόμενη σοβαρή μελέτη, μην είστε ανυπόμονοι.

ΣΗΜ.3. Δεν επιτρέπω σχόλια επειδή υπάρχει πιθανότητα να εκληφθεί ως σάτιρα η παρούσα σοβαρότατη μελέτη συνομωσιολογίας.

13 σημεία και τέρατα !

Σήμερα, Παρασκευή και 13 του μήνα, ανεβάζω 13 αποκαλυπτικά πράγματα:


πρώτο
δεύτερο
τρίτο
τέταρτο
πέμπτο
έκτο
έβδομο
όγδοο
ένατο
δέκατο
ενδέκατο
δωδέκατο
δέκατο τρίτο

Το ένα καλύτερο και αποκαλυπτικότερο απ' το άλλο! Ο γενικός σχολιασμός βρίσκεται στο blog του/των funEL

blogging και BLOGGING και πάλι blogging και ξανά BLOGGING

Τα θέματα που απασχολούν αυτές τις μέρες τη μπλογκόσφαιρα είναι περισσότερο ενδοσκοπικά, όπως π.χ. το θέμα περί του κώδικα δεοντολογίας για blogs, το οποίο πραγματεύτηκαν μπόλικοι bloggers, μεταξύ αυτών και ο vrypan, που απαντά στο ερώτημα του τίτλου του άρθρου του με ένα OXI, με το οποίο συμφωνώ. To post του Παναγιώτη οδηγεί σε αρκετά από τα ιστολόγια που ασχολήθηκαν με το θέμα.

Αλλο ένα θέμα είναι ψευτο-ακτιβιστικό (γνώμη μου, ε) και καλεί με ΣΠΑΜ να ταχτούμε εναντίον του ισλαμικού νόμου περί της σαρία. Ο ανέστης αναπτύσσει στο post του, αλλά και σε σχόλια όπου παραπέμπει, συλλογισμούς με τους οποίους συμφωνώ. Γενικά, η επίσκεψη στο blog του ανέστη ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα. Εκτός από κοινωνικά θέματα, παρουσιάζει και τα ενδιαφέροντα ταξίδια του στην Κίνα και στο Περού.

Ταξίδια παρουσιάζει με τρόπο γλαφυρό και ο niath στο Collecting images around the globe, ενώ στο πιο προσωπικό του χώρο, το downtown brainstorming, ανακάλυψα και απόλαυσα μια ευαίσθητη ποιητική γραφή. Ενδεικτικά, το ο αθηναιος βλεπει τις ειδησεις των 8 και το στον τοπο τουτο.

Η Υπόθεση Blogme.gr ψιλοσυντηρείται σε αρκετούς χώρους, στο χώρο του/των funEL έχουν παρεισφρύσει διάφορα τρολλοειδή εκτός κλίματος, προσπαθώντας να εκτρέψουν το χιουμοριστικά αποκαλυπτικό κλίμα προς σκοτεινότερα μονοπάτια και, μέσα σε όλα, έριξα μια ματιά και στο Σύνταγμά μας! Συγκεκριμένα, στο Αρθρο 3 - (Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας), όπου έτριβα τα μάτια μου με αυτά που διάβαζα. Ισως να νόμιζα ίσαμε τώρα ότι ζω σε άλλο τόπο και προσγειώθηκα απότομα!

..και σου λέει ότι "δεν συγχωρείται άγνοια του Συντάγματος"..
(δηλώνω άγνοια λοιπόν και τιμωρείστε με)

κάπως έτσι γίνονται οι πόλεμοι

Α: - Πιστεύω στη Χιονάτη και στους εφτά νάνους!
Β: - Εγώ πιστεύω στα τρία γουρουνάκια!
Α: - Κάνεις λάθος! η δική μου πίστη είναι η σωστή.
Β: - Εσύ κάνεις λάθος! στα τρία γουρουνάκια πρέπει να πιστέψεις!
Α: - Μα τι λες τώρα; είναι δυνατόν τα τρία γουρουνάκια να αντιπροσωπεύουν την αλήθεια;
Β: - Σιγά μη την αντιπροσωπεύει η Χιονάτη με τους νάνους της! πφφφ
Α: - Πρόσεξε πώς μιλάς για τη Χιονάτη και τους εφτά νάνους!
Β: - Κι εσύ μη μου θίγεις τα τρία γουρουνάκια!
Α: - Σου θίξαμε τα τρία γουρουνάκια σου μωρό μου;
Β: - Ποιον είπες μωρό ρε μαλάκα;
Α: - Εσένα μπέμπη!
Β: - Χρμφφφ... μπέμπη, ε; Τώρα θα σου δείξω εγώ! Φάτη!
Α: - Ποιον βαράς ρε μόμολο; Να και μια από μένα!
Β: - Θα σε βάλω κάτω να σε γαμήσω ρε!
Α: - Ποιος; Εσύ; Ας γελάσω... χαχαχα!
Β: - Γελάς, ε; Γέλα, αλλά θα σου βγει ξυνό το γέλιο.
Α: - Γελάω ρε! Γελάω με τις ασυναρτησίες σου.
Β: - Θα γελάσω κι εγώ, αφού πρώτα σου φάω το καρύδι! χρμφφφ...
Α: - ΑΟΥΟΥΟΥ!!! Βοήθεια! με σκοτώνει!
Β: - Χαχαχα! βοήθεια, ε; Φωνάζει τη μαμά του ο μπέμπης;
Α: - Τώρα με λες εσύ μπέμπη, ετσι;
Β: - Ετσι και χειρότερα, αφού είσαι μωρό.
Α: - Μωρό να πεις τη μάνα σου!
Β: - Πιάνεις τη μάνα μου στο στόμα σου ηλίθιε;
Α: - Και τη γιαγιά σου θα πιάσω άμα γουστάρω!
Β: - Ακου τι λέει ο βλάχος! Θα σε λιανίσω, με τα κρεμμυδάκια θα σε κάνω!
Α: - Κι εγώ θα το πω στο θείο μου τον αστυνόμο να μάθεις.
Β: - Μπα; Εχουμε και θείο αστυνόμο; Εμένα ο θείος μου είναι βουλευτής!
Α: - Σιγά μην είναι και υπουργός!
Β: - Μπορεί και να γίνει, πού ξέρεις;
Α: - Λαμόγιο είναι και δεν ξαναβγαίνει, μη ψήνεσαι.
Β: - Αμ θα βγει...
Α: - Δεν θα βγει!
Β: - Θα βγει!
Α: - Δεν θα βγει!
Β: - Θα βγει!
Α: - Δεν θα βγει!
Β: - Θα βγει!
Α: - Δεν θα βγει!
Β: - Θα βγει!
Α: - Δεν θα βγει!
Β: - Θα βγει!
Α: - Θα σε φάω ρεεεεε!!!!
Β: - Φάε με αν μπορείς!
Α: - ΧΧΧΡΡΡΡΜΜΜΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ (βγάζει σουγιά)
Β: - Το χοντραίνεις το πράγμα... (βγάζει πιστόλι)
Α: - Και πού 'σαι ακόμα... (βγάζει χειροβομβίδα)
Β: - Δεν είδες τίποτα... (βγάζει εκρηκτικά)

Μ Π Α Μ Μ Μ Μ Μ Μ Μ Μ Μ

Μ Π Ο Υ Μ Μ Μ Μ Μ Μ Μ Μ Μ

Post 100 ~ το τέλος των ιδεολογιών και η αρχή των ατομικών Αρχών

Η πρώτη εκατοντάδα των posts είναι γεγονός και εορτάζεται με πανηγυρικό τρόπο, με την κατάθεση σκέψεων περί της έναρξης μιας εποχής όπου η σημασία της ατομικότητας λαβαίνει δεσπόζουσα θέση στο παγκόσμιο περιβάλλον της ανθρωπότητας.

Η μοναδικότητα του ανθρώπου αναδεικνύεται ως αξία σημαντικότερη εκείνης της ομαδικότητας, η οποία μπορεί να προκύπτει ανά πάσα στιγμή, αναλόγως της στιγμιαίας ταύτισης μερικών -πολλών ή λιγότερων- μοναδικών εκφράσεων.

Η ανθρώπινη σκέψη ελευθερώνεται από τα δεσμά κοινωνικών ομάδων, από εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές, από συλλόγους στατικούς, από ιδεολογίες και ιδεολογήματα. Εχει πλέον δικαίωμα να διαλέγει κάθε φορά αυτό που την εκφράζει πληρέστερα, έχει τη δυνατότητα να εκφραστεί με τον τρόπο που επιθυμεί, χωρίς να ενδιαφέρεται αν και πόσο θα εισακουστεί, και το αν θα ηγηθεί ή θα πατώσει είναι επίσης κάτι τι στιγμιαίο.

Η ανθρώπινη σκέψη, ως συνονθύλευμα παλαιότερα διατυπωμένων σκέψεων ή ως αχταρμάς ιδεολογημάτων, αναλαμβάνει ρόλο αρχειοθέτη για τον εαυτό της και δημιουργεί το δικό της ατομικό τρόπο έκφρασης και συμπεριφοράς, βασισμένο πλέον όχι τόσο σε ιδεολογικό υπόβαθρο όσο στις βασικές Αξίες του Ανθρώπου.

Ενα βήμα προς την εξαφάνιση των αντιφάσεων είναι η εξέλιξη αυτή, όπου δεν απαιτείται "στέγαση" από ιδεολογίες ή/και κομματικούς μηχανισμούς, κλπ κλπ, σε Αρχές όπως η Δικαιοσύνη, η Αγάπη, το Ηθος, η Καλοσύνη, η Αλληλλεγγύη, ο Ανθρωπισμός, η Ισότητα, η Αδελφότητα, η Ελευθερία (οι τρεις τελευταίες εκκρεμούν από τη Γαλλική Επανάσταση) και άλλες ανθρωπιστικές Αξίες, οι οποίες ωφελούν το είδος μας.

η φίλη μου η Χαριτίνη ξαναχτυπά

Χτες το βράδυ, πέρασε η Χαριτίνη να αποχαιρετήσει τα παιδιά που ετοιμαζόντουσαν να φύγουν προς τους τόπους διαμονής τους. Είχε φέρει και δωράκια: βιβλιαράκια χριστιανικά από το μπαζάρ της ενορίας μας.

Οταν τα παιδιά ήταν μικρά και της Χαριτίνης οι σκέψεις δεν είχαν ξεφύγει ακόμα προς άγνωστη κατεύθυνση, κάθε της επίσκεψη στο σπίτι μας ήταν πηγή χαράς. Τώρα όμως, τα τελευταία 2-3 χρόνια για την ακρίβεια, ανατριχιάζουμε στην ιδέα και μόνο να μας επισκεφτεί. Οχι για τίποτε άλλο, αλλά για τη λογοδιάρροια που αναπτύσσει επιθυμώντας διακαώς να μας φέρει οικογενειακώς στον "ίσιο δρόμο".

Τα παιδιά τη γλίτωσαν -ετοίμαζαν βαλίτσες- και τη νύφη την πλήρωσε η αφεντιά μου. Ολο το σκηνικό στήθηκε στην εξώπορτα, μεταξύ ασσανσέρ και σκάλας, όπου μου διηγήθηκε έντρομη και με ψιθυριστή φωνή τί ετοιμάζουν οι εχθροί του γένους των ελλήνων:

«Καληνύχτα Χαριτινάκι μου, Χριστός Ανέστη», της είπα σεβόμενη τις πεποιθήσεις της κι εκείνη δεν άργησε να αδράξει την ευκαιρία. Φτου! να μην έσωνα να ευχηθώ.

«Αληθώς ο Κύριος», απάντησε η Χαριτίνη και ετοιμάστηκε να κατέβει από τις σκάλες αλλά το ξανασκέφτηκε και «άκου να σου πω», συνέχισε με συνωμοτικό ύφος, «έχεις μιλήσει στα παιδιά για τους κινδύνους που διατρέχουν;»

«Ποιούς κινδύνους ακριβώς; Είναι κοτζάμ άντρες, δεν είναι πλέον παιδιά πάνω από τα είκοσι!»

«Είναι η ηλικία που κινδυνεύουν πολύ, πρόσεχέ τα, όλοι συνωμοτούν εναντίον μας, έχεις ακούσει για σαϊεντολόγους, θα μας πάρουν τη θρησκεία μας, τη γλώσσα μας, τα ιερά και τα όσιά μας» είπε με μιαν ανάσα κοιτάζοντάς με με δακρυσμένα μάτια.

Τα δικά μου μάτια, δυστυχώς, θέλουν πολύ όχι μόνο να δακρύσουν αλλά να πλημμυρίσουν στα δάκρια και δεν το καταφέρνουν, έτσι, ζήλεψα προς στιγμή την ευκολία που έχουν τα μάτια της φίλης μου να υγραίνονται για ψύλλου πήδημα, και «διάβασες το βιβλίο που σου χάρισα;» τη ρώτησα.

«Ποιο; αυτό για τον αρχιεπίσκοπό μας; το διαβάζω»

«Ναι, πώς σου φαίνεται;»

«Εεεε... είναι πολύ εμπαθής ο συγγραφέας...»

«Ασε τους χαρακτηρισμούς και τα σχόλια του συγγραφέα, τα γεγονότα, αυτά που έκανε ο Χριστόδουλος, ψέμματα είναι; Ολα τα στοιχεία τα είδες;»

«Τα είδα... αλλά, να σου πω ένα μυστικό.. όλα αυτά χρειάζονται γιατί η εκκλησία μας βάλλεται από παντού.. από αμερικάνους, από σαϊεντολόγους, από σατανιστές, εδώ θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω οι δωδεκαθεϊστές.. δεν είδες τι έγινε με την Ακρόπολη... θα μας φέρουν το μεσαίωνα με τη παγκοσμιοποίηση...» ανακάτευε τουρλού τουρλού διάφορες λέξεις μιλώντας ακατάσχετα.

«Δεν πιστεύω λέξη! ποιος σου τα λέει αυτά βρε παιδί μου;» της απάντησα μήπως τη συνεφέρω.

«Ο πνευματικός μου! είναι πολύ ενημερωμένος, διαβάζει τα πάντα, μπαίνει και στο ιντερνέτ και βλέπει τι γίνεται...»

«Ε, τόσο καιρό δε σου έχω πει να έρθεις μια μέρα να δεις κι εσύ; κι άμα δεν θέλεις ίντερνετ, πάρε έναν υπολογιστή επιτέλους να γράφεις!»

«Απαπαπαπαπα! κι εσύ, να μη μπαίνεις εκεί πέρα! χαλάς το πνεύμα σου με όσα γράφονται και κυκλοφορούν» με κοίταξε έντρομη αυτή τη φορά, και κατάλαβα ότι δεν χωράει συζήτηση, η φίλη μου είναι χαμένη για χαμένη.

----------------
ΣΗΜ. Η ιστορία είναι αληθινή, μόνο που η φίλη μου έχει άλλο όνομα.

περίπατος στον ιστοχώρο

Την όρεξη για περίπατο τη βρήκα -πού αλλού;- στο Δρόμο! Πώς βρέθηκα εκεί πέρα, ούτε που θυμάμαι... πέρασαν και δυο μέρες περίπου. Ξεκίνησα λοιπόν από το ποστ του dimosd με τίτλο το δίκτυο κάνει οικείο ο,τι βόλευε νάναι ονειρικό (ο τίτλος είναι.. τα μισά λεφτά!) και συνέχισα την πορεία μου για νέα μέρη.

Κατόπιν, έπεσα (μέσω buzz) στο ποστ του BIG CITY LIFE με τίτλο Ο κύκλος των χαμένων μαθητών και τον ευχαριστώ για την ενδιαφέρουσα συνέχεια του περιπάτου.

Ακολουθώντας τα ίχνη, βρήκα στο μαθητικό περιοδικό Scooligans ένα Μάθημα λογοκρισίας και κατόπιν, πήγα στο YouTube και είδα το λογοκριμένο βιντεάκι O kyklos twn xamenwn mathitwn. Υποθέτω ότι αν είχαν φτιάξει τα παιδιά ένα "προσκυνητικό" βίντεο, θα ήταν "μέσα" στα πράγματα. Χαίρομαι (και τα συγχαίρω) που αρνήθηκαν να υποκύψουν στην υποκρισία -διαιωνίζοντάς τη.

Ο περίπατος ολοκληρώθηκε με το απλό και εύκολα κατανοητό κείμενο του Νίκου Γράψα με τίτλο Συγνώμη για το μάθημα, όπου αναφέρονται πράγματα απλά, πράγματα που γνωρίζουμε από γεννησιμιού μας, πράγματα που ζούμε καθημερινά, πράγματα με τα οποία συνδιαλεγόμαστε διαρκώς. Το γιατί θέλουμε να τα αγνοούμε -και να τους εναντιωνόμαστε κιόλας!-, είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο, που λέει κι η παροιμία.

Πασχαλινές ευχές από ένα τούρκο συνάδελφο

Ελαβα αυτό το e-mail και πολύ θα ήθελα να ευχηθώ με τη σειρά μου ΚΑΛΟ ΡΑΜΑΖΑΝΙ στον συνάδελφο, αλλά δεν γνωρίζω την ακριβή ημερομηνία. Θα φροντίσω να τη μάθω όμως ώστε να ευχηθώ εγκαίρως.


ISTANBUL-TURKIYE 08.04.2007


KALO PASXA XRONIA
                    ME TIMI
MEHMET ALI EREN
POLITIKOS MIXANIKOS

WEB SITE: www.erenexport.com


Επισκέφτηκα τη σελίδα του και είδα ότι εμπορεύεται διάφορα πράγματα: είδη υγιεινής, κουφώματα, έπιπλα και υαλότουβλα. Εμένα μου αρέσουν τα χρωματιστά υαλότουβλα. Αν και προτιμώ το κόκκινο χρώμα!:-))

Κουράγιο φίλοι, καλή δύναμη!

Τι να γράψω για τη Νίνα μας άλλο από ΚΟΥΡΑΓΙΟ και καλή δύναμη..? Ισως δεν ξέρει τί ακριβώς της οφείλω, το γνωρίζω όμως πολύ καλά και την ευχαριστώ πολύ πολύ! Διασκεδάζω τόσο πολύ με όσα γράφει -ζηλεύω κιόλας κάπου κάπου! (με την καλή έννοια, ε)
Περαστικά καλό μου, περαστικά κι αγύριστα τα δύσκολα.

Τι να γράψω για τον Ovi και τη πριγκηπέσσα του; Να κάνει ΚΟΥΡΑΓΙΟ για όλους και το θηρίο θα νικηθεί. Εμαθα πολλά από τα posts του και θέλω να μάθω κι άλλα. Περαστικά Ovi, περαστικά κι αγύριστα τα δύσκολα.




--->> ήθελα να γράψω κάτι δικά μου, αλλά τώρα τα βρίσκω αμελητέα...

ΝΗΣΤΕίΑ και ΕΝΟΧή ~ η ΗΔΟΝή της ΑΜΑΡΤίΑΣ

Αμαρτία (ή αμάρτημα) θα πει λάθος στα ελληνικά. Η ηδονή της αμαρτίας ξεκινά από την άρνηση μιας απαγόρευσης. Η νηστεία είναι μια απαγόρευση υπαγορευμένη από τους ταγούς και το τυπικόν της θρησκείας, οπότε, άμα αρτυθείς, πας γραμμή στη Κόλαση. Αρα, το να αρνηθείς την υποταγή σου στον επιβεβλημένο αυτό νόμο, να αμαρτήσεις δλδ, σε κάνει για λίγο ήρωα. Ποιος είσαι βρε μάγκα μου, εσύ που τολμάς να αρνηθείς τον Παράδεισο για μια μπριζολίτσα, ένα σουβλάκι, ένα λουκάνικο; Και είναι τόσο νόστιμα τα κοψίδια όταν είναι απαγορευμένα, τα άτιμα!

Η ενοχή λοιπόν ξεκινά από τη μικρή ηλικία, βιδώνεται μέσα μας. Υποθέτω ότι κάτι παρόμοιο θα νοιώθουν και οι μουσουλμάνοι όταν πιούν κρασί. Το να φάνε κάτι τι κατά τη διάρκεια της μέρας όσο έχουν Ραμαζάνι, δεν το πιστεύω. Μόνο τη μέρα νηστεύουν και όταν πέσει ο ήλιος ξεκοιλιάζονται. Ετσι μάλιστα! Ισως ίσως η αμαρτία να τρώνε χοιρινό να είναι σχετική με τη δική μας παρασπονδία.. λέω τώρα...

ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

Η Μεγάλη Βδομάδα κρύβει πάντα ένα μυστήριο για μένα. Από μικρή, έψαχνα να βρω πίσω από τα λόγια, τα βλέμματα και τις πράξεις των "μεγάλων" τί ακριβώς συνέβαινε αυτές τις μέρες. Το ραδιόφωνο έβαζε κλασσική μουσική απ' το πρωΐ ως το βράδυ, με κάποια διαλλείμματα για να αναμεταδώσει τροπάρια, όπως π.χ. τη Μεγάλη Τρίτη, αργά το απόγευμα, ακούγαμε το Τροπάριο της Κασσιανής με τη γιαγιά μου τη κοντέσσα. Η γιαγιά μου άκουγε, εμένα με έπαιρνε ο ύπνος.

Η γιαγιά μου είχε αδυναμία και στην ιστορία με τις δέκα παρθένες που περίμεναν το Νυμφίο τη Μεγάλη Δευτέρα. Δεν γνώριζα τη σημασία της λέξης "παρθένα" και φανταζόμουν κάτι χαζοχαρούμενες κοπελίτσες ντυμένες νύφες να περιμένουν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να περιμένουν Εναν τόσες πολλές κοπέλες! Καλά κάναν και κοιμηθήκαν στο τέλος τέλος!

Τη Μεγάλη Τετάρτη, με έστελνε η μάνα μου να πάρω Ευχέλαιο από τη κοντινή μας εκκλησία. Εβαζε ένα μπαμπακάκι σε ένα άλλο μεγαλύτερο κομμάτι μπαμπάκι και τα τύλιγε και τα δυο σε ένα κομμάτι άσπρο χαρτί -δεν υπήρχε ακόμα το νάϋλον τότε- τα έπαιρνα και πήγαινα και έβαζε ο παπάς λίγο λαδάκι στο μικρό κομμάτι του μπαμπακιού, έκανα το σταυρό μου κι έτρεχα πίσω στο σπίτι.

Μια χρονιά που βρέθηκα στο χωριό Μεγάλη Πέμπτη, επέμενα να πάω με τη γιαγιά μου τη χωριάτισσα στην εκκλησία ν' ακούσω τα δώδεκα Ευαγγέλια. Πήγαμε, αλλά κουράστηκα να στέκομαι όρθια και, γύρω στα μεσάνυχτα, με έστειλε σπίτι με τον παπού μου, που νύσταζε κι αυτός.

Τη Μεγάλη Παρασκευή, πηγαίναμε συνήθως με τ' αδέρφια και τα ξαδέρφια μου στον Επιτάφιο του Α' Νεκροταφείου, μια συνήθεια που κράτησε πολλά χρόνια. Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα εκεί πέρα, κοντά στους τάφους των προγόνων, είχε φαναράκια και μουσική που με συγκλόνιζε. Μετά, όταν τελείωνε αυτός ο Επιτάφιος, που βγαίνει νωρίτερα απ' όλους τους άλλους, τρέχαμε να προλάβουμε όσο περισσότερους Επιτάφιους γινόταν. Στο τέλος, ξεθεωμένοι από τα τρεχαλητά, καταλήγαμε σε ένα ταβερνείο πίσω από το Ιππκράτειο νοσοκομείο (υπάρχει άραγε ακόμα?) όπου δίναμε τέλος στη νηστεία τόσων ημερών, αμαρτάνοντας με μεγάλη ευχαρίστηση!

Το Μεγάλο Σάββατο, το πρωΐ πηγαίναμε με τον πατέρα μου στο Μαρκόπουλο, όπου ψωνίζαμε το αρνί και δυο σηκωταριές για κοκορέτσι. Μετά, στο σπίτι, ετοιμάζαμε τα ψητά για την άλλη μέρα, του Πάσχα. Η μάνα έφτιαχνε τη μαγειρίτσα κι εμείς οι υπόλοιποι πηγαίναμε στην Ανάσταση λίγα λεπτά πριν το "Χριστός Ανέστη", παίρναμε το Αγιο Φως στις λαμπάδες μας και επιστρέφαμε προσέχοντας να μη σβήσει. Ο πατέρας έκανε ένα σταυρό με τη καπνιά της λαμπάδας στο πρέκι της εξώπορτας και μπαίναμε στο σπίτι.

Μια χρονιά, στα εφτά μου, είχα βρεθεί στο χωριό. Εκεί είδα τον παπού μου τον κτηνοτρόφο να σφάζει το αρνάκι που ήταν ετοιμασμένο για το Πάσχα από τη γέννησή του. Το προσέχαν όλοι αυτό το αρνάκι, το χάϊδευαν, το τάϊζαν καλά, το έλουζαν να είναι καθαρό και ασπροφουφουλιασμένο το κάτασπρο μαλλί του. Ηξερα ότι αυτό το αρνάκι θα σουβλιζόταν, αλλά δεν είχα ξαναδεί σφάξιμο, οπότε επέμενα να δω και ο πατέρας μου το επέτρεψε, είχε δει άλλωστε τόσα πολλά σφαξίματα στη ζωή του.

Ο παπούς μου λοιπόν, ξάπλωσε κάτω το αρνάκι, το πάτησε να μη κουνιέται κι έβαλε το σουγιά του στο λαιμό του και το αρνάκι ξεψύχησε αμέσως. Το σήκωσε και το κρέμασε ανάποδα σε ένα δέντρο, άνοιξε μια μικρή τρύπα στο δέρμα ενός από τα πίσω πόδια, έβαλε εκεί το στόμα του και, φυσώντας δυνατά, φούσκωσε το τομάρι του αρνιού και ξεκόλλησε από τη σάρκα. Τότε, με το θαυματουργό σουγιά του, έκοψε κατακόρυφα το δέρμα από το λαιμό ίσαμε κάτω στην περιοχή της κοιλιάς, και, σιγά σιγά και μαστορικά, ξεκόλλησε την προβιά. Κατόπιν, έβγαλε τα εντόσθια. Το αρνάκι έμεινε γυμνό από το μαλλιαρό παλτουδάκι του και άδειο από τα εντόσθιά του, έτοιμο να αλατοπιπερωθεί και να σουβλιστεί.

Η προβιά, αφού καθαρίστηκε καλά και αφού έμεινε αρκετές μέρες στον ήλιο, χρησιμοποιήθηκε για να ζεσταίνει τα ποδαράκια μου το χειμώνα, να τ' ακουμπώ πάνω της όταν καθόμουν στη καρέκλα και μελετούσα για το σχολείο. Είχαμε αρκετές προβιές στο σπίτι, που φτάναν για να ζεσταίνουν τα πόδια ολλωνών, η μάνα μου όμως δεν τις άντεχε και μόλις έπαιρνε να ζεσταίνει ο καιρός τις εξαφάνιζε.

ένας Επιτάφιος της Λογικής

Η Μεγάλη Εβδομάδα σημαδεύτηκε με το παγκόσμιο γεγονός του Θαύματος της τελευταίας εκπομπής (που ποτέ δεν είναι τελευταία) και του Θαύματος του τελευταίου, μοναδικού και ανεπανάληπτου παγκοσμίως σαβουροπακέτου περί του Άρη (που ποτέ δεν εξαντλείται). Πόλεις, νεκροκεφαλές, φαραώ, Πόρτο Καρράς, Μυκηναϊκές ακροπόλεις, ο Θεός Άρης και ο Σιντάλκας Απόλλων... Το σημαντικότερο έργο του Προφήτη (κάθε σαβουροπακέτο είναι και το σημαντικότερο έργο του τηλεπροφήτη, εννοείται)

Πρόκειται πραγματικά για έναν ακόμα ΕΠΙΤΑΦΙΟ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
(Μεγάλη Παρασκευή σήμερα... συμπτωματικόν?)

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ,
ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ

Η δύναμη της ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΦΩΝΗΣ

Πόσο γραφικό θα βρίσκαμε τον Brian Haw..?

Εμείς οι έξυπνοι και προοδευτικοί έλληνες, τι έχουμε να επιδείξουμε; Ποια κίνηση; Εχουμε απεργούς πείνας, έχουμε διαδηλωτές, έχουμε.. απ' όλα έχουμε.. αλλά δεν έχουμε ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ που να ωρύεται: ΠΑΨΤΕ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΙΡΗΝΗ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ

Ο ακτιβιστής αυτός της ΕΙΡΗΝΗΣ διαδηλώνει έξω από το αγγλικό κοινοβούλιο εδώ και πολύ καιρό, πριν απαγορευτεί με νόμο αυτή η δράση. Εκτός από αυτόν, δεν μπορεί πλέον να διαδηλώσει κανείς εκεί πέρα. Αυτό πώς χαρακτηρίζεται; γραφικότητα ή νίκη;

και τώρα τι κάνω..?

Ο λόγος που μπήκα ενεργά στο διαδίκτυο εξέλιπε πριν λίγες μέρες. Βρίσκομαι κάπου εδώ, στα περίχωρα, σχεδόν 14 χρόνια. Λόγω δουλειάς, ξέρετε, ηλεκτρονική αλληλογραφία, ανταλλαγή επαγγελματικών πληροφοριών, κλπ. Τα τελευταία όμως εφτά χρόνια, ασχολούμαι πολλές ώρες καθημερινώς με τον ψηφιακό κόσμο και τα όσα συμβαίνουν και σχολιάζονται σε αυτόν.

Μέσα σε αυτά τα εφτά χρόνια φαγούρας παρέα με τον υπολογιστή μου, συνέβησαν μερικά συγκλονιστικά πράγματα:
1) βάρυνα κατά 20 περίπου κιλά.
2) ξέχασα -σχεδόν- πώς είναι να βγαίνεις έξω από το σπίτι.
3) έκανα μεγάλη οικονομία στην αγορά ρούχων, δεδομένου ότι ένα σαλβάρι και μια μπλούζα αρκούν να σκεπάζουν ένα κορμί που κυκλοφορεί σε ακτίνα 100 μέτρων πέριξ της οικίας.
4) ο καθρέφτης μου συνεχίζει να με εκπλήσσει με το πρόσωπο που αντανακλά και που, οπωσδήποτε, δεν είναι το δικό μου.
5) αμφιβάλλω αν μου ανήκει το βλέμμα που με κοιτάζει μέσα από το γυαλί του.

Σκέφτομαι λοιπόν, τώρα που συμπλήρωσα την επταετία των παθών μου, να γυρίσω το φύλλο στην "Αυτοκτονιάδα" μου και να περιορίσω τη διαδικτυακή μου παρουσία:
1) θα ανοίγω το μέιλ μου μια φορά στο 24ωρο -το πολύ.
2) θα ταξιδεύω -πόσο μακριά ή κοντά, άνευ σημασίας.
3) θα ψωνίσω ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ, κλπ.
4) θα πάψω να πολυδιαβάζω και να πολυζωγραφίζω και να πολυγράφω.
5) θα (ξανα)μάθω να παίρνω βαθειές ανάσες.

Διαπιστώνω ότι έχω χάσει πολλά πράγματα από τη καθημερινότητα που μαστίζει τους συμπολίτες μου, όπως π.χ. ότι ο Σάκης Μας έχει πάει πια στην όγδοη θέση του ΤΟΡ των καλλιτεχνών και ότι ο κ. Πλέσσας χαίρεται χωρίς μασέλα μια και γράφει ενθουσιωδώς για τα... ΟΥΛΑ! ΟΥΛΑ! ΟΥΛΑ! του. Λεπτομέρειες στο MAD

Πρόσθετες προτάσεις, δεκτές!

--------------------------------
ΣΗΜ. ακόμα ένα βαρετό ποστ και συγγνώμη κυρία Αμάντα μας, ΜΗ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ!

στα Κομμάτια: Σήμερα έζησα μια αλλιώτικη βραδιά.

Ναι, πήγα επιτέλους στη παράσταση της θεατρικής ομάδας «Playback Ψ» όπου είχα αναφερθεί σε προηγούμενο post. Η εμπειρία ήταν κάτι τι το μοναδικό. Τόσο ως σύλληψη, όσο και ως εκτέλεση. Σκηνοθέτης, ηθοποιοί, θεατές, συνδημιουργούσαν το έργο. Ο,τι και να γράψω δεν θα μπορέσει να αποδώσει με ακρίβεια αυτό που έζησα. Μακάρι να βλέπαν και να συμμετείχαν όλοι σε αυτό το εκπληκτικό δρώμενο!

Αύριο το βράδυ είναι η τελευταία παράσταση στο χώρο Booze Cooperativa, Κολοκοτρώνη 57. Μετά τη Κυριακή του Θωμά θα δοθούν 3 ακόμα παραστάσεις στο "Τσάι στη Σαχάρα", στα Ιλίσια. Θα ενημερώσω σχετικά, μόλις μάθω λεπτομέρειες.

Προτείνω στη βόρεια μπλογκερία να επιληφθεί του θέματος. Γιατί να στερηθούν οι βόρειοι αυτό το μικρό θαύμα; Δεν έχουν και αυτοί ψυχή; Μια μικρή αιθουσίτσα χρειάζεται μονάχα...

Azureus: το γαλάζιο βατραχάκι !

Μια ελπιδοφόρα καινοτομία στο χώρο της ανταλλαγής εικόνων και ήχων. Ψάξτε το!




Azureus ~ Java BitTorrent Client
Azureus Torrent Typhoon

Yπάρχουν πολλοί τόποι όπου χρησιμοποιείται. Ψάξτε το!

.

απλωμένα μυαλά

ασύμβατα μυαλά
αβάδιστα μυαλά
απροσπέλαστα μυαλά
απαρηγόρητα μυαλά

και...

κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα
κά κά κά
γκελ γκελ γκελ
ααααααααααααααααααααααααααααααααααααα

- πού είναι τα μυαλά;

- στα κάγκελα!

- τι χρώμα έχουν;

- τα μυαλά ή τα κάγκελα;

- τα κάγκελα φυσικά

η παιδική μου φίλη Χαριτίνη

Γνωριζόμαστε από τα 13 μας και εξακολουθούμε να γνωριζόμαστε. Να μαθαίνουμε δηλαδή η μια την άλλη. Περισσότερο η αφεντιά μου, που γνώρισα τον τελευταίο καιρό μια Χαριτίνη που δεν υποπτευόμουν καν ότι υπήρχε μέσα στη Χαριτίνη, την οποία νόμιζα πως ήξερα καλά μετά από τόόόόσα πολλά χρόνια.

Με διδακτορικό, με πείρα στη δουλειά της, με κύρος, με σοβαρή ενασχόληση περί τα κοινωνικά, με κύκλο ευρύ, μια όμορφη, έξυπνη, σύγχρονη γυναίκα. Αυτή ήταν η Χαριτίνη που νόμιζα ότι γνωρίζω καλά, μέχρι που ένα απόγευμα μου τηλεφώνησε με αγωνία.

Μου ζήτησε να της γράψω μια εκπομπή για να μη τη χάσει. Την διαβεβαίωσα ότι δεν μου κάνει κόπο, ότι θα είμαι σπίτι και με χαρά μου θα την εξυπηρετούσα, δηλαδή, να βιντεοσκοπήσω την εκπομπή που ήθελε. Με ενημέρωσε για την ώρα και το κανάλι όπου θα παιζόταν και μου είπε ότι θα ερχόταν το βράδυ αργά να παραλάβει την κασέτα. Επρόκειτο για μια εκπομπή του κ. Δ. Λιακόπουλου.

Δεν είχα παρακολουθήσει ξανά εκπομπή του. Μερικές φορές που τύχαινε να τον πετύχω κάνοντας ζάππινγκ, άλλαζα γρήγορα κανάλι επειδή αποφεύγω τις τηλεπωλήσεις -εκτός από τα χαλιά της κυρίας Μιραράκη, που μου αρέσει να βλέπω κάπου κάπου πριν πάω για ύπνο.

Ετοίμασα το βίντεο, τοποθέτησα κασέτα δηλαδή, βρήκα και το κανάλι που μου είπε η φίλη μου και περίμενα την έναρξη της εκπομπής, δουλεύοντας στον υπολογιστή μου. Οταν ξεκίνησε, πάτησα πλέι και αποφάσισα να τη βλέπω παράλληλλα με την εγγραφή. Οσο προχωρούσε, τόσο ξαφνιαζόμουν και διερωτώμουν για ποιο λόγο να μου ζητήσει η φίλη μου να της γράψω αυτό τον τραγέλαφο που περνούσε μπροστά από τα μάτια μου!

Φαντάστηκα ότι ίσως να ήθελε την εκπομπή για να μελετήσει το φαινόμενο της σαβούρας που κυκλοφορεί στην ελληνική τηλεόραση ή κάτι τι παρόμοιο, μπορεί να μελετούσε κάτι τι σχετικό, ποιος ξέρει... Πάντως, το να είναι θαυμάστρια του κ. Λιακόπουλου, ούτε που πέρασε από το νου μου.

Η απορία μου λύθηκε όταν ήρθε να πάρει την κασέτα. Οχι μόνο θαυμάστρια, αλλά φανατική πελάτις του κυρίου αυτού και των βιβλιοπωλείων του ήταν. Επεσα από τα σύννεφα. Ακόμα περισσότερο βούλιαξα όταν με ενημέρωσε πως έχει αγοράσει ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΕΙ όλα του τα βιβλία. Τη στιγμή που, συνεχίζοντας την "ενημέρωσή" μου, περιέγραφε ζωηρά τη μελλοντική δόξα της Ελλάδας, τις προφητείες που επαληθεύονται, τις διεθνείς συνομωσίες εναντίον των απανταχού ελλήνων, τα φοβερά και τρομερά όπλα του κ. Πούτιν, κλπ κλπ, ένιωσα ότι αυτό το πλάσμα που στεκόταν μπροστά μου και μου μιλούσε δεν το γνώριζα καθόλου.

Οχι, δεν ήταν αυτή η φίλη μου η Χαριτίνη, όχι. Ηταν ένας άλλος άνθρωπος. «Τα πιστεύεις και τα λες και αλλού αυτά;» τη ρώτησα, για να πάρω την απάντηση «φυσικά, ευτυχώς αυτός ο άνθρωπος μου άνοιξε τα μάτια με τα βιβλία του!» Δεν προχώρησα παραπέρα, άφησα τα πράγματα να ακολουθήσουν τη πορεία τους, σκέφτηκα ότι κάποτε θα καταλάβει μόνη της η Χαριτίνη πόσο ανόητα ήταν όλα αυτά που αράδιαζε ο τηλεπλασιέ εκδότης και βιβλιοπώλης.

Εκτοτε, παρακολουθώ σποραδικά μερικές εκπομπές, γράφω κιόλας ορισμένες, κρατώ ένα μικρό αποδεικτικό αρχείο βλακείας ή παραλογισμού -όπως θέλει το εννοεί κανείς. Νιώθω πολιορκημένη από μια ακατανίκητη δύναμη, η οποία ωθεί στην απώλεια της λογικής σκέψης. «Η βλακεία είναι αήττητη» έγραφε η Σόφι_το_γιατροσόφι, στο παλιό φόρουμ του pathfinder και γελούσα από μέσα μου αδυνατώντας να το πιστέψω, φυσικά -τότε.

Σήμερα, δεν μπορώ πλέον να γελώ με παρόμοια θέματα. Σήμερα, που η βλακεία κραδαίνει απειλητικά τη ρομφαία της αποδόμησης του νου και της λογικής, ο μόνος τρόπος τον οποίο θεωρώ ικανό να με προστατέψει είναι η γελοιοποίηση του φαινομένου αυτού, το οποίο δυστυχώς διαχέεται στη κοινωνία μας όπως μια σταγόνα μέλι που έχει ξεφύγει από ένα μισόκλειστο καπάκι και πάνω της μαζεύονται σφήκες...

Πού είσαι Αριστοφάνη; Δώσε λίγη από τη δύναμη του πνεύματός σου!

ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΣΦΗΚΕΣ

_____________
ΣΗΜ. το πιο τρομαχτικό είναι η αδιαφορία του Κράτους. Η Πολιτεία κοιμάται. Πόσες Χαριτίνες χρειάζεται να "ξεφύγουν" από τη πραγματικότητα ώστε να εφαρμοστούν οι Νόμοι και οι Διατάξεις; Το Ε.Σ.Ρ. υπάρχει "για τα μάτια" μονάχα;

πώς σχολίασα πρόσφατα την υπόθεση blogme.gr

1.

Για μένα -γνώμη μου- είναι πολύ σημαντική η υπεράσπιση της ελεύθερης διακίνησης ιδεών στο διαδίκτυο, με δεδομένη τη σύλληψη του Α. Τσιπρόπουλου και τη μήνυση εναντίον του λόγω της φιλοξενίας του μπλογκ του φανέλ. Είναι φανερό (γνώμη μου) ότι ο μηνυτής χτύπησε το σαμάρι αντί για το γάιδαρο, όπως λέει η παροιμία.
Οπότε, αν το κέρδισμα της υπόθεσης έρθει μέσω της ελεύθερης διακίνησης, κλπ κλπ, το κέρδος είναι διπλό.
Φυσικά, συμφωνώ και επαυξάνω στην προσπάθεια ενημέρωσης των δικαστηρίων. Ισως με ένα κείμενο σαφές, όπου να εξηγούνται αναλυτικά και με απλό τρόπο οι διάφοροι τεχνικοί όροι, πράγμα που μπορεί να γίνει σε ένα ποστ + σχόλια.

2.

Συμπλήρωμα: ένα κείμενο σε open-source project έχει την αδυναμία ότι εκεί έχει πρόσβαση και ο μηνυτής. Ας το λάβουν υπόψη οι νομικοι που εκφράστηκαν ήδη.

3.

Μέχρι στιγμής, αυτό που γνωρίζουμε (από την αναγγελία του κ. Τσιπρόπουλου) είναι η σύλληψή του και η ταλαιπωρία του. Για την “ταμπακέρα” δεν γνωρίζουμε τίποτε απολύτως. Η δικογραφία μας είναι εντελώς άγνωστη. Εστω, μερικά αποσπάσματα, ώστε να διαμορφώσουμε καλύτερα γνώμη.
Αυτό που παρατήρησα ως τώρα στα διάφορα σχόλια, είναι ότι καθένας μας (και’γώ μέσα) έχουμε διαμορφώσει στο μυαλό μας ένα σωρό διαφορετικές εικόνες περί του κατηγορητηρίου, οπότε, αντιδρούμε ανάλογα με αυτές τις εικόνες.
Για μένα, θα ήταν χρήσιμο να γνωρίζουμε κάτι τι περισσότερο.
Η αθώωση του κ. Τσιπρόπουλου, εφόσον εξηγηθεί επαρκώς στο δικαστήριο τι σημαίνουν οι τεχνικοί όροι, είναι δεδομένη και εύκολη υπόθεση.
Η επέκταση της Απόφασης όμως, προς ένα ορισμό περί Σάτιρας και Παρωδίας ως μορφής Τέχνης (κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ), που είναι το ευκταίο κατά τη γνώμη μου, δεν διαβλέπω να έρχεται αν περιοριστούμε στενά στην υπόθεση της φιλοξενίας ενός blog από ένα aggregator.

Ολοι γνωρίζουμε τι συνέβει και όλοι παίζουμε ρόλο τυφλών και κουφών.

4.

Εχουμε ξεχάσει ότι υπάρχει νομικός ανάμεσά μας ή μου φαίνεται; O E-Lawyer, στη διεύθυνση: http://elawyer.blogspot.com/ νομίζω ότι είναι πολύ χρήσιμος και δεν θα έχει αντίρρηση να βοηθήσει σχετικά. Μη πω ότι θα μπορούσε ίσως να αναλάβει και την υπόθεση αν του το ζητούσαν.
Ενας άνθρωπος ικανός χρειάζεται και γνώστης των τεχνικών όρων που χρησιμοποιούνται και του διαδικτύου γενικότερα. Μια ιδέα ρίχνω, που ίσως να διαφεύγει ως τώρα. Μια συμβουλή ειδικού νομίζω ότι είναι πολυ σημαντική, μη ξεστρατίσει το όλο πράγμα προς γραφικότητες, κλπ κλπ

Η υπόθεση είναι πιο σοβαρή από όσο πιθανόν φαίνεται.

5.

Αν δεν έχεις αντίρρηση Παναγιώτη, υποθέτω ότι μπορείς να τον καλέσεις ως αρωγό και αν έχει χρόνο και όρεξη να βοηθήσει.
Δηλώνω πάντως αλληλλέγγυα σε ό,τι αποφασιστεί.

----------------
ΣΗΜ. σχόλια που άφησα στο blog του vrypan εδώ και εδώ

ΑΠΕΣΥΡΘΗ Η ΜΗΝΥΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ BLOGME.GR

Επί του πιεστηρίου: Μόλις έμαθα από φίλο βοηθό εισαγγελέα, ότι η μήνυση την οποίαν είχεν υποβάλλει τον περασμένο Ιούνιο ο κ. Δ. Λιακόπουλος εναντίον του κ. Α. Τσιπρόπουλου, ιδιοκτήτου του aggregator blogme.gr, απεσύρθη οριστικώς. Λυπήθηκα βέβαια λιγάκι, επειδή δεν θα έχουμε την ευκαιρία να διαδηλώσουμε έξωθεν των Δικαστηρίων, αλλά έτσι είναι η ζωή... Ελπίζω να δοθεί μια νέα ευκαιρία στο απώτατο και πολύύύύ μακρινό μέλλον.

Οφ δη ρέκορντ πληροφορία: Η μήνυση απεσύρθη διότι ο κ. Δ. Λιακόπουλος συνηντήθη μετά της ομάδος bloggers, υπό την επωνυμίαν funEL, εις ένα τσιπουράδικον της περιοχής Ψυρρή, όπου ελύθησαν αι διάφοροι παρεξηγήσεις, αφού οι συνδαιτημόνες "έκαναν κεφάλι" με θεσσαλικά τσίπουρα, ένεκα που η Σπάρτη δεν φημίζεται δια το αντίστοιχον προϊόν.

Εμπιστευτικόν: Οι funEL χόρεψαν τη γνωστή "Γερακίνα" υπό τον ήχον της φωνής του άδοντος κ. Δ. Λιακόπουλου -εξόχως δυνατής και ΕΛληνικής φωνής.

update, ώρα 02:45: Νέα πληροφορία αναφέρει ότι η συνάντησις έγινε εις Σπάρτην.

update, ώρα 02:57: Πληροφορία αναφέρει ως τόπον συναντήσεως τα (Ε)Λαδάδικα της συμπρωτευούσης.

update, ώρα 03:15: Ετερη πληροφορία αναφέρει την περιοχήν του Δίου, ένεκα Μεγαλέξαντρου.

update, ώρα 03:45: Η τελευταία πληροφορία (και δεν ανεβάζω άλλη, αμάν, με ζάλισαν τα τηλεφωνήματα λέμε) αναφέρει ξένην τινα χώραν, αλλά ελέγχεται ως ανακριβής διότι αμφιβάλλω εάν όντως παρευρέθη ο κ. Δ. Λιακόπουλος, λόγω υποχρεώσεών του εις τον δίαυλον ΕΞΤΡΑ.